Από την ΑΡΙΑΝΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Από το Θέατρο Τέχνης και τον Κάρολο Κουν στη «Φανέλα με το 9» και από τις ευρωπαϊκές συμπαραγωγές στη σκηνή του Θεάτρου «Ιλίσια-Ντενίση» να σιγοψιθυρίζει «Το σ' αγαπώ δεν είναι ντεμοντέ» στη Μιμή Ντενίση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Στράτος Τζώρτζογλου ποτέ δεν θεώρησε ντεμοντέ τον έρωτα. Ο ίδιος δηλώνει μάλιστα στο ΛΟΙΠΟΝ «πολύ ερωτευμένος» αυτόν τον καιρό. Τον παρατηρούσα στην όμορφη παράσταση που πρωταγωνιστεί με τη Μιμή Ντενίση στο Θέατρο «Ιλίσια-Ντενίση» με τον τίτλο «Το σ' αγαπώ δεν είναι ντεμοντέ» και διαπίστωνα ότι είναι στην καλύτερη φόρμα του: όμορφος, λαμπερός και πολύ πιο ώριμος ερμηνευτικά. «Κάτι καλό πρέπει να συμβαίνει στη ζωή του», σκέφτηκα. Στο ραντεβού μας για τη συνέντευξη στο σπίτι του κοντά στην αμερικανική πρεσβεία μου άνοιξε την πόρτα μια όμορφη, ψηλή μελαχρινή κοπέλα και αμέσως σκέφτηκα ότι σίγουρα αυτή θα είναι η αιτία της όμορφης περιόδου που διανύει ο δημοφιλής ηθοποιός. Λίγα λεπτά μετά έφτασε κι εκείνος ντυμένος στα μαύρα, με ροκ άποψη, φρέσκος, χαμογελαστός και πολύ φιλόξενος, όπως άλλωστε και η νεαρή οικοδέσποινα. Ξεκινήσαμε αμέσως τη συνέντευξη με μια έντονη διάθεση φιλοσοφικής περιπλάνησης στα μονοπάτια της ζωής και της καλλιτεχνικής διαδρομής του.

Διαπίστωσα ότι απολαμβάνεις ιδιαίτερα την όμορφη, ρομαντική ατμόσφαιρα του έργου...

«Το Σ αγαπώ δεν είναι ντεμοντέ φιλοδοξεί να στείλει ένα μήνυμα που είναι και το πιο καίριο ερώτημα σε μια εποχή που ο υλισμός και ο εγωισμός δρουν αυτοκαταστροφικά, ενώ κάθε άνθρωπος έχει κύριο μέλημά του και όνειρό του να πετύχει εις βάρος των άλλων ασκώντας εξουσία. Σήμερα περισσότερο από ποτέ στις υλιστικές κοινωνίες οι άνθρωποι ξέρουν μόνο να παίρνουν εξουσία και ενέργεια από τους άλλους σαν βαμπίρ, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε αδιέξοδο και οι κοινωνίες να καταρρέουν πανηγυρικά. Κάπου εκεί ο άνθρωπος αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι πρέπει να πάρει έναν άλλο δρόμο, αυτόν της καρδιάς, πράγμα που οι γυναίκες το κατείχαν ανέκαθεν από ένστικτο. Το έργο με δυο λόγια μιλάει για τη μεταμόρφωση μέσα μας και αυτή τη δύναμη την έχει μόνο η αγάπη».

Είχατε πολλά χρόνια να συνεργαστείτε με τη Μιμή Ντενίση. Πώς είναι σαν συνεργάτης;

«Ναι, είχαμε συνεργαστεί τηλεοπτικά στους Φρουρούς της Αχαϊας την περίοδο 1991-93 και στη Σκιά του πολέμου το 1998-99. Η Μιμή είναι ένας άνθρωπος καλλιεργημένος πάνω απ όλα, γεγονός που βελτιώνει σημαντικά την επικοινωνία και «ανεβάζει» τη συνεργασία σε επιπέδο. Μπορεί να διαλέξει ένα καλό έργο, να επιλέξει τους κατάλληλους ηθοποιούς, έχει καλή αίσθηση και σωστή σκηνοθετική ματιά.

