Μια σπάνια εξομολόγηση έκανε ένας αγαπημένος ηθοποιός που λατρεύτηκε για τους τηλεοπτικούς του ρόλους (ο διαχειριστής των Απαράδεκτων και ο φούρναρης του Καφέ της Χαράς, έχουν μείνει στην ιστορία) αλλά έχει και μια σημαντική θεατρική καριέρα και αυτό το διάστημα ετοιμάζεται πυρετωδώς για το έργο «Η Ετυμηγορία». Μιλώντας στη Σίσσυ Μενεγάτου και την On Time ο Βασίλης Χαλακατεβάκης είχε να πει πολλά.
-Ως πολίτης, αλλά και άνθρωπος της τέχνης -εδώ και 46 χρόνια στο σανίδι-, πόσο νιώθεις ότι η δικαιοσύνη πληροί τελικά το ρόλο της;
«Εγώ, όπως και πάρα πολύς κόσμος, νιώθουμε αγανάκτηση για όλο αυτό που συμβαίνει και η αγωνία μου δεν είναι για μένα πια, αλλά για τους νέους ανθρώπους που δεν θα ζήσουν σε έναν κόσμο σαν αυτόν που ζήσαμε εμείς, που είχε περισσότερη ελευθερία, χαρά και ευτυχία.
Τώρα πια ζούμε σε έναν κόσμο που είναι «ο εαυτούλης μου» και όχι το σύνολο. Αυτό είναι που με πικραίνει πάρα πολύ. Όλοι ζούμε για το «μου» και όχι για το «μας». Αυτό είναι το πρώτο. Το δεύτερο είναι ότι βλέπεις πως ό,τι κι αν διεκδικήσεις, δεν θα έχεις αποτέλεσμα. Χτυπάς συνέχεια πάνω σε τοίχο, είτε είναι ορατός είτε αόρατος ο τοίχος αυτός.
Γίνονται προσπάθειες, αλλά δεν έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Αυτό είναι το αγριευτικό και το βλέπεις και στην καθημερινότητά σου, που προσπαθείς να την κάνεις καλύτερη και συνέχεια βρίσκεις εμπόδια από το πουθενά».
-Και το λες εσύ αυτό που πήρες μια μεγάλη απόφαση στα 62 σου, να γίνεις πατέρας, και ήρθε στη ζωή σου η Άρτεμις-Αγγελική. Πώς νιώθεις που μεγαλώνεις το παιδί σου σε έναν κόσμο τόσο άδικο, όπως λες;
«Εντάξει, όλα αυτά ισχύουν, αλλά από την άλλη, αυτό μου δίνει και πάρα πολύ κουράγιο για να μπορώ να παλέψω για τα παιδιά κι όλους τους ανθρώπους όσο μπορώ περισσότερο, κατ’ αρχάς στην καθημερινότητά μου και με όσους συναναστρέφομαι σε οποιοδήποτε χώρο κι αν βρίσκομαι, για έναν κόσμο δίκαιο, ανθρώπινο, συναισθηματικό, κανονικό.
Δηλαδή, από το ότι πήγαμε διακοπές και την αμόλαγα την κόρη μου σαν αλάνι στην Κρήτη για να δει τι σημαίνει φύση, χώμα, να ζήσει την κανονικότητά της, να μην είναι σε ένα συνεχόμενο «μη». Έχουμε καταντήσει να λέμε «μη» για οτιδήποτε.
Έσκυψες και ακούμπησες ένα φύλλο, είναι «μη», γιατί μπορεί να είναι μολυσμένο, πας να περάσεις το δρόμο και φοβάσαι ότι θα σε σκοτώσουν, θέλεις να αφήσεις το παιδί σου μόνο του για ένα λεπτό και φοβάσαι ότι θα το απαγάγουν. Δηλαδή, υπάρχει ένας κόσμος του «μη».
Εγώ δεν θέλω το παιδί μου να ζήσει τον κόσμο του «μη», αλλά της συνειδητοποίησης του τι πρέπει να κάνει για να είναι ισχυρό απέναντι σε αυτό τον κόσμο τον άδικο και τον αμήχανο».
-Έγινες σε μεγάλη ηλικία πατέρας. Η σύζυγός σου, θεατροπαιδαγωγός-ηθοποιός και σκηνοθέτις, Δέσποινα Μαραγκουδάκη είναι πολύ νεότερή σου. Έχεις σκεφτεί ότι, όταν μεγαλώσει η κόρη σου, θα υπάρχει μεταξύ σας τεράστιο χάσμα γενεών;
«Τώρα στην καθημερινότητά μου δεν το σκέφτομαι. Το μόνο που σκέφτομαι και φροντίζω είναι να τα πάω καλά με τον εαυτό μου, να είμαι υγιής και ήρεμος για να μπορέσω να δώσω όσο περισσότερα πράγματα μπορώ σε αυτό το παιδί, περισσότερα «όπλα», περισσότερες συμβουλές με πολλή ηρεμία και αγάπη. Αυτή είναι η προτεραιότητά μου.
Γιατί πρέπει να έχουμε υγεία για να μπορέσει αυτό το παιδί να μεγαλώσει με ανθρώπους που έχουν υγεία και να πάρει τα εφόδια που πρέπει. Κι αυτός είναι ο στόχος».
-Υπήρξαν κάποιοι που σου είπαν «Βασίλη, είσαι μεγάλος σε ηλικία για να κάνεις παιδί»;
«Δεν απαντώ σε αυτό σε κανέναν. Ήταν μια απόφαση ζωής που -για κάποιους καλώς, για κάποιους κακώς, για εμάς πολύ καλώς- κάναμε αυτό το παιδί, γιατί ήταν η ολοκλήρωση μιας μεγάλης αγάπης και μιας οικογένειας.
Είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό, είναι καλά το παιδί μαζί μας, αυτό έχει σημασία και αυτό θα φροντίσουμε να περιφρουρήσουμε. Τώρα, το τι θα πει ο κόσμος δεν με αφορά καθόλου. Ούτε να αναλύσω γιατί το είπε ο άλλος και πώς το είπε. Δεν με αφορά, όπως δεν τους αφορά κι εκείνους να μου πουν τη γνώμη τους».
