Τηλεοπτικά πέρασε μια όμορφη χρονιά στην «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» και θεατρικά μια ακόμα καλύτερη παρουσιάζοντας με μεγάλη επιτυχία τον βραβευμένο μονόλογο «Είμαι η γυναίκα μου» στο Θέατρο Μεταξουργείο αλλά και σε πολλαπλούς σταθμούς ανά την Ελλάδα. Ο Αντώνης Λουδάρος είναι στα καλύτερά του και μίλησε για όλα στην κάμερα του Breakfast@star και τον Ηλία Σκουλά.
-Σας είδαμε στη Τζέλα Δελαφράγκα.
«Εμείς θα θέλαμε και δεύτερο κύκλο και μακάρι να γίνει υπάρχει μια προοπτική. Εμείς περιμένουμε πρώτα να γίνουν οι συζητήσεις με τους δημιουργούς. Αν γίνει κάτι θα γίνει τέλος του ’25 αρχές του ‘26»
-Σε αυτά τα χρόνια της καριέρας σας υπήρχαν χρονιές που δυσκολευτήκατε νβα βγάλετε τη χρονιά;
«Όσα χρόνια δουλεύω, περίπου 37, τα 30 είναι με μεγάλη αγωνία. Σε αυτή τη χώρα Οι ηθοποιοί και γενικά οι καλλιτέχνες αντιμετωπίζονται σαν χομπίστες. Υπάρχει τρομερή εκμετάλλευση. Η κακοποίηση δεν είναι μόνο σωματική, δεν είναι μόνο λεκτική, είναι όλα μαζί και είναι κάτι που δεν έχει τελειώσει και δεν θα τελειώσει κιόλας»
-Εσείς βιώσατε κακοποίηση όλα αυτά τα χρόνια; Είτε λεκτική, είτε σωματική;
« Πολλές φορές έχω βιώσει λεκτική κακοποίηση, σωματική όχι. Προσβλητική. Προσπαθώ με τους ανθρώπους που το έχουν κάνει αυτό, με νύχια και με δόντια -γιατί είναι πολλοί αυτοί- να μη συνεργάζομαι»
-Έχετε κάνει και παρουσίαση πολλές φορές θα το ξανακάνατε;
«Με μεγάλη χαρά θα ξαναέκανα εκπομπή. Με μια ωραία παρέα, με ένα ωραίο κόνσεπτ, γιατί όχι; Εγώ την αγαπώ την τηλεόραση. Αγάπησα τους ανθρώπους που είναι πίσω από τις κάμερες. Με αυτούς θέλω περισσότερο να γίνω παρέα, δεν με ενδιαφέρουν τόσο πολύ οι μπροστά και οι εγωπάθειές τους.
Έχω τύχει να είμαι μπροστά σε συμπεριφορές πολύ άσχημες, δεν μπορούσα πάντα να μιλήσω. Όταν μπόρεσα, μίλησα και μίλησα και στον άνθρωπο που φερόταν πολύ άσχημα. Είπα ότι φέρεσαι πάρα πολύ άσχημα, δεν είναι ωραίο αυτό, εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι εδώ και έφυγα. Αλλά επειδή τα λέμε όλα απ’ έξω απ’ έξω κάποια στιγμή θα γράψω ένα βιβλίο που θα τα λέγονται όλα με το όνομά τους. Γιατί όπως καταλαβαίνεις δεν μπορούν να ειπωθούν.
Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που δημιουργούν τα θέματα, είναι και ένα περιβάλλον που το αγκαλιάζει και το επικροτεί αυτό. Είναι μια απόγνωση ότι για να υπάρχω πρέπει να είμαι μια αυλή κάποιου».
