Είναι εντυπωσιακό ότι το έργο του Στρατή Μυριβήλη «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια» αν και έχει γραφτεί τόσες δεκαετιές πριν, θίγει τόσο σημερινά θέματα.

Πράγματι το έργο γράφτηκε το 1933 αφού επέστρεψε ο Μυριβίλης από τον πόλεμο. Είναι σαφές ότι ενώ δεν έχει τραυματιστεί σωματικά, έχει τραυματιστεί ψυχολογικά. Είναι ένα έργο διαχρονικό. Δεν θήγει μόνο το θέμα το κλισέ των προσφύγων που έρχονται στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία, αλλά μιλάει για τον έρωτα, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τα προβλήματα που έχουν οι άνθρωποι κατά καιρούς, για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Όλα δηλαδή τα σημερινά θέματα αλλά κάτω από ένα διαφορετικό πλαίσιο.

Από εκείνη την εποχή τι πιστεύεις ότι έχει χαθεί σήμερα;

Θα μπορούσα να πω ότι έχει χαθεί ο ρομαντισμός αλλά το έργο μιλάει για μια εποχή που ήταν πολύ εύκολο να καταλάβεις τι είναι καλό και τι είναι κακό. Ήταν επιφανειακά τα πράγματα. Με την πάροδο των χρόνων έρχεται η αμφισβήτηση των πάντων που η ανθρώπινη συνείδηση γίνεται όλο και πιο ευερέθιστη και εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Για παράδειγμα, στην εποχή μας δεν είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο. Δεν είναι πια το ίδιο ο καλός και ο κακός. Δεν μπορείς να διακρίνεις εύκολα το σωστό και το λάθος. Και πια, βλέπουμε ότι υπάρχουν δυστυχείς πλευρές στη χαρά και υπάρχουν και ευτυχείς πλευρές στον ανθρώπινο πόνο. Άρα κατά τη γνώμη μου αυτό είναι που έχει αλλάξει.

Ποια κοινά έχεις με την Ανδριανή που υποδύεσαι;

Η Ανδριανή είναι η αδελφή του Κωνσταντίνου Ασπιώτη. Έχουμε διαβάσει αναλύσεις ότι δεν είναι τυχαίο το όνομά της. Είναι αυτή που ήταν σαν άνδρας στο σπίτι γιατί έφυγε ο αδελφός της για τον πόλεμο, έμεινε με την μητέρα της μόνη της μέχρι που «έφυγε» και εκείνη από τη ζωή και όταν πια επιστρέφει ο αδελφός της - τραυματισμένος ψυχικά - η Ανδριανή αναλαμβάνει πια τα πράγματα σαν να είναι ο άνδρας του σπιτιού και όχι ο Λεονής που επέστρεψε και κοιτάει να τον συνεφέρει μεν και να κρατήσει το σπίτι δε. Έχει αυτές τις δύο αποστολές. Η Ανδριανή είναι μια ήρεμη δύναμη και νιώθω και εγώ ότι είμαι κάπως ησυχούλα και δυναμική αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα το δείξουν. Η Ανδριανή θα μιλήσει όταν πρέπει, θα πει αυτό που πρέπει, έχει μια εσωστρέφεια και μια ειρωνεία που είναι και δικά μου χαρακτηριστικά.

Το έργο όπως είπαμε, θίγει το ζήτημα της σύγκρουσης ανάμεσα στο «σωστό» και το «λάθος». Πόσο εύκολο είναι για εσένα να διαχωρίσεις αυτά τα δύο;

Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνω πάντα βάση ενστίκτου και συνήθως βγαίνω σωστή. Κάποιες φορές που ήμουν λάθος ήταν λίγο σαν το ήξερα αλλά είπα «δεν πειράζει, μου αρέσει». Εθελοτυφλούσα κατά κάποιον τρόπο. Είτε αφορούσε στην προσωπική μου ζωή είτε σε συνεργασίες. Επισης, πολλές φορές έχω ζητήσει τη γνώμη των άλλων για να αποφασίσω ποιο είναι το σωστό. Γιατί δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό αλλά το ψάχνω γιατί είμαι άνθρωπος των τύπων.

