Daisy

17.05.2007
H Χάι Γιανγκ είναι μία 25χρονη ζωγράφος που δουλεύει τις καθημερινές στο παλαιοπωλείο ενός συγγενή της και τα σαββατοκύριακα σ’ ένα παζάρι του Άμστερνταμ, όπου πουλάει τα έργα της. Όλα αλλάζουν, όταν ένας άγνωστος αρχίζει να της αφήνει μπουκέτα με μαργαρίτες, την ίδια ώρα, κάθε μέρα.

H Χάι Γιανγκ είναι μία 25χρονη ζωγράφος που δουλεύει τις καθημερινές στο παλαιοπωλείο ενός συγγενή της και τα σαββατοκύριακα σ’ ένα παζάρι του Άμστερνταμ, όπου πουλάει τα έργα της. Όλα αλλάζουν, όταν ένας άγνωστος αρχίζει να της αφήνει μπουκέτα με μαργαρίτες, την ίδια ώρα, κάθε μέρα. Όταν η νεαρή ζωγράφος γνωρίζεται με τον Γιονγκ Γου, πιστεύει ότι βρήκε τον άγνωστο θαυμαστή και τον έρωτα της ζωής της. Μόνο που στη ζωή δεν γίνονται όλα όπως τα περιμένουμε... Στην πραγματικότητα ο Γιονγκ Γου είναι ένας μυστικός πράκτορας της Interpol, που χρησιμοποιεί τα απογεύματα με την νεαρή ζωγράφο για να εξιχνιάσει μία υπόθεση, ενώ τα λουλούδια τα στέλνει στην πραγματικότητα ένας ερωτοχτυπημένος δολοφόνος της κινέζικης μαφίας! Έτσι σχηματίζεται ένα τραγικό ερωτικό τρίγωνο, καταδικασμένο να καταλήξει στην κατά μέτωπο σύγκρουση των δύο αντρών.

Ο Άντριου Λάου, δημιουργός του «Infernal Affairs», χρησιμοποιεί μια δοκιμασμένη ασιατική κινηματογραφική φόρμα. Ένα ερωτικό δράμα που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην βία και το συναίσθημα. Οι αρετές του «Daisy» είναι εμφανείς από την αρχή της ταινίας. Αξιόλογο καστ, καλή παραγωγή και μία πολύτιμη σεναριακή πρωτοτυπία σε μια ερωτική ιστορία Ασιατών, που εκτυλίσσεται στο Άμστερνταμ. Αν σε αυτά προσθέσουμε την σκηνοθετική δεινότητα του Λάου, η οποία είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, και το μοντάζ, το οποίο αβαντάρει το φιλμ σε πολλές σκηνές, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι το «Daisy» είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Αλλά, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι...

Ο Λάου σε καμία περίπτωση δεν καταφέρνει να πείσει το κοινό για την αυθεντικότητα του καλλιτεχνικού του πονήματος. Ο Κορεάτης δημιουργός χρησιμοποιεί σε πολλά σημεία χιλιοειπωμένα σεναριακά κλισέ και οδηγεί αναπόφευκτα την ταινία σε μελοδραματικές υπερβολές. Τα μεγάλα διαστήματα σιωπής και το ατελείωτο voice over προσπαθούν επιτηδευμένα να δημιουργήσουν ένα συναισθηματικό φόρτο στο θεατή. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ερμηνείες των ηθοποιών ασφυκτιούν μέσα στο «σφικτό» και καταπιεστικό πλαίσιο του μελοδράματος.

Δυστυχώς, στην ζωή, αυτό που δίνει σημασία στη στιγμή είναι οι λεπτομέρειες και σε είναι αυτό ακριβώς το σημείο που το «Daisy» δεν καταφέρνει να κάνει την υπέρβαση.

ΓΙΑΓΚΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