Τι να πεις στη μάνα εκείνη που έχασε τα δίδυμα παιδιά της στο μοιραίο τρένο; Ή σ' εκείνη που ακόμη δεν έχει βρει ούτε στάχτες του δικού της παιδιού για να θάψει; Ή στην κόρη που έχασε τον μηχανοδηγό πατέρα της; Και τόσους άλλους...
Απο΄ τη στιγμή που άκουσα για το τραγικό δυστύχημα, ξημερώματα Τετάρτης 1ης του Μάρτη νιώθω διαρκώς έναν κόμπο στο στομάχι. Όπως όλοι, είμαι βέβαιη. Οι εικόνες που παίζουν οι τηλεοράσεις όλο το 24ωρο δεν "καταπίνονται" με τίποτα. Ούτε και όλα όσα ακούμε από τους "ιθύνοντες" από ΄οποιο πόστο κι αν βρίσκονται. Λόγια. Εκ των υστέρων. Κούφια. Μόνο το μέλλον θα δείξει αν και πότε μερικά από αυτά γίνουν έργα πραγματικά. Μέχρι τότε οι ράγες του τρένου έχουν στρωθεί με φέρετρα (όπως το "είδε" και στο σκίτσο του ο ηθοποιός και σκιτσογράφος, Γιώργος Γαλίτης κάτω) και ο πόνος μαζί με ένα τεράστιο "Γιατί;" έχει καλύψει όλη τη χώρα.
Οι μαρτυρίες των ανθρώπων που επέζησαν συγκλονιστικές, όπως και τα όσα καταφέρνουν να ψελίσουν εκείνοι που έμειναν πίσω. Είναι πολλά αυτά που οι γονείς - στην πλειοψηφία τους - μοιράστηκαν και μας έκαναν να ανατριχιάσουμε: "Πάρε τηλέφωνο μόλις φτάσεις, εντάξει;", ή "Μαμά, κοιμήσου, θ' αργησω". Όμως εγώ ακούω μία συγκεκριμένη φράση και με λούζει κρύος ιδρώτας, ξανά και ξανά.
"Παίρνω το παιδί και δεν απαντάει". Ρίγος! Μανάδες που προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους και δεν τα κατάφερναν. Μανάδες που έτρεξαν στα Τέμπη με το κινητό στα χέρια και την ελπίδα που κάπου, κάτω από τα απόκοσμα συντρίμμια θα το ακούσουν να χτυπά, έτσι όπως ψάχνουν το φορητό στο σπίτι, ένα πράγμα!
Πόσες φορές δεν το έχω πει κι εγώ στα δικά μου παιδιά. "Τι το έχετε το κινητό αν είναι να το κρατάτε στο αθο΄ρυβο;" με ακούω να λέω στο repeat μην μπορώντας να αντιληφθώ, πραγματικά, τον λόγο για τον οποίο όλη τη μέρα ο ήχος είναι στο off.
Τα κορίτσια μου, 16 και 14 ετών, έχουν δεχτεί την "παραξενιά" μου και μου κάνουν το χατίρι να μου τηλεφωνούν σε κάθε φάση των εξόδων τους. "Έλα μαμά, έφτασα στην πλατεία". "Τέλεια, πάρε με μόλις ξεκινήσετε για Κηφισιά". "Μαμά, ξεκινήσαμε". Και κάπως έτσι έχουμε γίνει "οι γραφικές του χωριού" - με την καλή έννοια!
Έχουν υπάρξει και οι φορές, όμως, που έχουμε χάσει κάποιο από αυτά τα βήματα. Συνήθως είναι κάποιο από τα τελευταία, κοντά στην επιστροφή. Και, τότε, τηλεφωνώ εγώ... Μερικές φορές απαντούν. Άλλες, όμως, όχι. Και τηλεφωνώ ξανά. Και ξανά.. Και πάλι τίποτα. "Μα, καλά, αφού το έχουν κολλημένο στο χέρι το τηλέφωνο, γιατί δεν το σηκώνουν". "Λες να έχει συμβεί κάτι;" "Θα πάρω ξανά σε 5". Και παίρνω. Και πάλι τίποτα...
{https://www.instagram.com/p/CpRe8LaoEVG/}
"Παίρνω το παιδί και δεν απαντάει". Μα καλά, γιατί δηλαδή να πάει ο νους μας στο κακό; Έλα ντε. Παιδιά είναι. Θα ξεχάστηκαν, θα μιλάνε, θα είναι δυνατά η μουσική... Υπάρχουν λόγοι. Ο νους, όμως παίζει παιχνίδια και ο εφιάλτης είναι εκεί, για όλους τους γονείς ο ίδιος. Μόνο που για εκείνους που τα παιδιά τους ταξίδευαν με το τρένο για τη Θεσσαλονίκη την περασμένη Τρίτη το βράδυ ο εφιάλτης αυτός έγινε πραγματικότητα.
Ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ. Υποθέτω ούτε και όλοι οι υπεύθυνοι που τις τελευταίες ώρες προσπαθούν να βρουν μια άκρη μεταθέτοντας ο ένας την ευθύνη στον άλλο και ρίχοντα΄ς τη τελικά σε έναν και μόνο άνθρωπο.
Το "ανθρώπινο λάθος" που βρίσκεται πίσω από το ολέθριο, αυτό, συμβαν είναι εξαρχής "λάθος" από μόνο του, κατά τη γνώμη μου. Δεν θα έπρεπε ένας και μόνο άνθρωπος να φέρει αυτό το βάρος χωρίς ένα, έστω υποτυπώδες, backup -ηλεκτρονικό η΄ μη. Εκείνοι που γνώριζαν και είναι - ή πρόκειται να ανέβουν - σε θέσεις ευθύνης κουβαλούν στους ώμους τους τις ψυχές των ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα, αλλά και των δικών τους που έμειναν πίσω χωρίς απάντηση στα βασανιστικά "Γιατί" τους. Εφόσον έχουν συνείδηση, φυσικά, γιατί κα΄τι τέτοιο, δυστυχώς, στις μέρες μας δεν εξυπακούεται.
Τραγωδία στα Τέμπη: "Σκάστε, σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες"
Σε κάθε περίπτωση, τα ίδια λάθη δεν θα ξαναγίνουν. Πληρώθηκε πολύ ακριβό τίμημα γι' αυτά. 46 (μέχρι τώρα) νεκροί, όμως, επιβάλλουν περισσότερη σοβαρότητα και καμία ανοχή σε όποιου είδους αμέλεια και ευθυνοφοβία που θα στοιχίσει κι άλλες, αθώες ζωές.
"Παίρνω το παιδί και δεν απαντάει". Μια, δύο, τρεις. Απάντησε. Δόξα τω Θεώ, εγώ ήμουν τυχερή και αυτή τη φορά!
*Το σκίτσο της αρχικής φωτογραφίας του Δημήτρη Γεωργοπάλη 