Αντιμετώπισε το έργο με σεβασμό κι αυτό φαίνεται από το αποτέλεσμα της παράστασης. Νομίζω ότι για άλλη μια φορά κέρδισε το στοίχημα. Την αγαπώ πάρα πολύ τη Μιμή».

Το σ' αγαπώ είναι ντεμοντέ; Πολλοί ρεαλιστές έτσι το θεωρούν...

«Το έργο μας υμνεί το μεγαλείο του ανθρώπου που αφήνεται να κατακτήσει και να κατακτηθεί, να δημιουργήσει και να δημιουργηθεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί μέσα από μια σχέση όπου δεν έχουν θέση η ζήλια ή ο εγωισμός. Η αγάπη περικλείει τον ανώτατο ηθικό νόμο. Ο Άλεξ, τον οποίο υποδύομαι, με το φως της αγάπης του μεταγγίζει στην εκλεκτή της καρδιάς του πνοή δημιουργίας, ζωής, της αποκαλύπτει την αλήθεια. Η ουσία δεν βρίσκεται στις ίδιες τις λέξεις, αλλά στο φως των συναισθημάτων που εκφράζουν. Και αυτές οι δύο λέξεις από την αρχή του κόσμου, είτε όταν τις λες είτε όταν τις ακούς, σε πλημμυρίζουν δημιουργία και ευτυχία. Μια χαρακτηριστική φράση του έργου λέει: Γιατί μας έμαθαν πως αξίζει ό,τι έχει διάρκεια. Μπορεί μια σύντομη συνάντηση να αλλάξει όλη σου τη ζωή».

Οι άνθρωποι γύρω μας λένε εύκολα «σ' αγαπώ»;

«Δεν ξέρω αν το λέμε εύκολα ή δύσκολα, παρόλο που οι λέξεις έχουν μια ευεργετική επίδραση στη ζωή μας και, αν το λες συνέχεια, κάποια στιγμή η καρδιά σου θα το ακούσει. Γιατί θα πρέπει να εκφράζουμε διαρκώς τα παράπονά μας ή να ρίχνουμε ευθύνες στους άλλους και να γινόμαστε αποτέλεσμα των γεγονότων και όχι αιτία μέσα από την αγάπη μας; Όταν λες εσύ σ' αγαπώ, κάνεις εσύ μια καλή αρχή».

Εσύ το λες;

«Το λέω όταν το αισθάνομαι. Και το λέω με χιλιάδες τρόπους, με τα λόγια μου, μέσα από τις πράξεις μου και μέσα από τη σιωπή μου πολλές φορές. Έχω ακούσει πολλά μεγάλα λόγια που δεν είχαν καμία σχέση με την πράξη, με αληθινή αγάπη. Ο πατέρας μου μου έλεγε σ' αγαπώ και με κοιτούσε με σχεδόν απειλητικό βλέμμα. Ο γιος μου μου το λέει όταν κάθεται ήσυχος δίπλα μου περιμένοντας την αντίδρασή μου, με βλέμμα και κινήσεις που ξεχειλίζουν αγάπη. Τι να τα κάνεις όλα, τις δόξες και τα πλούτη, αν δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις τα σ' αγαπώ που σου λένε στις καθημερινές σου στιγμές. Το σ' αγαπώ κρύβεται στα μικρά πράγματα, δεν κρύβεται στα μεγάλα. Και αν δεν μπορείς να νιώσεις ευγνωμοσύνη για αυτά τα σ' αγαπώ, είσαι ένας μικρός άνθρωπος».

