Θρίαμβος της επιτήδευσης και της προσομοίωσης βιογραφίας, το μεγαλεπήβολο όραμα του Γιάννη Σμαραγδή παραθέτει σαφώς το ύφος και τον χαμένο χρόνο της ποίησης του Καβάφη, αλλά αναλώνει την ομολογουμένως άψογη καλλιτεχνική του διεύθυνση σε πλάνα που δεν αφορούν παρά μόνο την αισθητική. Και τελικά χάνεται αβοήθητο σ' έναν κυκεώνα ψευδο-εστετισμού, αρνούμενο να υιοθετήσει έστω και για ένα λεπτό την σκληρή, σχεδόν βίαιη, γήινη γλώσσα του ποιητή, παραμένοντας ένα ημι-τελές project προς μελλοντική ολοκλήρωση.