Από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ

Είναι σίγουρα από τις ευχάριστες εκπλήξεις της φετινής τηλεοπτικής σεζόν και από τους καλλιτέχνες που έχουν κερδίσει με το σπαθί τους την εκτίμηση του κόσμου. Ο Κώστας Τουρνάς μιλάει για την εμπειρία του στο «Just the 2 of Us», απαντάει στις φήμες που τον ήθελαν να αποχωρεί από την κριτική επιτροπή και αποκαλύπτει ότι η πρώτη κρίση που άκουσε ο ίδιος διά στόματος Νίκου Μαστοράκη ήταν: «Αγόρι μου, δεν κάνεις για το τραγούδι, παράτα τα!».

Το «Just the 2 of Us» είναι τελικά αυτό που είχατε φανταστεί όταν σας έγινε η πρόταση ή αποδείχτηκε κάτι εντελώς διαφορετικό;

«Η αλήθεια είναι πως ήμουν λίγο πιο ρομαντικός όταν όλο αυτό βρισκόταν ακόμα στις συζητήσεις. Ίσως δεν εκτίμησα σωστά στην αρχή την ευθύνη που μπορεί να έχει κάποιος που ξεστομίζει δημόσια λόγο, κρίνοντας ανθρώπους, οι οποίοι είναι ο καθένας κάτι στον τομέα του. Ακόμη και για τις επιδόσεις τους στο τραγούδι, όσο κι αν σε ένα βαθμό είναι το αντικείμενό μου».

Η άποψή σας πάντως δεν αμφισβητήθηκε ποτέ?

«Αυτό δεν έχει σημασία. Η πρόκληση για μένα έρχεται κυρίως από μέσα μου, όχι γιατί κάποιος με αμφισβήτησε. Όταν καλείσαι να βαθμολογήσεις έναν άνθρωπο, πρέπει να είσαι αυστηρά δίκαιος μαζί του. Αν δεν το κάνεις αυτό, σε κάποιον χαρίζεσαι ή κάποιον άλλον τον υποτιμάς. Αυτό είναι μια πρόκληση και στην αρχή δεν εκτίμησα πόσο πιεστική μπορεί να είναι ψυχολογικά. Για μένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, ένα πανηγύρι, χαρά?».

Εξακολουθεί να ισχύει αυτό;

«Υπάρχουν πολύ ευχάριστες στιγμές. Για παράδειγμα, απολαμβάνω απίστευτα τον Γιώργο Καπουτζίδη, με μαγεύει. Είναι ένας άνθρωπος που δεν σταματάει πουθενά, δεν δυσκολεύεται πουθενά, δεν στερείται λύσεων. Το έχω πει και στον ίδιο, μου θυμίζει την ευχέρεια και την καλή διάθεση του Γιώργου Μαρίνου».

Μήπως αντιμετωπίζει το παιχνίδι έτσι όπως θα έπρεπε να το αντιμετωπίζουν όλοι;

«Μόνο αυτό, όμως, δεν αρκεί. Γιατί μπορεί να το έχει εκλάβει κάποιος με το σωστό τρόπο, αλλά να μην μπορεί να το διεκπεραιώσει σωστά. Ο Γιώργος Καπουτζίδης κατάφερε να τα συνδυάσει αυτά τα δύο».

Εσείς, πάντως, ό,τι κι αν έχετε να πείτε στους υποψήφιους το λέτε με ευγένεια...

«Δεν γίνεται σκόπιμα αυτό. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου να... ματώσει ο απέναντι για να δικαιωθώ εγώ. Δεν θεωρώ ότι μου δίνει τίποτα αυτό. Αντίθετα, πιστεύω ότι μου παίρνει».

Όταν βλέπετε κάποιους παίκτες να δυσανασχετούν, πώς νιώθετε;

«Ο καθένας μέχρι την τελευταία στιγμή θα δυσφορεί, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Η αλήθεια είναι ότι στεναχωριέμαι, το μόνο πράγμα όμως που με κάνει να ισορροπώ πάλι μέσα μου είναι το γεγονός ότι υποχρεούμαι να κρίνω αντικειμενικά και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον καθένα ξεχωριστά, για την επίδοση της συγκεκριμένης μέρας. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το παιχνίδι. Η παραμονή τους σε αυτό κρίνεται από την εμφάνισή τους στο συγκεκριμένο live».

