Από τη ΡΕΝΕ ΣΑΡΑΝΤΙΝΟΥ

Ασχολείστε πάρα πολλά χρόνια με το παιδικό θέατρο, ενώ έχετε πολύ καιρό να παίξετε για μεγάλους.

«Ναι, και έπειτα από πολλά χρόνια που είχα αφήσει την υποκριτική στο θέατρο, γιατί έκανα σίριαλ στην τηλεόραση, θα παίζω φέτος. Ασχολούμαι πολλά χρόνια με το θέατρο για τα παιδιά και αυτό μου παίρνει πολύ χρόνο. Είμαι εκείνη που δημιούργησε την παιδική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Φέτος έχω το σίριαλ "Ελεύθερος κι ωραίος", που έχει ήδη γυριστεί, και κάνω θέατρο, γιατί έχω ελεύθερο χρόνο».

Εσείς και η κόρη σας, Χριστίνα Κουλουμπή, θα συμπρωταγωνιστήσετε στην ίδια σκηνή παίζοντας τους πραγματικούς σας ρόλους, μάνας και κόρης...

«Ήταν το όνειρό μου, δεν το κρύβω. Ήθελα να παίξω με την κόρη μου και τώρα θα κάνουμε μάνα και κόρη στη σκηνή. Το βρίσκω πολύ όμορφο. Μοιάζουμε και αρκετά άλλωστε. Βέβαια, δεν έχουμε καμία σχέση με τους χαρακτήρες των ρόλων, αφού είναι μια μάνα με μια κόρη που δεν τα πάνε καλά, ενώ εμείς τα πάμε πάρα πολύ καλά. Δεν θα έκανα ποτέ αυτά που έκανε αυτή η μάνα στο ρόλο. Έχει ενδιαφέρον όμως και... υποκριτικό ψωμί. Είναι πρόκληση. Θα έχω και δύο μονόπρακτα με την Όλγα Τουρνάκη, διαφορετικά. Τρεις διαφορετικές παρουσίες σε μια παράσταση».

Άρα, ένα όνειρό σας είναι να αποκτήσετε εγγονάκια;

«Θα είναι υπέροχο, εδώ λατρεύω τα ξένα παιδιά... Επειδή έχω όλα τα εγγονάκια του κόσμου, όλα τα παιδάκια, δεν πιέζω τα δικά μου παιδιά, γιατί μετά τους δημιουργείς επιπρόσθετο άγχος. Αν είναι να έρθει, θα έρθει, αλλιώς έχω όλα τα παιδιά του κόσμου».

Είστε μια καλλιτεχνική οικογένεια. Πώς είναι να συμβιώνουν τέσσερις καλλιτέχνες σ’ ένα σπίτι;

«Εντελώς καλλιτεχνική οικογένεια! (Γέλια.) Τώρα δεν μένουμε όλοι μαζί, μόνο εγώ με το σύζυγο, τα παιδιά έχουν φύγει. Είχε όμως πολύ γούστο, αφού ήταν ο καθένας στο δωμάτιό του και άκουγες από τη μια ένα μουσικό όργανο -μπάσο, που έπαιζε ο γιος μου-, από την άλλη η Χριστίνα έκανε πρόβες, γιατί ήταν στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ή ζωγράφιζε στο εργαστήρι της, εγώ μάθαινα τους δικούς μου ρόλους και μαγείρευα, γιατί πάντοτε τα κάνω μαζί. Ο Ανδρέας, πάλι, έκανε τις πρόβες για το τραγούδι του στη Λυρική Σκηνή. Απόλυτα καλλιτεχνική οικογένεια!».

Πώς αντιμετωπίσατε την απόφαση των παιδιών σας να ακολουθήσουν τον καλλιτεχνικό χώρο;

«Δεν πιστεύω ότι μπορώ να ρυθμίσω τη ζωή των παιδιών μου. Καθένας έχει την προσωπικότητα και τη ζωή του. Υποχρέωσή μου είναι να τους ανοίξω τα μάτια. Δεν θα ήθελα μετά να μου χρεώσουν τη δυστυχία τους».

Είχατε την ίδια αντιμετώπιση από τους γονείς σας;

«Ο πατέρας μου μ’ έσπρωξε σε πολλά πράγματα από μικρή. Έβλεπε που είχα έφεση και μ’ έγραψε στο πιάνο, στο ωδείο, στη ζωγραφική. Το ίδιο έκανα κι εγώ, παρόλο που στα πρώτα μας βήματα ήμασταν άσχημα οικονομικά. Πάντοτε προείχε να έχουν τα παιδιά αυτό που θέλουν να κάνουν, να αποκτήσουν γνώσεις, να μπορέσουν να πορευτούν με αυτές και να ζήσουν».

