Αυτό θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της ζωής και της καριέρας της Κατιάνας Μπαλανίκα που έδωσε μια ιδιαίτερα αποκαλυπτική και πολύ όμορφη συνέντευξη στην Αργυρώ Μποζώνη και τη L!fo. Και είπε πολλά, όπως πάντα γιατί η Κατιάνα Μπαλανίκα είναι ανεξάντλητη.
«Στο σχολείο γνώρισα μία από τις πιο παλιές μου φίλες, την Κάτια Δανδουλάκη, ήμασταν στο ίδιο σχολικό, κι εκείνη με υποτροφία. Αν και πήγαμε στο κολέγιο, κανένας τότε δεν κοκορευόταν για τον πλούτο του ούτε ήταν απρόσιτος. Φορούσαμε μια συγκεκριμένη στολή και τέλος, δεν υπήρχε επίδειξη. Με τα καλλιτεχνικά δεν είχα σχέση, είχα όμως με τον αθλητισμό, έκανα χορό, λάτρευα την κίνηση» διηγείται η ηθοποιός και κάνει και μια αναδρομή στη σχολή του Εθνικού όπου σπούδασε:
«Στο Εθνικό και μπήκα με μια φοβερή φουρνιά: Αρζόγλου, Απέργης, Βαγενά, Χατζησάββας, Στασινοπούλου, Τριφύλλη, Σμυρναίου, Μαλτέζου. Είχαμε καταπληκτικούς καθηγητές, όπως ο Βόκοβιτς, είχαμε και τον Χορν, που δεν ήταν καλός δάσκαλος, τρεις μήνες έμεινε. Στη σχολή έκανα μόνο δράμα, μία φορά μόνο στο δεύτερο έτος με πήραν να κάνω μια που περνούσε από τη σκηνή γελώντας• ήταν από κάτω η Παξινού και είπε «ωραία γελάει αυτή». Πώς βρέθηκα μετά να κάνω κωμωδία είναι μια άλλη ιστορία».
Αλήθεια γιατί απέχει από την τηλεόραση μετά από τόσες επιτυχίες;
«Αν μου προτείνουν κάτι ωραίο, θα ήθελα να ξανακάνω τηλεόραση. Αλλά νομίζω ότι δεν μας θυμούνται πια. Είναι ηλικιακό το ζήτημα και αρχίζει από τα πενήντα. Κι εγώ δεν κάνω ούτε σπρώξιμο, ούτε γλείψιμο, ούτε γνωριμίες, τίποτα. Ας πούμε, παίρνουν μια γυναίκα που είναι 40 και 50 για να κάνει μια εβδομηντάρα, δεν παίρνουν εμένα που είμαι σε αυτή την ηλικία» λέει η ίδια και συνεχίζει:
«Αυτό δεν συμβαίνει μόνο εδώ. Η Μέριλ Στριπ ήταν η πρώτη που έβαλε τις φωνές πριν από χρόνια, καταγγέλλοντας μια κατάσταση που επικρατούσε στη βιομηχανία. Και τώρα τελευταία βλέπεις ότι γυναίκες ηθοποιοί μαζεύονται και κάνουν τις δικές τους παραγωγές. Εδώ δεν υπάρχει βιομηχανία και δεν υπάρχει και αυτό το σταρ-σύστεμ. Το οποίο, αν υπήρχε, λεγόταν «Αλίκη Βουγιουκλάκη» και νομίζω πως με τον θάνατό της άλλαξε οριστικά.
Επειδή ο χρόνος περνάει και τις παίρνει τις ιστορίες, θα ήθελα να πω ότι σαν άνθρωπος ήταν αφάνταστα δοτική, καθόλου ανταγωνιστική, δεν είχε να ζηλέψει κανέναν, ήταν αστεία, δεν σκοτιζόταν για την υστεροφημία της, και ας ήταν η μεγαλύτερη από κάθε άλλης. Η Αλίκη ήταν ένα μικρό παιδί που ήξερε τα πάντα και έπαιζε στον κόσμο των μεγάλων. Ο θάνατό της μου στοίχισε πολύ, ένιωσα ότι έχασα ένα μεγάλο στήριγμα της ζωής μου».
