Από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ
Ξεκίνησε την κολύμβηση στα 11 της χρόνια έπειτα από προτροπή του πατέρα της: «Με πήγε στην ομάδα του Ολυμπιακού και σιγά σιγά εξελίχθηκα. Μέχρι τα 19 ήμουν μέλος της εθνικής ομάδας, είχα βγει πολλές φορές πρώτη σε πανελλήνιους αγώνες και τρεις φορές τρίτη σε Βαλκανικούς. Στη συνέχεια πέρασα στην Ανωτάτη Εμπορική και μετά τα 25 κολυμπούσα καθημερινά, αλλά δεν συμμετείχα σε αγώνες. Κάποια στιγμή άκουσα ότι υπάρχει μια μαραθώνια διαδρομή 25 χιλιομέτρων στη Χαλκιδική, από την Καλλιθέα στη Νικήτη, το έψαξα και το 1999, σε ηλικία 39 ετών, το τόλμησα. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα διάπλου και ήταν πολύ συναρπαστικό. Μου έδωσε τόση χαρά και τόση δύναμη, που από τότε το επιχειρώ κάθε χρόνο. Εκτός από ένα μικρό διάλειμμα το 2000, επειδή ήμουν έγκυος στο γιο μου. Από το 2001 μάλιστα έγινα και χειμερινή κολυμβήτρια».
Σκληρή προσπάθεια και διακρίσεις
Στα 11 αυτά χρόνια η Σοφία Ψιλόλιγνου έχει κάνει πολλές φορές το διάπλου του Τορωναίου, του Μεσσηνιακού, τη Βουλιαγμένης, του Βοσπόρου, του Μεσολογγίου, του Μαλιακού, του κόλπου Αργοστολίου-Κεφαλονιάς, ενώ στο πλούσιο βιογραφικό της υπάρχουν και πολλές ατομικές διασχίσεις θαλάσσιων περασμάτων. Το 2002 ήταν η πρώτη Ελληνίδα που πραγματοποίησε το διάπλου της Μάγχης (34 χλμ.), σε 10 ώρες και 40 λεπτά. Το 2003 επανέλαβε τη συγκεκριμένη διαδρομή, ενώ το 2004 ήταν η πρώτη και μοναδική γυναίκα που πραγματοποίησε το διπλό διάπλου του Μεσσηνιακού (60 χλμ.) σε 23 ώρες και 3 λεπτά. Το 2008 έβαλε πλώρη για έναν ακόμη μεγάλο στόχο, το διπλό διάπλου του Τορωναίου. Χρειάστηκε 19 ώρες και 24 λεπτά για να διασχίσει τα 60 χλμ., ενώ φέτος το μεγάλο πάθος της για την κολύμβηση την οδήγησε στην Ισπανία, προκειμένου να επιχειρήσει το διάπλου του πορθμού του Γιβραλτάρ. «Πέρυσι είχε κάνει αυτή τη διαδρομή μια κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη. Ήταν η πρώτη γυναίκα που το επιχείρησε και μου άρεσε πολύ σαν ιδέα. Αρχικά ήθελα να κάνω το διπλό διάπλου, φτάνοντας όμως στην Ισπανία, ο υπεύθυνος εκεί με ενημέρωσε ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο λόγω καιρικών συνθηκών. Έτσι, περιορίστηκα στη μονή διαδρομή».
Πώς ήταν η εμπειρία που έζησε φτάνοντας από την Ευρώπη στην Αφρική κολυμπώντας; «Συναρπαστική. Την πρώτη ώρα χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να ξεκολλήσω από τη στεριά, γιατί είχε ρεύματα. Το νερό στροβιλιζόταν, εγώ όμως ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτό και ήξερα ότι το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να κολυμπήσω γρήγορα. Επίσης, η θερμοκρασία του νερού άλλαζε συνεχώς. Τη μια στιγμή ήταν παγωμένο κι έκανες μια "χεριά" και γινόταν ζεστό. Χρειάζεται να έχεις κάνει ειδική προπόνηση για να αντεπεξέλθεις σε αυτές τις συνθήκες».
