Από τη ΝΑΝΣΥ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ

Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης δεν είναι μόνο νέος και ωραίος, αλλά ένα πολύ καλό παιδί, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που μπορεί κανείς να αναρωτηθεί «μήπως είναι πολύ καλός για να είναι αληθινός;». Κι όμως, είναι πέρα για πέρα αληθινός και αποτελεί σαφέστατα την εξαίρεση του κανόνα που θέλει τα καλά παιδιά να μην μπορούν να επιβιώσουν στο χώρο της σόουμπιζ. Λίγα λεπτά μόνο σου χρειάζονται να μιλήσεις μαζί του για να σε κατακτήσει με τη γλύκα του, την ευστροφία του και την ευγένειά του. Ο Γιάννης βέβαια δεν είναι απλώς ένας ακόμα ζεν πρεμιέ που φιγουράρει στους δέκτες μας. Είναι ένας ταλαντούχος ηθοποιός που οι μέχρι τώρα επιλογές του και η πορεία του μας αποδεικνύουν πως ήρθε για να μείνει. Έχει άλλωστε όλα εκείνα τα εφόδια που χρειάζονται για ένα επιτυχημένο ταξίδι στο μαγικό κόσμο της υποκριτικής και κυρίως έχει άστρο!

Με αφορμή την τεράστια επιτυχία της «Πολυκατοικίας» τον αναζητήσαμε για να συζητήσουμε μαζί του περί συγκατοίκησης, έρωτα, γάμου και άλλων... μυστηρίων!

Λοιπόν, πώς αισθάνεσαι σαν ένοικος πολυκατοικίας;

«Σούπερ, τέλεια. Είμαι μάλλον ο πιο χαρούμενος ένοικος πολυκατοικίας».

Ξέρω πολύ καλά πως κάθε χρόνο πολλές είναι οι τηλεοπτικές προτάσεις που φτάνουν στα χέρια σου. Φέτος γιατί είπες το «ναι» στην «Πολυκατοικία»;

«Πρώτον, γιατί είχα πολύ καλό ένστικτο για αυτή τη δουλειά και είμαι άνθρωπος που λειτουργώ βάση ενστίκτου. Δεύτερον, γιατί με την πρώτη ανάγνωση του σεναρίου πραγματικά διασκέδασα, οπότε σκέφτηκα πως θα διασκεδάσει και ο κόσμος που θα μας βλέπει. Αλλά και γιατί υπήρχε μια καλοστημένη παραγωγή και ένας απίστευτος σκηνοθέτης, ο Βασίλης Θωμόπουλος».

Δηλαδή, υπήρχαν όλα τα εχέγγυα που αναζητά ένας καλλιτέχνης για να αισθανθεί ασφαλής και να προχωρήσει.

«Φυσικά. Προσπαθείς σε κάθε νέα δουλειά να υπάρχουν οι βασικές προϋποθέσεις για να πεις ότι θα το κάνω. Αν, τώρα, υπάρχουν και οι βασικές και οι μη βασικές προϋποθέσεις, όπως συμβαίνει με την Πολυκατοικία, τότε είσαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Ξέρεις κάτι, Νάνσυ; Όταν βρίσκεσαι στο πλατό από το πρωί μέχρι το βράδυ δουλεύοντας ασταμάτητα, έχει πολύ μεγάλη σημασία να περνάς καλά και να βλέπεις το όλο θέμα κάτι σαν λούνα παρκ και όχι σαν καταναγκαστικά έργα!».

Εσύ τα γυρίσματα της «Πολυκατοικίας» τα βλέπεις σαν λούνα παρκ;

«Έχουμε κάθε μέρα γύρισμα, όμως παρά την κούραση και το τρέξιμο, όλοι μας πιστεύω ότι το απολαμβάνουμε».

Η σχέση σου με το τηλεοπτικό σου κορίτσι πώς είναι;

«Στα καλύτερά της. Μου αρέσει αυτή η σχέση, γιατί πρωταγωνιστούν δύο πολύ ερωτευμένα παιδιά. Εκείνος μάλιστα παρά τις αναστολές του δεν θέλει να τη χάσει και γι αυτό πήρε την ηρωική απόφαση να συζήσουν, με όλα τα ευτράπελα που προκύπτουν».

Είναι ηρωική απόφαση το να συζεί κάποιος;

«Είναι. Δεν είναι; Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται το ζωτικό του χώρο. Να παίρνει τις ανάσες του. Το να συζείς είναι κάτι σαν πρόβα γάμου. Η καθημερινότητα φέρνει ρουτίνα, φθορά στη σχέση και άρα φέρνει γρηγορότερα και το τέλος».

Μάλιστα. Η συγκατοίκηση λοιπόν είναι πρόβα γάμου. Ε, και τι έχει ο γάμος;

«Άμα είσαι αποφασισμένος, έτοιμος και έχεις και θάρρος, μια χαρά είναι. Όταν τα πράγματα δεν είναι έτσι, τότε είναι βασανιστήριο».

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται πλέον να ερωτευθούν, να δεθούν και να προχωρήσουν παρακάτω;

«Ίσως γιατί περιμένουν πολλά περισσότερα από όσα δίνουν. Ίσως γιατί οι ρυθμοί είναι πια έντονοι και οι δυσκολίες που έρχονται στο δρόμο μας καθημερινά πολλές. Πάντως, η αλήθεια είναι πως στις διαπροσωπικές μας σχέσεις σίγουρα δεν πάει κάτι καλά».

