Κριτικός θεάτρου δεν είμαι. Άρα κριτική για μεστές ερμηνείες και ευφάνταστο σενάριο μην περιμένετε! Για την ακρίβεια, ούτε βιοπαλαιστής με την «ξανθοπουλική» version είμαι, αφού, λόγω επαγγέλματος, ζω τη ζωή των πλουσίων χωρίς να έχω τις τραπεζικές τους καταθέσεις. Όλα είναι θέμα επιλογών και προτεραιοτήτων. Αλλά ξέρετε τι είδα στην πρεμιέρα της παράστασης «Ο βιοπαλαιστής στη στέγη» του Λάκη Λαζόπουλου; Μια ιστορία ζωής ανθρώπων που συναντώ στην καθημερινή μου έξοδο στα κοσμικά. Κάποιοι θα το θεωρούσαν υπερβολή, αλλά (όπως και τα μυθιστορήματα της Παυλίνας Νάσιουτζικ) αν τα ζεις από μέσα, βλέπεις πως πρόκειται για μια πολυτάραχη ζωή, αποτελούμενη όμως από απλές στιγμές. Και βλέπεις ένα σεναριογράφο-σκηνοθέτη-πρωταγωνιστή να κάνει το Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» να προβληματίζεται, να γελάει αλλά και να καταλαβαίνει ότι κάθε φορά που πέρδονται οι ήρωες της παράστασης (ο Λαζόπουλος έχει πλέον το copyright και αποκλειστική χρήση των αερισμών!) υπάρχει βαθύτερο μήνυμα. Ποιος άλλος μπορεί να πουλάει χοντροκομμένη τρέλα και να γεμίζει ένα θέατρο με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες των Αθηνών; Ποιος άλλος μπορεί να έχει από τα ακριβότερα και πιο hi-tech σκηνικά που έχουν υπάρξει μετά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων κι όμως όλα τα βλέμματα να είναι κολλημένα επάνω του; Βγάζω το καπέλο λοιπόν στον Λαζόπουλο, όχι για την ερμηνεία του, αλλά γιατί χάρισε το γέλιο σε όλους εμάς που διακωμωδεί!