Φανταστείτε ένα εύστοχα εξωφρενικό υβρίδιο των «Πουλιών» του Χίτσκοκ και του «Ενας Αμερικάνος Λυκάνθρωπος Στο Λονδίνο» του Λάντις γυρισμένο σαν σπλάτερ κωμωδία τρόμου στην παράδοση των πρώτων ταινιών του Σάμ Ράιμι («Εvil Dead»), «οπλισμένη» με τα αλάνθαστα ειδικά εφέ της (υπεύθυνης για την τριλογία του «Αρχοντα Των Δαχτυλιδιών») WETA. Φανταστείτε και μια ατρόμητα αναρχική παραβολή για το βιασμό της Φύσης από τον άνθρωπο.

Ολες οι παραπάνω φαντασιώσεις σας μπορούν να βρουν, περισσότερο ή λιγότερο ικανοποιητική, ανταπόκριση σε αυτόν τον σουρεάλ εφιάλτη ενός νεοφώτιστου Νεοζηλανδού κινηματογραφιστή, που αφηγείται τη μετάλλαξη των -πιο άκακων ίσως πλασμάτων στη Γη- προβάτων σε αιμοδιψή τέρατα, μετά από μια σειρά πειραμάτων της γενετικής επιστήμης. Με σκηνοθεσία που αποκαλύπτει όλη τη μεγαλειώδη, αλλά και αδάμαστη ομορφιά της Φύσης (μέσα στην οποία οι ηθοποιοί φαντάζουν συχνά... κουκκίδες) και περιποιημένα αναπάντεχο (και δη αποτελεσματικό) χιούμορ, ο Κινγκ εκφράζει ξεκάθαρα τις οικολογικές ανησυχίες του, προσφέροντας ταυτόχρονα, απλόχερα διασκέδαση. Κι αν το πόνημα του, παρά τη μικρή του διάρκεια, κάνει μια κοιλίτσα κάπου στα μισά του, δύσκολα θα του την κρατήσετε... μανιάτικο.

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