Τα παιδιά των καλλιτεχνών πληρώνουν κάποιο τίμημα, ακολουθώντας το επάγγελμα του γονιού τους;

«Ναι, πέφτουν στη σύγκριση, αν ο γονιός είναι πετυχημένος. Χωρίς να το θέλει έχει την αγάπη όλου του κόσμου, αλλά όχι των συναδέλφων του. Υπάρχει ζήλια στο χώρο, αν κάποιος κάνει πρωταθλητισμό στο είδος του. Αυτό κληρονομεί το παιδί. Επειδή το έχω δει και το έχω βιώσει αυτό το πράγμα, αγκαλιάζω με πολλή αγάπη τα παιδιά καλλιτεχνών».

Θεωρείτε και τον εαυτό σας πρωταθλήτρια σ’ αυτόν το χώρο;

«Ναι, θεωρώ ότι είμαι μία από τους πρωταθλητές. Αναμφισβήτητα. Θα ήταν υποκρισία να μην το δεχτώ. Στο χώρο του θεάτρου για παιδιά. Με αγαπούν όλες οι ηλικίες».

Τι σας φτάνει στα άκρα;

«Είμαι έξαλλη με τη βρομιά της Αθήνας, τα σκουπίδια που πετάει ο κόσμος κάτω, με αυτά που γράφουν στους τοίχους και δεν σέβονται ούτε τα μνημεία μας. Τρελαίνομαι. Αν ήμουν δήμαρχος, θα είχα ένα συνεργείο, να κρατάει πάντοτε καθαρή την πόλη μας. Δεν έχω δει χειρότερη πόλη. Αν έκανα ένα σχέδιο της χώρας μου, το περίγραμμά της θα ήταν σκουπίδια. Δεν μπορώ να δεχτώ ακόμα το ότι οι νέοι πέφτουν στα ναρκωτικά. Εγώ δεν έχω ξεπεράσει ποτέ τα όρια».

Έχετε κάποιο παράπονο;

«Είχαμε ανοίξει την πόρτα του Ηρωδείου στα παιδιά. Κάναμε κάθε χρόνο παραστάσεις με την Εθνική Λυρική Σκηνή και γέμιζε... Μάθαιναν το δρόμο να πηγαίνουν παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα. Ο διευθυντής του φεστιβάλ, ο τωρινός, κατάργησε ό,τι έχει σχέση με τα παιδιά».

Τι είναι αυτό που θαυμάζετε;

«Τα δυο μου παιδιά. Ο Βίκτορας έχει εξαιρετικό μυαλό, λέει πάντα τα πιο σωστά πράγματα. Όταν συζητάμε θέματα της οικογένειας, κάτι σοβαρό, στο τέλος ακολουθούμε αυτό που λέει εκείνος. Ο Θεός έδωσε στη Χριστίνα μια χούφτα προσόντα, έχει ξεχωριστό ταλέντο. Δεν ξεχωρίζω τα παιδιά μου και χαίρομαι που αγαπιούνται πολύ».

Πώς καταφέρατε να αποκτήσετε το σεβασμό και την αγάπη του κόσμου;

«Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το κρίνω. Εισπράττω τρομερή αγάπη από τον κόσμο, είναι αλήθεια. Είμαι τυχερή σ’ αυτό το θέμα. Έχει ξεκινήσει από την ποιότητα και το σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζω τα παιδιά στις παραστάσεις που κάνω. Τα τελευταία 15 χρόνια έχω δώσει όλη μου την ψυχή γι’ αυτό. Απαιτώ πάντα από αυτούς που δίνουν τα χρήματα σε μια δουλειά την οποία εγώ θα δημιουργήσω να μου κάνουν όλα τα χατίρια, για να παρουσιάζεται μια πολύ καλή παράσταση χωρίς έκπτωση στην ποιότητα. Αυτό έχει εκτιμήσει ο κόσμος χρόνο με το χρόνο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι παραστάσεις μας είναι πάντα γεμάτες. Είμαι τυχερή, γιατί τα παιδιά στην παράστασή μου έρχονται όλα στην αγκαλιά μου. Δεν μπορείς να φανταστείς!».

Ποια είναι η σχέση σας με τα χρήματα;

«Ξεκίνησα με τον άντρα μου και δεν είχα τίποτα. Ο άντρας μου είχε τη μητέρα του, που δεν είχε τίποτα, και την έτρεφε. Ξαφνικά πέθανε ο πατέρας μου και αναποδογύρισαν όλα, μείναμε σχεδόν στο δρόμο. Είδα από τη μια στιγμή στην άλλη ότι μπορείς να βρεθείς χωρίς τίποτα. Οτιδήποτε και να έκανα έβαζα και μια δεκάρα στην άκρη, οπότε σιγά σιγά έφτιαξα το σπίτι μου. Όταν δεν είχα να πληρώσω το γραμμάτιο, είδα τι μπορούσα να κάνω για να βρω τα λεφτά - έβγαλα από το "τσεπάκι" μου τη ζωγραφική. Άρχισα να ζωγραφίζω νυφικά και μπομπονιέρες και κέρδισα πολλά χρήματα. Ό,τι έχω το έχω φτιάξει μόνη μου».