Αγαπάς σήμερα;

«Φυσικά αγαπάω! Σε αυτές τις φαινομενικά απελπιστικές μέρες που ζούμε η αγάπη μπορεί να μας αποσπάσει από τις δυσκολίες, να διεγείρει μέσα μας την ανάγκη να τη βρούμε σε απλά καθημερινά πράγματα, όχι περιμένοντας να μας τύχει, αλλά έλκοντας την αγάπη. Άμα είσαι γεμάτος αγάπη, ο άλλος θα σε αγαπήσει, θα γίνεις αιτία της αγάπης του».

Ωραία η γενίκευση και ως υπεκφυγή, αλλά θα επιμείνω. Σήμερα είσαι ερωτευμένος;

«Ναι, είμαι ερωτευμένος».

Με την όμορφη μελαχρινή που μου άνοιξε την πόρτα;

«Είμαι πολύ καλά σε όλα τα επίπεδα αυτή την περίοδο».

Πώς την εννοείς την αγάπη όταν τη ζεις;

«Την ερωτική αγάπη εννοείτε... Με τις χιλιάδες στροφές της φαντασίας μου. Δεν υπάρχει έρωτας χωρίς φαντασία και τρέλα. Η τρέλα του να μην κάνεις απολύτως τίποτα και να αρκεί να είσαι μαζί της ή η τρέλα να σκεφτώ την Παρασκευή να πάω στη Γη του Πυρός με την αγαπημένη μου και τη Δευτέρα να πίνουμε ένα κρασί αγναντεύοντας το νοτιότερο τμήμα της Γης. Το να μην κάνω τίποτα είναι θάνατος και πεζή καθημερινότητα. Με τη μονοτονία θα ένιωθα καταδικασμένος. Μια σχέση μού δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύψω τα φτερά μου, να γίνω μάγος, να δημιουργήσω, να κάνω τα πάντα».

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες αγάπες της ζωής σου;

«Η μεγαλύτερη είναι ο Αλκιβιάδης, ο γιος μου. Η παντοτινή η πρώην γυναίκα μου, η Μαρία Γεωργιάδου. Η πιο βαθιά η μητέρα μου και η πιο ιερή ο πατέρας μου».

Στο έργο ο Άλεξ είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τα πάντα για την αγάπη. Εσύ το έχεις κάνει;

«Το έχω κάνει. Η καρδιά μου με οδηγεί και όταν νιώθει φυλακισμένη κάπου, μου δείχνει πού πρέπει να πάω. Σε στιγμές μεγάλης απελπισίας οριοθετούμε το όνειρο. Αλλά δεν έχω εγκαταλείψει ποτέ τη ζωή μου για άλλο πρόσωπο, παρά μόνο όταν μια δεδομένη συναισθηματική φάση είχε ολοκληρωθεί στη μορφή που είχε».

Οι επαγγελματικές σου επιλογές επηρεάζονται από τη συναισθηματική σου ισορροπία; Ας πούμε τώρα βρίσκεσαι σε μια πολύ καλή περίοδο της καριέρας σου και αυτό φαίνεται.

«Ναι, όταν δεν είμαι καλά, στέλνω αρνητική ενέργεια προς τα έξω. Δεν εκπέμπω τίποτα, είμαι ένα κλειστό κύκλωμα και μπαίνω σε μια περίοδο μοναξιάς μέχρι να φορτίσω τις μπαταρίες μου. Αυτή την περίοδο, όμως, είμαι πολύ καλά και οι μπαταρίες στο φουλ για να κάνω πολλά καινούργια πράγματα».

Εμείς διακρίνουμε την καλή συναισθηματική σου φάση. Εσύ πώς τη βιώνεις;

«Νιώθω ένωση με τα πάντα και είμαι γεμάτος πάθος, φλόγα, ενθουσιασμό. Νιώθω να ξεχειλίζει το συναίσθημα».

