Υπερτιμημένο δείγμα ακαδημαϊσμού και βρετανικής ανίας που επενδύει σαφώς στο αγωνιώδες του πράγματος, καθώς και σε κλασικές αξίες «αθλητισμού» όπως η άμιλλα, η επιμονή και το καθ ομοίωση, αλλά κέρδισε μάλλον τον αγώνα (των Οσκαρ εννοώ και δη αυτόν της καλύτερης ταινίας) για την ευσυγκίνητη ιστορική του αναγωγή. Οσο για το score του Vangelis, ακούγεται εξίσου αναχρονιστικά με το φιλμ!