Φέτος, δεν κάνεις τηλεόραση. Πώς και δεν έτυχε να παίξεις στις Άγριες Μέλισσες; Νομίζω θα ταίριαζες πολύ στο κόνσεπτ.

Είχα μια πρόταση, πέρασα από μια οντισιόν αλλά νομίζω ότι όποιος έχει δει έστω και δύο λεπτά τη σειρά αυτή δε νομίζω ότι μπορεί να φανταστεί κάποια ηθοποιό που να μπορούσε να ανταποκριθεί καλύτερα από την Μαρία Κίτσου. Το πιστεύω αυτό που λέω.

Δηλαδή ήταν επιλογή σου να μείνεις φέτος εκτός τηλεόρασης;

Η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα που μου πρότειναν δεν μου άρεσαν, δεν θα έκανα τηλεόραση μόνο και μόνο για να κάνω τηλεόραση ή επειδή μου έχει λείψει, γιατί η αλήθεια είναι ότι μου έχει λείψει.

Ποιον ρόλο σου ξεχωρίζεις;

Έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο με κάθε ρόλο μου, είναι κρίμα να αδικήσω κάποιον αλλά επειδή πρέπει να απαντήσω, θα πω την Μαρία στο Νησί - τον αγάπησα αυτόν το ρόλο - και όσον αφορά στο θέατρο, ίσως τη Φωτεινή Σάντρη στον Κόκκινο Βράχο, με τη Ρούλα Πατεράκη στην πρώτη μου συνεργασία με το Εθνικό.

Ποια είναι η πρώτη σου σκέψη όταν ξυπνάς το πρωί;

Είμαι λίγο σαν ρομπότ όταν ξυπνάω το πρωί. Κάνω κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις. Θα ξυπνήσω θα πάω στον βραστήρα να φτιάξω τον καφέ μου, μετά θα πλύνω τα δόντια μου, θα στρώσω το κρεβάτι μου, θα διπλώσω τις πυτζάμες μου, θα φτιάξω το πρωινό μου, θα ανοίξω τον υπολογιστή, θα ακούσω μουσική.

Ποιες είναι οι σχέσεις σου με την οικογένειά σου; Μιλάτε καθημερινά στο τηλέφωνο;

Έχουμε πολύ καλές σχέσεις. Είμαστε μια δεμένη οικογένεια. Μιλάω καθημερινά με την μητέρα μου κυρίως. Ο μπαμπάς μου είναι πιο διακριτικός, δεν με παίρνει τρεις φορές τη μέρα.

Την συμβουλεύεσαι;

Την συμβουλεύομαι. Πιο παλιά το έκανα πιο πολύ κυρίως στα επαγγελματικά. Καμιά φορά όμως επειδή είμαι και λίγο αντιδραστικούλα, μου λειτουργεί κάπως περίεργα να ακούσω τη γνώμη της για κάτι που ξέρω ότι θα διαφωνήσουμε. Οπότε όταν κρίνω ότι μπορώ να απορροφήσω την απάντησή της τότε ναι, την συμβουλεύομαι.

Έχεις νιώσει το βιολογικό σου ρολόι να χτυπά;

Όχι, δεν έχει χτυπήσει τίποτα. (γέλια) Δεν το έχω αισθανθεί καθόλου. Με συγκινεί πολύ η ιδέα να γεράσω με έναν άνθρωπο και σίγουρα με συγκινεί η ιδέα να έχω ένα μικρό ανθρωπάκι και δύο ή τρία, που θα τα μεγαλώσω σωστά και θα κάνουμε πολύ παρέα, θα γελάμε πολύ. Νομίζω ότι θα τα κάνω καλά αλλά τώρα νιώθω ότι είμαι κάπως μακριά από όλο αυτό. Έχω έναν εφιάλτη – το έχω δει πολλές φορές αυτό το όνειρο – ότι είμαι έγκυος και το μαθαίνω και λέω αμέσως: «Ωχ, το βράδυ που θα πηγαίνω στο θέατρο, ποιος θα το κρατάει»; Έχω ένα τέτοιο άγχος!