Μπορούμε να πούμε ότι στην προσωπική και την καλλιτεχνική διαδρομή σου έκανες επιτυχίες, αλλά πέρασες και δύσκολες στιγμές. Εσύ πώς βλέπεις τον εαυτό σου σήμερα;

«Βλέπω ότι είμαι σε μια εντελώς καινούργια εποχή. Ολοκλήρωσα την προηγούμενη διαδικασία και ξεκινάω ένα καινούργιο άνοιγμα στη ζωή μου. Μία ώρα πριν ξημερώσει το σκοτάδι της νύχτας είναι βαθύ. Πέρασα αυτή τη φάση. Έπρεπε. Τώρα είμαι στο ξημέρωμα μιας καινούργιας μέρας. Γυρίζω μια καινούργια σελίδα. Το δυνατό φως είναι πολύ επώδυνο, αλλά το σκοτάδι μού έχει γυμνάσει τα μάτια».

Σε κάποια παλιά συνέντευξη σού είχαν καταλογίσει μια αυτοκαταστροφική διάθεση. Πώς αντιμετωπίζεις τους κριτές σου;

«Οι άνθρωποι καταλογίζουν αυτό που ερμηνεύουν και ερμηνεύουν αυτό που έχουν μέσα τους. Αυτοί το σκοτάδι πριν από το ξημέρωμα το βλέπουν καταστροφικό και δεν επιθυμούν να μπουν σε αυτό. Εγώ το είδα ως ελευθερία και δρόμο που με οδήγησε στο φως. Όπως η νύχτα περιέχει φως, έτσι και το φως έχει κομμάτια από σκοτάδι. Επειδή δεν έχουν συμφιλιωθεί με το σκοτάδι τους, δεν σημαίνει ότι αυτό δεν υπάρχει. Όποιοι δεν το βλέπουν δεν βλέπουν γενικά».

Είσαι ρομαντικός;

«Σε κάποιες φάσεις μου, κυρίως τη νύχτα. Αγαπώ το χαμηλό φως των κεριών, τα μυστικά που λέει το φεγγάρι, το αγκομαχητό της θάλασσας».

Ποια είναι η αγαπημένη σου υπέρβαση;

«Όταν ξεκινούσα φαντάρος να πάω στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης για να γίνω ηθοποιός και τελευταίος μαθητής του μεγάλου Κάρολου Κουν, χωρίς να έχω καμία σχέση με το χώρο και καμία γνώση για το αντικείμενο».

Αν ο Αλκιβιάδης αύριο θέλει να γίνει ηθοποιός, τι θα του πεις;

«Μια χαρά. Θα τον βοηθήσω και θα σταθώ δίπλα του σε ό,τι χρειαστεί».

Μια διαδρομή γεμάτη επιτυχίες
Από τη στιγμή που τον οδήγησαν τα βήματά του στο Θέατρο Τέχνης και μαθήτευσε κοντά στο μεγάλο δάσκαλο Κάρολο Κουν ακολούθησε μια μεγάλη διαδρομή που ίσως αγνοούν πολλοί. Αναφέρομαι στην ευλογημένη στιγμή που τον είδε ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης στη θεατρική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης «Ο ήχος του όπλου» το 1987 και του πρότεινε να πρωταγωνιστήσει στην ταινία «Η φανέλα με το 9», η οποία τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό. Αναφέρομαι στις πολλές τηλεοπτικές και θεατρικές επιτυχίες του. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του σε τηλεταινία με την Κατρίν Ντενέβ το 1990 και με τη γνωστή από το «Φάλκον Κρεστ» και «Superwoman» Σάρα Ντάγκλας το 2004 στα Riverside Studioς στο Hammersmith στο Λονδίνο, για την ερμηνεία του οποίου οι αγγλικοί «Τimes» τον αποκάλεσαν «Έλληνα Μπραντ Πιτ», στη συνεργασία του με την κόρη του σπουδαίου Μπέργκμαν, την Εύα Μπέργκμαν, στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη γαλλογερμανική παραγωγή «Ο τελευταίος άρχοντας των Βαλκανίων», στη συνεργασία με τους Μίνω Βολανάκη, Ζυλ Ντασσέν, Ρούλα Πατεράκη, Θόδωρο Αγγελόπουλο, Σπύρο Ευαγγελάτο.