Η Ελένη Koκκίδου ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη για να ερμηνεύσει για τρίτη χρονιά τον μονόλογο της Φλέρυ Νταντωνάκη, και μίλησε στη Νάντια Ρηγάτου και τους Weekenders. Προλογίζοντας το βίντεο ο Θανάσης Πάτρας μπέρδεψε την Ελένη Κοκκίδου με την Έλλη Κοκκίνου και μιλώντας με τη δημοσιογράφο της είπε Έλλη Κοκκίδου… παραδεχόμενος αμέσως μετά ότι μπλέχτηκε.
«Νιώθω μια συγγένεια με τη Φλέρυ Νταντωνάκη σαν ιδιοσυγκρασία, αλλά και θαυμασμό για αυτή τη γυναίκα γιατί ήταν μια μοναδική φωνή. Ήταν μια βασανισμένη γυναίκα, ένα κορμί το οποίο ποτέ δεν ευχαριστήθηκε και μια ψυχή διψασμένη για αγάπη» είπε αρχικά η ηθοποιός που έχει σπουδάσει και μουσική και τραγούδι.
-Μελετώντας τη Φλέρυ Νταντωνάκη, έπαιζε ρόλο η εμφάνιση τότε στο τραγούδι;
«Και βέβαια όχι, η Τζάνις Τζόπλιν δεν είχε καμία εμφάνιση, η Μερσέντες Σόσα δεν είχα καμία εμφάνιση. Αυτά αρχίσαν στη δεκαετία του ΄80 και στην Ελλάδα στη δεκαετία του ΄90 που για να γίνεις πια τραγουδίστρια έπρεπε να είσαι μοντέλο και να βγάζεις ότι μπορείς προς τα έξω. Τώρα πια αυτό έχει φτάσει στο ζενίθ. Παλιά λοιπόν είχαν θέμα τη φωνή. Η Μοσχολιού δεν χρειαζόταν να βγάλει το μπούτι της έξω ας πούμε»
-Νιώθετε τον εαυτό σας τυχερή ως γυναίκα;
«Ναι, βέβαια. Γιατί έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που έχει ένα εύρος σκέψης και είχα την τύχη να γνωρίσω και ανθρώπους οι οποίοι μου άνοιξαν το μυαλό»
«Από την αρχή της καριέρας μου έκανα πρωταγωνιστικούς ρόλους αλλά πέρασαν πολλά χρόνια για να επιβάλλω την προσωπικότητά μου, το ταλέντο μου και τη δικαιωματική μου ύπαρξη στη θέση της καλλιτεχνικής σφαίρας»
-Μέσα στην εβδομάδα που πέρασε σχολιάστηκε πολύ η κίνηση της Ματούλας Ζαμάνη να βγάλει τη μπλούζα της
«Αυτή είναι μια κλασική κίνηση που κάναν οι άντρες των συγκροτημάτων από εποχής του ’60. Πετάγαν τις μπλούζες τους στη σκηνή, πετάγαν τις κιθάρες τους γιατί ήταν είδωλα. Η Ματούλα έκανε μια τέτοια κίνηση με φοβερό χιούμορ, δείχνοντας, μ’ αγαπάτε το ξέρω, είμαι ένα είδωλο και είμαι ένα είδωλο γιατί δεν είμαι. Αν την έκανε η Μαρίνα Σάττι, αν την έκανε η Έλενα Παπαρίζου εκεί θα έλεγες γιατί το κάνει αυτό; Εδώ υπάρχει μια κίνηση ενός ευφυούς ανθρώπου ο οποίος αυτοσαρκάζεται και σαρκάζει και την περίσταση».
-Όταν σας συναντάνε είναι σαν να υπάρχει η Βούλα από τη Μουρμούρα
«Εννοείται. Αλλά δεν με πειράζει αυτό, είναι λογικό. Με ξέρουν από εκεί οι περισσότεροι»
-Σας έχει τύχει θαυμαστής να σας φέρει σε άβολη θέση;
«Ήρθαν δυο νέα παιδιά και χωρίς να πούνε καλημέρα- καλησπέρα, τι κάνετε, μπορούμε να βγάλουμε μια φωτογραφία; Ήρθαν σε ένα τραπέζι που έπινα εγώ καφέ με κάποιον να βγάλουμε μια φωτογραφία. Λες και είσαι τραπέζι, βάζο, ποτήρι… Αυτό με ενοχλεί πάρα πολύ και το βρίσκω τρομερά αγενές και βρίσκω ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν συνείδηση του τι είναι ο καλλιτέχνης. Ότι είναι ένας άνθρωπος με φλέβες, με αίμα δεν είναι κάτι σαν το σουβλάκι που το φωτογραφίζουν και δείχνουν ότι σήμερα είμαστε εκεί και τρώμε σουβλάκια»
