Η συμμετοχή του στο πολύ πετυχημένο σήριαλ «Το σόι σου» σε συνδυασμό με το ταλέντο του άνοιξε της πόρτες για μια σημαντική καριέρα. Ο Μελέτης Ηλίας μετά και το «Προξενιό της Ιουλίας» προχωράει στα επόμενα βήματά του με την ίδια αποφασιστικότητα που άφησε τη λογιστική για την υποκριτική.

Καλεσμένος στην εκπομπή «Στιγμές» του Μάνου Νιφλή ο αγαπημένος ηθοποιός – που έχει δώσει «μάχες» για να μην μπερδεύουν το όνομα με το επίθετό του- μίλησε για όλα.

«Είχα μπει σε μια σχολή λογιστικής. Με πήγε το κύμα, όπως πάει τους τελειόφοιτους λυκείου, διαπίστωσα πολύ νωρίς πως δεν πρόκειται να ασχοληθώ εγώ με τα λογιστικά, είναι κάτι που έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί μ’ αρέσουν οι αριθμοί και η στατιστική αλλά το να κλειστώ σε ένα γραφείο δεν με εκφράζει ιδιαίτερα» ξεκίνησε να διηγείται για το πώς ασχολήθηκε με το θέατρο και συνέχισε:

«Με μια παρέα από τη σχολή αρχίσαμε να βλέπουμε παραστάσεις που για εμένα τότε ήταν κάτι τελείως άγνωστο και ξαφνικά μου γεννήθηκε η απορία, όχι για το πώς μπορεί να γίνει κανείς ηθοποιός, αλλά πως μπορεί να ασχοληθεί με το θέατρο. Μου άρεσε συνολικά. Ο ήχος, τα φώτα, η σκηνοθεσία, η παραγωγή.

Μου άρεσε πολύ αυτή η συνθήκη, το να στήνεις έναν μικρόκοσμο και να κάθονται άνθρωποι από κάτω και να τον θαυμάζουν. Και ζήτησα σε μια παράσταση που πήγα από την Αλεξία Καλτσίκη που είδα στο βιογραφικό της ότι έχει τελειώσει το Εθνικό να μου πει τι χρειάζεται για να γίνω ηθοποιός.

Έδωσα, παραδόξως μπήκα στο Θέατρο Τέχνης και ξεκίνησα να σπουδάζω κάτι για το οποίο δεν είχα την παραμικρή ιδέα.

Θυμάμαι μια από τις πρώτες φορές που με σήκωσαν επάνω στη σκηνή ήμουν τόσο αμήχανος που δεν ήξερα τι να κάνω τα χέρια μου. Και μου λέει ο καθηγητής, αγόρι μου χρησιμοποίησε τα κάπως…
Δεν ήμουν ποτέ η ψυχή της παρέας. Ήμουν πολύ κλειστός και μάλλον αυτή τη «συναισθηματική αναπηρία» κατά κάποιον τρόπο ήθελα να τη διορθώσω»

Ενώ αναφέρθηκε αναλυτικά σε μια σοβαρή περιπέτεια που πέρασε με τη υγεία του ΄ριν από περίπου 10 χρόνια:

«Εμένα γενικά οι δυσκολίες που αντιμετωπίζω που είναι μη διαχειρίσιμες είναι σε σχέση με θέματα υγείας που είναι πέρα από τις δυνάμεις σου. Μια δύσκολη στιγμή ήταν όταν εν μέσω περιοδείας είχε τρομερούς πόνους που αν λειτουργούσα με το δεδομένο ότι είμαι ηθοποιός οπότε και με 40 πυρετό θα παίξω θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο γιατί ήταν μια σκωληκοειδίτιδα που θα εξελισσόταν σε περιτονίτιδα και το πρόλαβα τελευταία στιγμή.

Έμεινα μια εβδομάδα στο νοσοκομείο και έλεγα είχα Άγιο που τελευταία στιγμή είπα τα παρατάω όλα και πάω κάποιος να με δει. Αυτό ήταν μια δύσκολη στιγμή στη ζωή μου και το μνημονεύω, είναι πια σχεδόν 10 χρόνια μετά. Άλλες δυσκολίες στην καθημερινότητα δεν αντιμετωπίζω πέρα από αυτές που αντιμετωπίζουμε όλοι οι άνθρωποι»

Αλήθεια πως τα έβγαλε πέρα οικονομικά σε αυτό το επάγγελμα ως σήμερα:

«Προ κρίσης δεν ξέρω πως ήταν. Ναι, σαφώς βράζεις κάποια χρήματα που μπορείς να ζήσεις αρκετά πιο άνετα από τον μέσο όρο, που έχω υπάρξει στον μέσο όρο και μάλιστα σχετικά πρόσφατα. Ζούσα, εργαζόμενος στο θέατρο παίρνοντας τον βασικό μισθό και κάποιες φορές ίσως και λίγο λιγότερα και αυτό είναι που ουσιαστικά με βοήθησε γιατί προσάρμοσα τις ανάγκες μου σύμφωνα με αυτά που έβγαζα.
Περνούσα δύσκολα αλλά ήξερα ότι δεν μπορώ να κάνω κάποια πράγματα και το είχα αποδεχτεί.

Είχα βρεθεί στη δύσκολη θέση να τσοντάρει η μάνα μου κι ο πατέρας μου για να βγει ο μήνας και μάλιστα με παιδί. Καταλαβαίνεις… Είναι αλλιώς να είσαι μόνος σου και να λες ρε μάνα δώσε μου κανά 20αρικο να πάω να πιω κανά καφέ και είναι αλλιώς να πεις δώσε μου κανά 20ρικο να αγοράσω φαγητό ή γάλα για το παιδί μου.

Μπόρεσα να ανταπεξέλθω φυσικά με βοήθεια, όπως 9 στους 10 Έλληνες από την οικογένεια. Κατάφερα να το εκτιμήσω και να ζω αξιοπρεπώς και χωρίς ουσιαστικά να με φθείρει μέσα μου»