Μια σπάνια συνέντευξη έδωσε ο Σπύρος Παπαδόπουλος στη Νίκη Λυμπεράκη και την εκπομπή Μεγάλη Εικόνα για τη ζωή και την καριέρα του.

Ο ηθοποιός παραδέχτηκε΄ ότι η αφηρημάδα του είναι παροιμιώδης, σε σημείο που να ξεχάσει τον γιο που απέκτησε με την Αθηνά Τσιλύρα στο σούπερ μάρκετ!

«Χάλια! Από μικρό παιδί, με έστελνε η μάνα μου στον μπακάλη και γύριζα πίσω 3 φορές να ρωτήσω τι ήθελε! Βασανίζομαι από αυτό. Έχω ξεχάσει το παιδί μου στο σούπερ μάρκετ, μικρό, στο καρότσι. Δεν έχει γιατρειά αυτό. Ήταν 1,5 ετών. Γύρισα σπίτι, βάζω τα πράγματα μέσα και μου λέει η Αθηνά "το παιδί το άφησες απ' έξω;". Γύρισα πίσω, ευτυχώς ήταν κοντά το σούπερ μάρκετ, ο μικρός κοίταζε τα ράφια. Μου λέει η Αθηνά "παιδί δεν ξαναπαίρνεις"».

Βέβαια δηλώνει μεγάλος θαυμαστής του γιου του. «Το παιδί μου είναι πάνω από όλα. Καταρχάς τον γιο μου δεν λέω ότι τον αγαπάω, τον θαυμάζω. Από μικρό παιδί ήταν αξιοθαύμαστος. Έχει πολλά χαρίσματα σαν χαρακτήρας, σαν άνθρωπος. Αν ήμουν γκόμενα θα με είχε ρίξει. Δεν με φαντάζομαι παππού γιατί εκείνος δεν φαντάζεται τον εαυτό του μπαμπά ακόμα».

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος μίλησε και για την περιπέτειά του με τον καρκίνο. «Δώρο ήταν που μου φέρθηκε η ζωή καλά παρότι ήρθαν πολύ δύσκολα πράγματα. Το ότι αρρώστησα και έγινα καλά. Μίλησα μπας και επηρεάσω κανέναν άνθρωπο γιατί βλέπω ανθρώπους που φοβούνται τόσο πολύ. Οι γιατροί μου είπαν ότι τη μισή δουλειά την έκανες εσύ γιατί δεν πίστευαν το πόσο άνετος είμαι. Παίζει απόλυτο ρόλο η ψυχολογία».

«Στο Στην υγεία μας έπιναν κανονικότατα οι άνθρωποι, γι' αυτό γινόταν κανονικό γλέντι. Εγώ όχι, δεν μπορούσα, έπινα δυο ποτηράκια και έκλεβα με καφέ» αποκάλυψε.

Η σχέση του με το χρήμα είναι... αδιάφορη.

«Είναι δυνατόν να εξαρτάσαι από κάτι χαρτάκια; Εντάξει, σου κάνουν τη ζωή σου πιο εύκολη. Δεν είχα να πάρω ένα σουβλάκι, μετά είχα 100 δραχμές, μετά είχα 300 δραχμές στην τσέπη. Δεν ένιωθα καλύτερα. Μετά είχα 200.000. Δεν ένιωθα καλύτερα. Είμαι εγώ εντάξει με τους φίλους μου και τις παρέες μου; Ασφαλώς σου κάνει τη ζωή πιο εύκολη για τα δέοντα. Τι να τα κα΄νεις τα παραπάνω; Απλώς είμαστε ατελέστατα όντα».

«Με ενδιαφέρει πάρα πολύ τι άνθρωπος είναι κάποιος. Η γιαγιά μου είχε τελείως διαφορετική άποψη. Ήταν τελείως αγράμματη που η μόνη της σύνδεση με τον έξω κόσμο ήταν το ραδιόφωνο αλλά είχε μια ιδιότυπη σοφία. Όταν μια μέρα πιτσιρικάς της είπα ότι ο Νταλί είναι φασίστας μου λέει "όταν περπατάς στην έρημο και βρεις ένα ρυάκι σκύβεις και ξεδιψάς. Σε νοιάζει εκείνη την ώρα από πού είναι το νερό; Βλέπεις το έργο του". Εγώ δεν μπορώ. Όταν μάθω ότι ένας άνθρωπος είναι μισάνθρωπος και κάθαρμα δεν θέλω να συνυπάρχω μαζί του. Το έχω κάνει πολλές φορές. Ξέρω ότι θα περάσω δύσκολα αν συνεργαστώ. Εγώ θέλω με κάθε άνθρωπο που συνεργάζομαι να τους μείνει αξέχαστο για τους καλούς λόγους».

Αναφορικά με τους Απαράδεκτους που εξακολουθούν αρκετές δεκαετίες μετά να κάνουν επιτυχία ομολόγησε ότι δεν μιλάει πολύ γιατί δεν θυμάται πολλά.

«Δεν θυμάμαι τίποτα από τους Απαράδεκτους. Έχω δει ελάχιστα επεισόδια, αν δεν ήταν η Δημητρούλα δεν θα είχα δει κανένα. Με έβριζε! Με έβαλε κάτω κάποια πράγματα και μου είπε "δες". Πάρα πολύ μου άρεσε! Δεν μου αρέσει να με βλέπω.

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο αυτό που έγινε. Μπορεί να ήταν ωραία σύμπτωση να βρεθούμε εμείς αλλά το γράψιμο της Δήμητρας δεν είναι τυχαίο. Δεν ξέρει να γράφει ωραία αστεία απλά, γι' αυτό και κρατάνε τόσα χρόνια οι Απαράδεκτοι, έχει κεραίες που πιάνουν τον παλμό του κόσμου και τα προβλήματά του».