Κάποιοι τα έβαλαν και με τις κυρίες της κριτικής επιτροπής, τονίζοντας ότι δεν θα έπρεπε να έχουν αυτόν το ρόλο από τη στιγμή που δεν έχουν μουσικές γνώσεις...

«Αυτοί που σχεδίασαν το συγκεκριμένο παιχνίδι έλαβαν υπόψη τους ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ακούσει τις γνώμες ανθρώπων που ποικίλλουν μεταξύ τους και σε γνώση και σε εμπειρία. Διαφορετικά, ή θα αφήσεις μόνο τον κόσμο να αποφασίσει ή μόνο την κριτική επιτροπή. Η Λυδία και η Αθηναΐς συνεισφέρουν για να υπάρχει ένα ποικίλο αποτέλεσμα, που είναι και το ζητούμενο του παιχνιδιού».

Συζητήθηκε επίσης το γεγονός ότι κάποιοι από τους συμμετέχοντες στο παιχνίδι έχουν κάνει σπουδές τραγουδιού, και αυτό θεωρήθηκε άδικο για τους υπόλοιπους.

«Θα σας απαντήσω με ερώτηση: Η Μαρία Μπεκατώρου πώς καταφέρνει να είναι ακόμη στο παιχνίδι μαζί με τον Παναγιώτη Πετράκη, που έχει κάνει ειδικές σπουδές; Για κάποιο λόγο είναι εκεί. Και τελικά είναι αστείο να το συζητάμε αυτό, αν σκεφτούμε ότι στόχος του "Just the 2 of Us"  είναι να διώξει 11 ζευγάρια και να βραβεύσει ένα. Αυτό αυτόματα μας δείχνει ότι πρόκειται απλώς για ένα παιχνίδι!».

Πώς νιώσατε όταν άρχισαν όλες αυτές οι συζητήσεις στα κανάλια;

«Ένιωσα μια μικρή έκπληξη. Τι κάνω; Πού μπήκα; Το ξεπέρασα όμως γρήγορα, λέγοντας στον εαυτό μου ότι αφού κλήθηκα να κάνω αυτό, πρέπει να το κάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».

Κάποια στιγμή ακούστηκε μάλιστα ότι αποχωρείτε από την κριτική επιτροπή?

«Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό είναι κάτι που γίνεται συχνά στην τηλεόραση. Όλοι ξέρουμε ότι η τηλεόραση πρέπει να έχει "ζουμί". Για παράδειγμα, στη δική σας δουλειά ο τίτλος "Σκύλος δάγκωσε άνθρωπο" δεν αποτελεί είδηση. Αν βάλετε "Άνθρωπος δάγκωσε σκύλο", αυτό είναι μια τρομερή είδηση. Όλο αυτό λοιπόν έχει να κάνει με την αγωνία του μέσου να κάνει ενδιαφέρον το περιεχόμενό του. Και το παιχνίδι αυτό παίζεται πολλές φορές εις βάρος του κόσμου. Κάποιες άλλες, πάλι, μας πηγαίνει πίσω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα».

Όταν ξεκινούσατε εσείς, ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα;

«Όταν ξεκίνησα εγώ, η πρώτη κρίση που άκουσα από τον Νίκο Μαστοράκη ήταν: "Αγόρι μου, δεν κάνεις για το τραγούδι, παράτα τα!"».

Αλήθεια, πώς νιώσατε;

«Αυτό που έμαθα στην πορεία είναι ότι το τραγούδι δεν είναι μόνο ο Παβαρότι ή η Σελίν Ντιόν, ο Νταλάρας, ο Πάριος ή η Αλεξίου. Ο Κοέν, ο Ντίλαν, ο Μικ Τζάγκερ τραγουδούσαν και δεν ήταν Μποτσέλι. Άρα, το ζητούμενο στο τραγούδι δεν είναι μόνο οι ύψιστες ουράνιες μελωδίες, είναι να μας ταξιδέψει αλλού».