Μήπως αισθάνεσαι ακόμα παιδί;

Ναι, η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι ότι είμαι ακόμα το παιδί κάποιων. Πάντως οι γονείς μου ποτέ δεν με ρώτησαν πότε θα παντρευτώ και πότε θα κάνω το εγγόνι τους.

Μέχρι πού θα έφτανες για έναν έρωτα;

Η αλήθεια είναι ότι είμαι ορθολογιστική και συγκρατημένη. Δεν θα έκανα δηλαδή κάτι ακραίο. Είμαι άνθρωπος της λογικής που τα βάζει κάτω και τα ζυγίζει τα πράγματα. Δεν είμαι άνθρωπος της τρέλας. Ίσως η μεγαλύτερη τρέλα είναι ότι έγινα ηθοποιός.

Δεδομένου ότι το επάγγελμα του ηθοποιού έχει ένα κομμάτι ναρκισισμού, έχεις νιώσει ποτέ ανάλογα;

Όχι δεν έχει τύχει νομίζω. Μπορεί να έχω νιώσει ότι θα έχω για πάντα δουλειά, δηλαδή να παραγίνομαι δύσκολη στις επιλογές μου και μετά να έρχονται κάποιες δύσκολες μέρες και να λέω: «εκεί τελικά ήμουν λίγο περισσότερο αυστηρή». Με αυτή την έννοια όμως μόνο.

Υπάρχουν πράγματα που στερείσαι να κάνεις λόγω της αναγνωρισιμότητάς σου;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και ο Σάκης Ρουβάς να βγαίνω έξω και να τρελαίνονται! (γέλια) Δεν έχω καταπιεστεί ποτέ γενικά. Ίσως κάποιες φορές ο κόσμος μπορεί να γίνει λίγο πιο αδιάκριτος απ’ ότι θα έπρεπε, αλλά και πάλι δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις γιατί νιώθει μια οικειότητα καθώς μπαίνεις στο σπίτι του, στο σαλόνι του. Εσύ μπορεί να μην τους ξέρεις αλλά εκείνοι νομίζουν ότι σε ξέρουν.

Ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα που θα μπορούσε κάποιος να πει για εσένα;

Γενικά στη δουλειά μου, μου αρέσει από κάποιους ανθρώπους που εγώ τους έχω πολύ ψηλά, να έχουν ήδη δουλέψει μαζί μου και να θέλουν να ξαναδουλέψουν. Αυτή είναι για εμένα η μεγαλύτερη ανταμοιβή και η μεγαλύτερη χαρά. Αν τώρα κάποιος θα έπρεπε να πει κάτι ωραίο για εμένα αυτό το «ήρεμη δύναμη» μου αρέσει. Σαν την Ανδριανή και εγώ όπως είπα προηγουμένως.

Στο λογαριασμό σου στο instagram πάνω στη ταυτότητα, έχεις γράψει «Surfer wannabe»…

Ναι, αυτό είναι όντως wannabe! (γέλια). Είναι ένα μακρινό όνειρο. Κάνω όντως windsurfing, είμαι σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο αλλά θα ήθελα να μπορώ να δαμάζω τα μεγάλα κύματα. Είναι από τα όνειρα που απλά το έχω εκεί στην άκρη…

Ιnfo:

H Γιούλικα Σκαφιδά πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια», στο θέατρο Βέμπο. Τη διασκευή του μυθιστορήματος του Στρατή Μυριβήλη αλλά και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Πέτρος Ζούλιας, ενώ τη δασκάλα Σαπφώ Βρανά υποδύεται η Λένα Παπαληγούρα.