Στη διαδρομή αυτή, που κράτησε 4 ώρες και 36 λεπτά, την ακολουθούσαν δύο σκάφη. Στο πρώτο βρισκόταν ένας έμπειρος Ισπανός, ο οποίος χάραζε την πορεία, και ακριβώς δίπλα της ένα φουσκωτό, στο οποίο επέβαιναν ο προπονητής της, ένας ναυαγοσώστης, ένας φίλος της κολυμβητής και η 13χρονη κόρη της, η Διονυσία. Οι συνοδοί της είδαν δελφίνια, φάλαινες, όρκες να την πλησιάζουν στα 100 μέτρα, όλα αυτά όμως της τα περιέγραψαν μετά, αφού η ίδια ήταν αφοσιωμένη στο στόχο της και δεν έβλεπε τι συμβαίνει γύρω της.
Ποιο ήταν όμως το πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής; «Δεν υπήρξε κάποια μεγάλη δυσκολία, εκτός από τον άσχημο καιρό, που με ανάγκασε να αλλάξω διαδρομή και αντί για 14 χλμ. να διανύσω 16. Αυτός ήταν και ο λόγος που έκανα μισή ώρα παραπάνω από το χρόνο που είχα υπολογίσει». Τα μάτια της Σοφίας Ψιλόλιγνου γυαλίζουν όταν τη ρωτάμε ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής: «Όταν η κόρη μου έπεσε στο νερό για να διασχίσουμε μαζί τα τελευταία μέτρα. Ήταν τόση η συγκίνηση που ένιωσα, που θεώρησα ότι μπορεί να μου κάνει και κακό, γιατί ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Στο ένα της χέρι κρατούσε τη σημαία και όταν φτάσαμε στις αφρικανικές ακτές, κάποιοι ψαράδες που μας είδαν άρχισαν να μας χειροκροτούν. Οι στιγμές που ζήσαμε ήταν πραγματικά συναρπαστικές».
Καθημερινός μαραθώνιος
Η καθημερινότητα της Σοφίας Ψιλόλιγνου μοιάζει με πραγματικό μαραθώνιο. Οι υποχρεώσεις είναι πολλές, αφού είναι εργαζόμενη μητέρα τριών παιδιών. «Εργάζομαι στη ΔΕΗ 27 χρόνια, είμαι βοηθός διευθυντής στη Διεύθυνση Οικονομικού και Διοικητικού Ελέγχου. Έχω υπολογίσει ότι μαζί με τις διαδρομές η δουλειά μού τρώει 10 ώρες καθημερινά. Άλλες τρεις χρειάζομαι για το κολυμβητήριο, ενώ παράλληλα υπάρχουν και πολλές οικογενειακές υποχρεώσεις. Από το να εξετάσω το γιο μου στα μαθήματα, που είναι ακόμη μικρός, μέχρι να οργανώσω τις δουλειές του σπιτιού ή να πάω τα παιδιά στις διάφορες υποχρεώσεις τους. Έχω κάνει όμως κάτι πολύ έξυπνο. Πηγαίνω τα παιδιά στο κολυμβητήριο και την ώρα που κάνουν αυτά προπόνηση κάνω κι εγώ. Το σίγουρο είναι ότι για να καταφέρεις να τα συνδυάσεις όλα, πρέπει να στερηθείς πράγματα. Κάποιες στιγμές με κουράζει αυτή η πειθαρχία που έχω επιβάλει στον εαυτό μου, μετά όμως σκέφτομαι ότι έχω βάλει ένα στόχο και το προσπερνάω».
Αυτό είναι και το μήνυμα που θέλει να περάσει στον κόσμο μέσα από τους κολυμβητικούς άθλους της: «Είναι πολύ σημαντικό να βάζεις στόχους και να προσπαθείς να τους κατακτήσεις. Αυτή τη λογική έχει προσπαθήσει να περάσει και στα παιδιά της, τη Νικόλ, που σπουδάζει στο Μαθηματικό, τη Διονυσία, που πηγαίνει στη Β΄ Γυμνασίου, και τον Αλέξη, που είναι μαθητής της Ε΄ Δημοτικού, τα οποία λατρεύουν επίσης την κολύμβηση. «Ειλικρινά σας το λέω, δεν με ενδιαφέρει να γίνουν πρωταθλητές, θέλω απλώς να αγαπήσουν τον αθλητισμό».
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος της; «Έχω σκεφτεί να ξαναπροσπαθήσω στην Ισπανία και να κάνω το διπλό διάπλου του Γιβραλτάρ, γιατί δεν μου αρέσει να αφήνω ατέλειωτες υποθέσεις. Έχω σκεφτεί επίσης να πραγματοποιήσω έναν διάπλου στην Αμερική, τον οποίο έκαναν αυτοί που δραπέτευαν από το Αλκατράζ».
