«Ήταν ξημερώματα της Αγίας Παρασκευής. Πήγα τον πατέρα μου στο εργοστάσιο. Δεν ήμουν άνθρωπος που έκανε βαθύ ύπνο, σηκωνόμουν εύκολα. άρα λοιπόν ποιος θα σηκωθεί; Ο αδελφός μου δε σηκωνόταν να τον πάει 4 το πρωί στη δουλειά. Εγώ ήμουν 13 χρονών, είχα να κοιμηθώ τρεις μέρες, ποτίζαμε τα χωράφια. Τον πάω στον Ορχομενό, 6 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό μου, στο γυρισμό όμως δεν άντεξαν τα μάτια μου και κοιμήθηκα κι έπεσα έξω, έπεσα μέσα σε ένα ποτάμι. Διαλύθηκε το αυτοκίνητο όλο. Πάλι καλά που το ποτάμι ήταν στεγνό.

Βγαίνω εγώ από το αυτοκίνητο, είχα πάθει μια ελαφριά διάσειση. Ήταν δυο χιλιόμετρα μακριά το χωριό μου. Περπατώντας, κλαίγοντας πάω στη μάνα μου. Δεν με ένοιαζε η ζωή μου έλεγα δεν έχουμε χρήματα να πάρουμε άλλο αυτοκίνητο, γιατί το αγροτικό αυτό που είχαμε ήταν όλη μας η ζωή, η περιουσία. Πηγαίναμε με αυτό στις λαϊκές αγορές, κατεβάζαμε πράγματα στην Αθήνα. Από εκεί παίρναμε χρήματα για να ζήσουμε.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του πατέρα μου και της μάνας μου που είπαν «άνθρωπο δεν κάνουμε, δεν μας ενδιαφέρει το αυτοκίνητο». Την επόμενη μέρα ο πατέρας μου ενώ δεν είχε χρήματα, πήγε και δανείστηκε και καπάρωσε ένα αυτοκίνητο και μου λέει «θα το φέρεις εσύ».

«Μου έδειξαν την αγάπη τους, την στήριξη τους και ότι πιστεύουν σε εμένα» είπε για τους γονείς του, ενώ μίλησε με συγκίνηση και θαυμασμό για τον πατέρα του τον οποίο έχασε πριν 11 χρόνια.