Όταν πέρασαν τα χρόνια κι εσείς πια είχατε καθιερωθεί στο χώρο, ο Νίκος Μαστοράκης παραδέχτηκε ότι είχε κάνει λάθος;

«Είχα πάει καλεσμένος σε μια εκπομπή του και μου είπε: "Κοίτα πώς την πατάει ο άνθρωπος. Αλλά αυτό ήσουν τότε". Κι εγώ του απάντησα ότι έχει δίκιο. Είναι ακριβώς αυτό που λέω και σήμερα στο παιχνίδι. Δυστυχώς, έφυγε ο τάδε που ήταν καλός, αλλά η επίδοσή του τη συγκεκριμένη μέρα ήταν αυτή που τον έδιωξε. Αυτό συμβαίνει και στη ζωή».

Η οικονομική κρίση μπορεί να είναι μια ευκαιρία για να γίνει ένα καλό ξεκαθάρισμα στο χώρο του τραγουδιού;

«Νομίζω ότι το ξεκαθάρισμα γίνεται πάντα. Το ζητούμενο για μένα είναι να αναρωτηθεί ο καθένας μόνος του τι προσφέρει γι’ αυτά που φιλοδοξεί να εισπράξει. Αυτό θα μας έφερνε αυτόματα σε ισορροπία, χωρίς να χρειαζόμαστε ούτε ΔΝΤ ούτε καμία κυβέρνηση που πετσοκόβει τα πάντα».

Σας φοβίζει η οικονομική κρίση;

«Όχι, διότι έχω ζήσει φτωχικά, ξέρω πώς είναι και δεν με απασχολεί. Δεν είμαι ο άνθρωπος που εξαρτάται από τη βίλα ή το ακριβό αυτοκίνητο. Αισθάνομαι ευτυχισμένος πάρα πολύ εύκολα και με πολύ μικρά πράγματα».

Είναι δύσκολο για έναν Έλληνα τραγουδιστή να κάνει καριέρα στο εξωτερικό;

«Στα 21 μου βρέθηκα στην Αγγλία μαζί με τον Σταύρο Λογαρίδη, προκειμένου να μιλήσουμε με έναν άνθρωπο του χώρου για το πώς γίνονται οι παραγωγές. Κάποια στιγμή μας ρώτησε αν έχουμε επιτυχία στον τόπο μας. Εμείς μόλις είχαμε ξεκινήσει να το νιώθουμε αυτό. Μας είπε λοιπόν πως, αν ένας άνθρωπος καταφέρει να πετύχει στον τόπο του, είναι πολύ πιο εύκολο να απλωθεί. Στην Ελλάδα όμως πιο εύκολα εισάγουμε και παραδεχόμαστε τρίτους και ξένους, παρά τους ήδη υπάρχοντες, οι οποίοι περνούν διά πυρός και σιδήρου. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο τραγούδι. Είμαστε ικανοί να φωνάξουμε όλο τον πλανήτη και να του δώσουμε μετάλλια και να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί με τους δικούς μας».

Ποια είναι η ευχή σας για τη νέα χρονιά;

«Εύχομαι σε όλους να χαρούν αυτό που έχουν και να είναι δημιουργικοί σε ό,τι κι αν κάνουν. Κι ας ζητάμε λιγότερα από τους τρίτους, που πάντα φταίνε».

Όταν ακούσατε από κάποιους να λένε ότι είστε αυστηρός στην κριτική σας, ενοχληθήκατε;

«Έκανα μια δεύτερη σκέψη... Κακώς μεν, αλλά την έκανα. Σίγουρα δεν έχω το αλάθητο, απλώς δηλώνω ότι επιστρατεύω κάθε μου γνώση και προσοχή, χωρίς προκατάληψη, για να είμαι όσο πιο δίκαιος γίνεται. Τώρα, αν μια μέρα οι επιδόσεις δεν είναι καλές, θα έχουμε και χαμηλότερη βαθμολογία. Υπήρξε όμως μέρα που έβαλα δύο δεκάρια!».

Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι νέοι τραγουδιστές;

«Η βιασύνη. Τα θέλουν όλα τώρα και αυτό οδηγεί σε υπερβολές και απερισκεψίες. Φτάσαμε σε ένα σημείο να είναι αποδεκτός ένας τραγουδιστής μόνο αν εμφανίζεται γυμνόστηθος και μια τραγουδίστρια μόνο αν φοράει μίνι. Αυτό είναι αποτέλεσμα της υπερβολής και της βιασύνης».