Στην Κύπρο βρίσκεται η Ρένια Λουϊζίδου που περιοδεύει με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και την παράσταση Sexy Laundry. Στο πλαίσιο αυτό μίλησε στην εκπομπή του Alpha, Με αγάπη Χριστιάνα και αναφέρθηκε και στο θέμα του χρόνου που περνά, μιας και η γυναίκα που μεγαλώνει αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τον άνδρα.
«Οι γυναίκες είμαστε μητέρες, εργαζόμενες πια. Αυτός ο κατακερματισμός υποχρεώσεων και με΄σα σε όλο αυτό που πρέπει να προλάβεις πρέπει να είσαι 24 ώρες του κουτιού, βαμμένη, χτενισμένη, ευδιάθετη. Μια γυναίκα σε ένταση είναι υστερικιά ενώ ένας άντρας είναι δυναμικός.
Δεν θα μπορούσα να εξαιρεθώ από το συνόλο πολλώ δε μάλλον που το επάγγελμά μου είναι και στη δημόσια θέα που σημαίνει ότι εκτίθεσαι και κρίνεσαι και σχολιάζεσαι με βάση την εξωτερική και μόνο εικόνα σου. Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Όλα έχουν να κάνουν με το τι φαίνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό χωρίς να δίνει κανείς σημασία με το αν αντιστοιχεί σε τίποτα μέσα. Πολλές φορές που με ρωτάνε για το θέμα του χρόνου και της εμφάνισης προσπαθώ να πω ότι εκτός από το πώς δείχνουμε έχει σημασία και το πώς νιώθουμ. Αυτός είναι ένας παράγοντας που δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις. Ας πούμε ότι τα κορόιδεψες όλα έξω. Τη μέση που πονάει, τις δυνάμεις που δεν είναι ίδιες, αυτό σε τι βαθμό μπορεί να το κρατήσεις και να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι είσαι 25; Κι αυτό θα δημιουργεί ένα άλλο τραύμα» ανέφερε.
«Στους άντρες αυτός ο παράγοντας δεν υπάρχει. Αλλάζει ο ρόλος της γυναίκας αλλά όχι ως προς αυτό. Το μόνο που σκέφτηκα είναι να είμαι ευγνώμων που είμαι υγιής, μακάρι να γεράσουμε και να προσπαθήσω να συμφιλιωθω΄, να συμπαθήσω τον εαυτό μου στην εποχή του μεγαλώματος και όχι να τον ανταγωνιστώ. Δεν μπορώ να βάλω απέναντί μου τον καθρέφτη κάθε μέρα και να είμαι σε κόντρα με τον ίδιο μου τον εαυτό και για πράγματα που δεν φταίει.
Οι ρυτίδες μας είναι τα γέλια που έχουμε κάνει, τα κλάματα, η ζωή μας, δεν είναι μόνο γραμμές, έχουν μια ιστορία που καλό είναι να μην την αντιμάχεσαι. Προφανώς δεν είμαστε μόνο αυτό, οι γυναίκες καλούμαστε να απολογηθούμε. Δεν βρίσκω άλλον τρόπο από τη συμφιλίωση. Αγάπησα τον εαυτό μου περισσότερο μεγαλώνοντας παρά νεότερη.
Τον εσωτερικό μου εαυτό των 25 ετών δεν θα τον αντάλλαζα με αυτόν των 59. Αυτή η αγωνία, τα άγχη, οι φουρτούνες, τα ερωτηματικά λύνονται με την πορεία των χρόνων και καταλήγουν σε κάτι που είναι κοντά στον πραγματικό σου εαυτό» ανέφερε.