Εσύ δίνεις και περιμένεις να πάρεις ή παίρνεις πρώτα και μετά αποφασίζεις να δώσεις;

«Όλη αυτή η λογική είναι λάθος. Δεν μπορείς να κάνεις αλισβερίσια με τα συναισθήματα. Πάντως, προσωπικά δίνω εξαρχής ό,τι έχω να δώσω και απλώς μετά περιμένω ο άλλος να το δει και να το εκτιμήσει ανάλογα».

Είσαι ένα νέο παιδί και τα έχεις καταφέρει κάτι παραπάνω από μια χαρά σε αυτόν το χώρο... Νιώθεις τυχερός;

«Φυσικά. Εκτός από πολλή δουλειά και πολύ πείσμα, πρέπει να έχεις και τύχη για να καταφέρεις να κάνεις τα πρώτα σου βήματα. Από εκεί και πέρα, βέβαια, το πώς θα προχωρήσεις και το πώς θα σταθείς στο χώρο έχει να κάνει και με τις επιλογές σου. Ευτυχώς, εννιά χρόνια τώρα και από αυτή τη μικρή εμπειρία που έχω αποκτήσει πιστεύω ότι το γούστο μου συμπίπτει με αυτό του κόσμου, και αυτό είναι σωτήριο. Καμία μου επιλογή μέχρι τώρα δεν με έχει απογοητεύσει, δεν με έχει κάνει να ντρέπομαι, δεν μου έχει κάνει κακό. Και αυτό όντως είναι και τύχη, όπως λέγαμε και προηγουμένως».

Είσαι εύκολος ή δύσκολος συνεργάτης ;

«Γι αυτό που βάζω το χέρι μου στη φωτιά είναι πως σίγουρα με θεωρούν καλό συνεργάτη. Άτομο που τους βγάζει τη δουλειά έτσι όπως τη θέλουν και όπως πρέπει να γίνει. Γιατί το να είσαι καλός συνεργάτης δεν έχει καμία σχέση με το ταλέντο. Μπορεί να είσαι ταλεντάρα και να τους βγάζεις το λάδι κάθε μέρα στο γύρισμα».

Είσαι ταλεντάρα;

«Δεν είμαι το ταλέντο όλων των εποχών, αλλά, θέλω να πιστεύω, πως δεν είμαι και ατάλαντος. Εννιά χρόνια τώρα νομίζω πως δεν έχω σταματήσει να βελτιώνομαι, και αυτός είναι ο στόχος μου».

Σε βοήθησε μέχρι τώρα στο να κάνεις καριέρα το γεγονός ότι έχεις ένα υπέροχο πρόσωπο, ότι είσαι ένα ωραίο αγόρι, ότι θεωρείσαι αυτό που λέμε «ζεν πρεμιέ»;

«Το να έχεις ωραίο πρόσωπο και ωραίο παρουσιαστικό είναι αναμφισβήτητα ένα μεγάλο διαβατήριο. Δεν φτάνει, όμως, ένα γλυκό προσωπάκι. Για να καταφέρεις να κρατηθείς στο χώρο και να εξελιχθείς, χρειάζεσαι οπωσδήποτε ταλέντο, εξυπνάδα, αλλά και σοφία, για να χειριστείς όπως πρέπει όλα αυτά τα πράγματα που έρχονται στο δρόμο σου».

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι ήταν αυτό που εσύ είχες και κατάφερες να ξεχωρίσεις από τα χιλιάδες νέα παιδιά που βγαίνουν κάθε χρόνο από τις δραματικές σχολές;

«Όχι, αν και νομίζω πως απλώς ήμουν ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή στο μυαλό του κάθε σκηνοθέτη με τον οποίο έχω συνεργαστεί».

Πώς τα κατάφερες και δεν καβάλησες ποτέ το καλάμι; Γιατί για τους περισσότερους είναι το πιο αγαπημένο μέσο μεταφοράς στους δρόμους της σόουμπιζ.

«Απλούστατα γιατί δεν έχω ξεχάσει στιγμή ποιος είμαι και από πού ξεκίνησα. Γιατί το ποιος ήμουν και το ποιος είμαι θα με ακολουθεί μέχρι να πεθάνω. Επίσης, γιατί ποτέ δεν ξέχασα όλους αυτούς τους ανθρώπους που με στήριξαν, με πίστεψαν και με βοήθησαν».

Μήπως είσαι πολύ καλό παιδί για να είσαι αληθινός;

«Αυτό ακριβώς αναρωτιόμουν κι εγώ τις προάλλες, που είχα καλεσμένο στη ραδιοφωνική μου εκπομπή τον Γιάννη Πλούταρχο. Πείστηκα, όμως, ότι όντως είναι καλό παιδί. Όταν προσποιείσαι κάτι, κάποια στιγμή το ξεχνάς και δεν είσαι συνεπής με την εικόνα που προσπαθείς να βγάλεις προς τα έξω. Αν περίπου μία δεκαετία τώρα έχω προσποιηθεί με τέτοια συνέπεια πως είμαι καλό παιδί, άμα είμαι δηλαδή όντως τόσο καλός ηθοποιός, ε τότε έχω το Όσκαρ στο τσεπάκι μου».