Μεγαλωμένη σε ένα αμιγώς καλλιτεχνικό περιβάλλον η Μαρίνα Σπανού ήταν σχεδόν βέβαιο πως θα ασχοληθεί με τον χώρο. Αν και αρχικά και η ίδια στο μυαλό της είχε την υποκριτική και όχι το τραγούδι.
Καλεσμένη σήμερα στο «Στούντιο 4» η νεαρή δημιουργός και τραγουδίστρια αποκάλυψε πολλά για την ίδια, την πορεία και τις αποφάσεις της.
«Αισθάνομαι ότι με το ένα πόδι πατάω σε κάποια άλλη γενιά και με το άλλο προσπαθώ να είμαι στη δική μου. Δεν την έχω ζήσει εκείνη την εποχή, την φαντάζομαι. Στο σπίτι ακούγαμε πολύ Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, αγγλόφωνη ροκ, Έλτον Τζον αλλά λόγω της μητέρας μου, εγώ μεγάλωσα με τραγούδια μιούζικαλ», είπε αρχικά η Μαρίνα Σπανού και συνέχισε:
«Με γοήτευε η σκηνή, μεγάλωσα στα παρασκήνια, δεν φοβόμουν. Αγαπούσα την μουσική, την είχα σαν χόμπι. Έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, ξέρω πόσο δύσκολο επάγγελμα είναι, το έβλεπα επί 20 χρόνια με τον πατέρα μου να παλεύει.
Δεν σκόπευα να δώσω πανελλήνιες αλλά ήμουν καλή μαθήτρια, προσπαθούσα να είμαι ένα παιδί σωστό σε όλα. Έκανα την προσωπική μου προσπάθεια και πέρασα Φιλολογία. Βιαζόμουν από μικρή να ανέβω τα σκαλιά της ζωής, στην οικογένειά μου ήμασταν και οι τρεις ίσοι, είχα γνώμη και ένιωθα μία από τους ενήλικες. Οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ να περάσω στο πανεπιστήμιο, αγαπούν το επάγγελμα, αγαπούν εμένα, είναι καλλιτέχνες και θέλουν να είμαι ευτυχισμένη».
«Με τους συνομηλίκους μου δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Δηλαδή έχω περάσει και καταστάσεις bullying μέσα στο σχολείο, δυσκολίες να νιώσω ότι ανήκω και ότι ταιριάζω με την παρέα που θα έπρεπε να είμαι στο μέλλον μου. Την παρέα της ηλικίας μου, την παρέα της τάξης μου. Ένιωσα ότι δεν μπορούσα να κολλήσω με τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο διασκέδασης.
Αλλάξαμε σχολείο τότε, γιατί ήταν πολύ νωρίς, ήταν δύσκολο το περιβάλλον και τα παιδιά είχαν γίνει λίγο έντονα με όλες τις συμπεριφορές. Ήταν σοκαριστικό για μένα και θυμάμαι ότι γυρνούσα στο σπίτι και για 3 – 4 ώρες έβαζα τα κλάματα» διηγήθηκε η νεαρή τραγουδίστρια για το bullying που δέχτηκε την περίοδο του σχολείου.
«Όταν έπαιζα μουσική στον δρόμο, κατάλαβα ότι έχω γεννηθεί για να κάνω αυτό. Ένιωσα τόσο ελεύθερη και τόσο προστατευμένη με έναν τρόπο, επειδή είχα τη μουσική πρώτο πλάνο και όχι τη συμπεριφορά μου, τον τρόπο που ντύνομαι ή μιλάω, οτιδήποτε, ένιωσα ότι ανήκω. Εκεί το ένιωσα για πρώτη φορά» είπε η νεαρή τραγουδίστρια και συνέχισε:
«Πρώτη μέρα έχω αποφασίσει πάρα πολύ βιαστικά να βγω στην Αρεοπαγίτου, ήταν μία περίοδος που ήμουν πολύ φρικαρισμένη με τις Πανελλήνιες, την εβδομάδα που έδινα, και ακούω έναν μουσικό που είχε φέρει ένα ολόκληρο πιάνο στην Αρεοπαγίτου και τραγουδάει το "Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι", το οποίο είναι έτσι ένα πάρα πολύ προσωπικό κομμάτι που έχω με τη μητέρα μου. Οπότε τον άκουσα και μαγεύτηκα τόσο πολύ και λέω κι εγώ έτσι θέλω να κάνω.
Είχα γράψει κάποια δικά μου τραγούδια που δεν ήθελα να τα δημοσιοποιήσω ακόμη, ντρεπόμουν. Έτσι λοιπόν την απόφαση να βγω στην Αρεοπαγίτου, παίρνω έναν εξοπλισμό, που με κράτησε για 2 χρόνια. Το είπα στους γονείς μου ότι θα βγω και μου λένε κάτσε να τελειώσεις τις Πανελλήνιες και το φτιάχνουμε.
Δίνω το τελευταίο μάθημα στις Πανελλήνιες και γυρνάω πίσω φρικαρισμένη και λέω τώρα πρέπει να πάρουμε το ηχείο γιατί θέλω να βγω. Κάναμε μια έρευνα, φτάνει η Παρασκευή και 10 λεπτά πριν κλείσει το τελευταίο μαγαζί που είχε το τελευταίο ηχείο που θέλαμε, μας λέει ελάτε. Τρέχουμε εμείς στην Πειραιώς, γιατί ήθελα την Κυριακή να βγω να τραγουδήσω [...]
Έτσι, την Κυριακή πριν το σούρουπο, είχα πάρει 4-5 φίλους και ξαφνικά ενώ τραγουδώ το "Άρωμα", βλέπω τον πατέρα μου με μαύρα γυαλιά να με κοιτά. Έρχεται η κολλητή μου και με κέρασε μια μπύρα μέσω της κολλητής μου. Από εκεί με ακολουθεί πάντα».
Πώς είναι όμως να είσαι μουσικός στον δρόμο;
«Το συναίσθημα του να τραγουδάς στον δρόμο είναι μαγικό. Ο κόσμος που σταματούσε και για λίγα δευτερόλεπτα με κοιτούσε στα μάτια, το βλέμμα είναι συγκλονιστικό. Τώρα ας πούμε το αποφεύγω στις συναυλίες, επειδή είναι και πολύς ο κόσμος, σπάνια εστιάζω στα μάτια. Τότε επειδή ήταν λίγοι οι περαστικοί τους κοιτούσα όλους στα μάτια» λέει η ίδια και συνεχίζει:
«Τα βλέμματα των ανθρώπων είχαν στοργή, είχαν ένα ταξίδι. Είναι πολύ σκληρή δουλειά να τραγουδάς στον δρόμο, μπορεί ανά πάσα στιγμή ο καθένας να σε πλησιάσει με τρόπο ίσως παρεμβατικό. Νιώθει ότι έχει μια επιρροή πάνω σου, αυτό του δίνει δύναμη και καλά και κάπως έτσι πιο δύσκολα».