Το έγραψε χθες σε μια ανάρτησή της η Σμαράγδα Καρύδη, ¨όχι για να υποστηρίξει τις απόψεις του Άρη Σερβετάλη αλλά για να δώσει και μια άλλη διάσταση στο θέμα, πως όταν κυνηγάς μια δήλωση από έναν άνθρωπο που ξέρεις τις αντιλήψεις του, το κάνεις για να βγάλεις «ζουμί» για την εκπομπή «χώνοντας» στις εκπομπές για το ότι βγαίνουν μετά και «πέφτουν από τα σύννεφα.
Καλεσμένη στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον» φυσικά δεν ήταν δυνατόν να μην ερωτηθεί για τη χθεσινή της δημόσια τοποθέτηση:
«Όλοι πέφτουμε στην παγίδα να σχολιάσουμε καμιά φορά κάτι που δεν υπήρχε λόγος ίσως να το σχολιάσουμε. Κι εγώ καμιά φορά λέω "τι θέλω και μιλάω;", αλλά μετά σκέφτομαι "ε και δεν θα λέω ποτέ τίποτα;". Ούτως ή άλλως, όσοι ήταν να συμφωνήσουν, θα συμφωνήσουν κι όσοι ήταν να διαφωνήσουν, θα διαφωνήσουν. Και μετά λες "μήπως όμως μετακινήσω κάποιον;". Και ποια είμαι εγώ που θέλω να μετακινήσω κάποιον; Το κάνω σπάνια, δεν το κάνω συχνά» είπε αρχικά η ηθοποιός και παρουσιάστρια και συνέχισε:
«Έχει ανοίξει μια συζήτηση χωρίς λόγο για ένα θεσμοθετημένο θέμα που έχει κλείσει. Η ανάρτησή μου έχει να κάνει με αυτό. Γιατί να πας στην εργασία κάποιου που δεν έχει καμία σχέση με το θέμα και γνωρίζοντας τι θα σου απαντήσει; Αυτός ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να μιλήσει, εμένα η σκοπιμότητα με ενοχλεί.
Η σκοπιμότητα του "ξέρω ότι αυτός θα μου πει κάτι που θα ξεκινήσει μια συζήτηση". Αυτή η συζήτηση μπορεί να γίνει επικίνδυνη, όχι γιατί μια γυναίκα δεν θα κάνει για παράδειγμα άμβλωση, επειδή το είπε ένας ηθοποιός, αλλά γιατί αυτά που νομίζουμε κάποιες φορές λυμένα, είναι πάντα υπό αίρεση, αν κάποιος τρελός μαζέψει μια μέρα κόσμο και ηγηθεί ενός τέτοιου κινήματος. Βλέπεται τι γίνεται στις ΗΠΑ.
Γιατί να ρωτάς ηθοποιούς και τραγουδιστές τη γνώμη τους για ένα ανθρώπινο δικαίωμα κατακτημένο και κατοχυρωμένο; Θα πει ας πούμε, η Τζένη Μελιτά αν πρέπει εσύ να έχεις παιδί; Δεν θα κρίνουμε τις απόψεις ενός ανθρώπου. Το θέμα είναι γιατί να ανοίγει αυτή η συζήτηση γύρω από την άποψη ενός ανθρώπου που δεν είναι θεσμοθετημένος.
Η σκοπιμότητα είναι "να κάνω νούμερα, να αρχίσει μια συζήτηση, δουλειά να γίνεται". Θέλει μια προσοχή όμως, όταν έχεις ένα δημόσιο βήμα, το τι θέματα ανοίγεις. Έτσι όπως γίνεται στην τηλεόραση είναι να 'χαμε να λέγαμε. Δεν είναι ανοιχτές τέτοιες συζητήσεις.
Θα πηγαίνουμε τώρα δηλαδή έξω από τα θέατρα να ρωτάμε ας πούμε αν πρέπει να ψηφίζουν οι γυναίκες; Κι αν πει κάποιος "όχι" τι θα γίνει μετά; Υπάρχουν πιο σοβαρά θέματα που μπορούν οι εκπομπές να ασχοληθούν, όπως το γιατί δεν έχει μπει η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, ώστε να μη φτάσει κάποια γυναίκα στο να χρειαστεί να κάνει άμβλωση».
