Ένα ιστορικό μελόδραμα το οποίο προσπαθεί να ακροβατήσει μεταξύ των αληθινών ιστορικών γεγονότων και της σκιαγράφησης των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών αλλά χάνει την ισορροπία του και πέφτει.

Στο ιστορικό κομμάτι, το φιλμ παρουσιάζει με μια ευνουχισμένη ματιά τις εξελίξεις που άλλαξαν τελείως τον πολιτικό/εξουσιαστικό χάρτη της Ιταλίας (αλλά και της Ευρώπης), απ’ τα προεόρτια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και την ανάδειξη του Μουσολίνι σε δικτάτορα. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως η έμπνευση του σκηνοθέτη Μάρκο Μπελόκιο («Οι Γροθιές στην Τσέπη», «The Prince of Homburg») να χρησιμοποιήσει εμβόλιμα στην ταινία πραγματικά πλάνα του Ντούτσε από αρχειακό υλικό θρυμματίζει στην κυριολεξία την ατμόσφαιρα που δημιουργούν η εξαιρετική φωτογραφία και τα πολύ προσεγμένα σκηνικά και κοστούμια της παραγωγής.

Όσο αποστασιοποιημένη μένει η ταινία μπροστά στις πολιτικές εξελίξεις, τόσο πασχίζει να αποκαλύψει τον ψυχικό κόσμο των ηρώων και ιδιαίτερα της Ίντα Ντάσλερ, πρώτης συζύγου του δικτάτορα την οποία εγκατέλειψε όπως και τον πρωτότοκο γιό του. Η Τζιοβάνα Μετζοτζόρνο που ερμηνεύει τον ρόλο της είναι αρκετά καλή και προσπαθεί να μεταφέρει στον θεατή την ψυχική κατάσταση μιας γυναίκας της οποίας ο αυτοκαταστροφικός έρωτας για τον άνδρα Μουσολίνι την οδηγεί αρχικά σε ανείπωτες θυσίες και μετέπειτα στην οδύνη που προκαλούν η προδοσία και η αδικία. Δυστυχώς σε αυτή την προσπάθεια δεν βρίσκει σύμμαχο τον σκηνοθέτη ο οποίος στήνει ανεξήγητα αργόσυρτες σεκάνς που η διάρκειά τους εκτονώνει την ένταση και την κορύφωση των ερμηνειών. Απ’ την άλλη ο Φίλιπο Τίμι στον ρόλο του Ντούτσε προσπαθεί αλλά το συνεχές βλοσυρό βλέμμα που μοστράρει δεν φτάνει για να αποδώσει επαρκώς τον αλαζόνα, υπερόπτη, οπορτουνιστή και μιλιταριστή δικτάτορα. Η ταινία πάντως είναι καλογυρισμένη και αν εξαιρέσουμε την μεγάλη της διάρκεια, παραμένει μέχρι τέλους ευχάριστη και ασφαλής.

Κωστής Θεοδοσόπουλος