«Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» λέγεται η αυτοβιογραφία του Διονύση Σαββόπουλου που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, όπου ο σπουδαίος καλλιτέχνης καταγράφει τα γεγονότα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα της δύσκολης περιόδου που πέρασε παλεύοντας με τον καρκίνο, η οποία συνέπεσε με την πανδημία.
Στο βιβλίο του, ο αγαπημένος «Νιόνιος» εκθέτει για πρώτη φορά με τόση γενναιότητα, την τρωτή, την αδύναμη πλευρά του εαυτού του, θέλοντας να υπογραμμίσει πως απέναντι στην ασθένεια είμαστε όλοι ίσοι. Και την ίδια στιγμή περνά ένα πολύτιμο μήνυμα ελπίδας και δύναμης προς όλους όσοι αντιμετωπίζουν τον καρκίνο.
Ήταν κάπου εκεί στα τέλη Μαρτίου του 2020 που έλαβε τη διάγνωση:
«Μια και είχα χρόνο στη διάθεσή μου, πήγα να δω τους γιατρούς, γιατί είχα κάτι ενοχλήσεις. Στις εξετάσεις διαπιστώθηκε καρκίνος στον πνεύμονα. Έτσι ξαφνικά; Όχι και τόσο ξαφνικά. Όλο γκούχου – γκούχου ήμουν το τελευταίο διάστημα, πάνω από πενήντα χρόνια καπνίζω, και σάς το λέω αυτό για προσέχετε, να ‘χετε το νου σας, κι αν – ο μη γένοιτο – σάς συμβεί, μη φοβηθείτε, αντιμετωπίστε το, κι έχει ο Θεός» λέει στο βιβλίο του.
«Μού αφαίρεσαν μισό πνευμόνι, κι ύστερα μπήκα σε κάποιες θεραπείες, που όσο να ΄ναι έχουν τις παρενέργειές τους. Κόπωση βασικά. Μια αίσθηση μεγάλη αδυναμίας» αναφέρει.
Ο μεγάλος τραγουδοποιός περιέγραψε και ένα περιστατικό που αισθάνθηκε ντροπή όσο ήταν στο νοσοκομείο, το οποίο ταυτόχρονα τον απελευθέρωσε.
Ξυπνώ ένα βράδυ μούσκεμα, είχα βρέξει εσώρουχα, πυτζάμες, σεντόνια. Χάλια τα είχα κάνει. Τώρα πρέπει να φωνάξω τις νοσοκόμες. Πρέπει να με δουν έτσι; Είμαι ο Σαββόπουλος, δεν γίνεται. Χτύπησα το κουδούνι, έφτασε η μία και μετά οι άλλες, ανέκφραστες και άψογες. "Σηκωθείτε κύριε Σαββόπουλε". "Να γδυθώ". Έβγαλα τις πυτζάμες. "Βγάλτε και τα εσώρουχα". Τα έβγαλα ντροπιασμένος και κάθισα σε μία γωνιά κρύβοντας με τις παλάμες μου ό,τι μπορούσα, ένας γυμνοσάλιαγκας ήμουν, ένα τίποτα. Και όπως ήμον έτσι να ανοίξει η γη να με καταπιεί ένιωσα ξάφνου σαν να φεύγει ένα βάρος από πάνω μου. Ανάσανα και αφέθηκα στα χέρια των γυναικών. Με πλύνανε, μου έβαλαν καθαρά ρούχα, με σκέπασαν. "Χρόνια πολλά" μου είπαν φεύγοντας οι αδελφές. Είχε έρθει το Πάσχα» διηγείται.
