Επανέκδοση της πρώτης ταινίας (1930) του ποιητή, συγγραφέα, εικαστικού και καλλιτέχνη Ζαν Κοκτό. 80 χρόνια έχουν περάσει από τότε και το «Αίμα του Ποιητή» έρχεται πάλι σήμερα να φέρει στην θέση του κάθε τυχάρπαστο, δήθεν πρωτοποριακό καλλιτέχνη ικανοποιώντας παράλληλα κάθε ηδονοβλεπτική τάση όλων των σινεφίλ και φιλόμουσων γενικότερα. Πρωτοποριακό για την εποχή του αν και όπως έλεγε ο ίδιος όταν κάποιο έργο τέχνης θεωρείται μπροστά απ’ τον καιρό του αυτό σημαίνει πως οι καιροί απλά έχουν αργήσει. Χωρίς ενιαία θεματική δομή, με ελλειπτική και αντί-ακαδημαϊκή αφήγηση ο Κοκτό στήνει μια ταινία αυτοαναφορική η οποία μοιάζει περισσότερο με φάρσα υψηλής αισθητικής. Πλασάρει ένα εξ’ ολοκλήρου νέο κόσμο και σε αυτόν αντικατοπτρίζει τα ενδόμυχα της προσωπικής του σφαίρας.
Έξι σεκάνς και τρία κεφάλαια φτάνουν για να ξεδιπλώσει σε εικόνες ένα αλληγορικό σχήμα που στη πραγματικότητα ταλαντεύεται μεταξύ της προβληματικής θανάτου και ζωής αναδεικνύοντας την τέχνη ως την μόνη ασπίδα σωτηρίας. Εξαιρετικά στημένα πλάνα, εικόνες εικαστικής τελειότητας και μια μόνιμα ασύγχρονη με τις σκηνές μουσική υπόκρουση συνθέτουν ένα φιλμ εθιστικής δυσαρμονίας. Ένα φιλμ που κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά τον «Ανδαλουσιανό Σκύλο» των Μπουνιουέλ και Νταλί, δεν το ξεπέρασε αλλά στέκεται περήφανο δίπλα του, σαν το μπάσταρδο αδερφάκι του, στο πάνθεον των ταινιών του σουρεαλιστικού κινήματος στον κινηματογράφο. Αν αναρωτιέστε πως γίνεται ένα ποίημα βουτηγμένο στο πνεύμα του μοντερνισμού να αναπαρασταθεί με εικόνες στο πανί τότε απλά δείτε το «Αίμα του Ποιητή».
Κωστής Θεοδοσόπουλος
