«Είμαι απλή, πολύπλοκη, γενναιόδωρη, εγωίστρια, άσχημη, όμορφη, τεμπέλα και υπερκινητική». Ο,τι νομίζατε ότι ξέρeτε Ή δεν ξέρeτε για την αξιότιμη Μπάρμπρα ΣτρέΪζαντ σε πέντε δίσκους (τηλεοπτικής) αθωότητας...
Από τον Μανώλη Κρανάκη
Το 1964 δεν πρέπει να υπήρχε πιο διάσημη γυναίκα στην Αμερική. Στα 22 της χρόνια, η Μπάρμπρα Στρέιζαντ είχε μόλις ξεκινήσει να σπέρνει ρίγη υστερίας με το άνοιγμα του θεατρικού «Funny Girl» στο Winter Garden Theatre, με διαφορά μιας βδομάδας το πρόσωπό της κοσμούσε τα εξώφυλλα του Time και του Life, το The Barbra Streisand Album κερδίζει το Γκράμι καλύτερου δίσκου της χρονιάς και η ίδια αυτό της καλύτερης τραγουδίστριας και το CBS ανακοινώνει την υπογραφή ενός δεκαετούς συμβολαίου με απόλυτο έλεγχο της Στρέιζαντ για την παραγωγή τηλεοπτικών σόου.
Ο,τι ακολούθησε στην εξίσου επιτυχημένη τηλεοπτική καριέρα της θα ήταν πέντε μνημειώδη σόου - σχεδόν ιστορικά ντοκουμέντα για την κάθε εποχή στην οποία δημιουργήθηκαν - και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την ίδια την Στρέιζαντ να αναπτύξει άλλες φορές ευρηματικά και άλλες φορές... αυθόρμητα το πολυεπίπεδο ταλέντο της ως τραγουδίστρια, ηθοποιός, σκηνοθέτης, performer και εν γένει ιέρειας του οτιδήποτε περιέχει μέσα της η έννοια της σόουμπιζ πριν η United Press International την αποθεώσει στέλνοντας την στην αιωνιότητα: «Είναι τόσο καλή που είναι σοκαριστικό. Μάλλον είναι η πιο πολυτάλαντη και ολοκληρωμένη λαϊκή show woman που παρήγαγε ποτέ αυτή η χώρα».
Στις 28 Απριλίου του 1965, λοιπόν, στις 9 η ώρα ακριβώς, θα ξεκινούσε στο CBS το πρώτο και με διαφορά καλύτερο τηλεοπτικό special με τίτλο «Μy Name Is Βarbra» (αυτό που τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου θα έφευγε από την απονομή των βραβείων Εμι με δύο βραβεία, αυτό για Outstanding Comedy or Variety Special και αυτό για το Outstanding Performance, Female για την ίδια την Στρέιζαντ) με μία παιδική φωτογραφία της ντίβας και το ομώνυμο τραγούδι του Λέοναρντ Μπερνστάιν. Σε εκτυφλωτικό ασπρόμαυρο και χωρισμένο σε τρία μέρη, θα έδινε το στίγμα τόσο για τις αισθητικές και μουσικές επιλογές όλων των μετέπειτα σόου αλλά και την αφορμή για να αναφωνήσει το Variety: «Αυτό που μετράει στην τηλεόραση είναι πώς ο performer αντανακλάται πίσω από το γυαλί της μικρής τηλεοπτικής οθόνης και η δεσποινίδα Στρέιζαντ εκρήγνυται μέσα από αυτό σαν να μην υπάρχει κανένα εμπόδιο εκτός από τα φώτα της σκηνής του Μπρόντγουεϊ». Δεν υπήρχε, λοιπόν, τίποτα που θα μπορούσε να σταματήσει τη «δεσποινίδα» Στρέιζαντ από το να της εμπιστευθούν το πρώτο έγχρωμο broadcasting του CBS, με το «Color Me Βarbra» του 1966, ένα μείγμα μαθήματος τηλεοπτικής τέχνης και πρώιμου «Saturday Night Fever» και φυσικά τίποτα που θα μπορούσε να την προειδοποιήσει για την άτεχνη camp (και όμως με τον τρόπο της μουσειακή) αναβίωση της εποχής του βοντβίλ στο τρίτο (και το λιγότερο πετυχημένο) τηλεοπτικό special με τίτλο «Τhe Belle Of 14th Street» του 1967. Η απαίτηση για ένα καινούριο σόου -τελείως διαφορετικό- κάθε φορά που τέλειωνε το προηγούμενο και η απενοχοποιημένη φιλοδοξία της δημιουργού τους θα οδηγούσε αναπόφευκτα στο δεύτερο καλύτερο μετά το «Μy Name Is Βarbra» τηλεοπτικό special με τίτλο «Α Happening In Central Ρark» του 1968. Ενα απλό (!) κονσέρτο στην καρδιά της Νέας Υόρκης, το οποίο παρακολούθησαν 150.000 θεατές και το οποίο θα άξιζε και μόνο για την σπαρακτική ερμηνεία της στο «Cry Me Α River», αν δεν ήταν έτσι κι αλλιώς μια συναυλία από αυτές που βλέπει κανείς στη ζωή του μια μόνο φορά (έστω και από την τηλεόραση). Και κάπως έτσι, μαζί με τα «υπέροχα 70s», το «Βarbra Streisand... And Other Musical Ιnstruments» του 1973 , θα έκλεινε τον κύκλο των television specials σε ένα ψυχεδελικό, στιλιζαρισμένο και αρκούντως αυθόρμητο the end μιας ολόκληρης εποχής. Μιας εποχής που η τηλεόραση ήταν πιο θαρραλέα ακόμη και από τις off παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ, η πρωτοτυπία μπορούσε να έχει θέση μαζί με το διάλειμμα για διαφημίσεις και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ θα είχε ήδη στεφθεί ως η πιο διάσημη γυναίκα ολόκληρης της Αμερικής. Τίτλος που μέσα από αυτό το τηλεοπτικό road movie δικαιώνεται επαναλαμβανόμενα και με διαστάσεις -χωρίς υπερβολή- θρυλικές!
Βarbra on My Name is Βarbra!
«Γεια σας. Το 1964 είχα την ευκαιρία να κάνω το πρώτο μου τηλεοπτικό σόου. Τότε που όλα ήταν γυρισμένα σε ασπρόμαυρο και υπήρχαν μόνο τρία τηλεοπτικά δίκτυα, διάφοροι τοπικοί τηλεοπτικοί σταθμοί και τίποτε άλλο. Ούτε καλωδιακή τηλεόραση, ούτε pay TV, ούτε βίντεο... Πώς τα καταφέρναμε; Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που ήταν διαφορετικό. Εκείνα τα χρόνια, τα μουσικά σόου είχαν διάφορους guest stars και ήταν γυρισμένα σε τηλεοπτικά στούντιο. Αλλά αυτό δεν μου ταίριαζε. Ηθελα το δικό μου σόου να έχει μία διαφορετική εικόνα. Ο συνεργάτης μου, Τζο Λέιτον, πρότεινε λοιπόν να βγούμε από το στούντιο και να γυρίσουμε έξω ένα μέρος του σόου. Φανταστείτε πόσο εκνευρισμό προκάλεσε αυτή η απόφαση στο δίκτυο, ειδικά όταν έμαθαν ότι δεν θα υπήρχαν ούτε μεγάλοι guest stars ούτε καν μικρότεροι. Μόνο εγώ και μερικά υπέροχα τραγούδια και κάποιοι σπουδαίοι μουσικοί. Ηθελα το σόου να είναι χωρισμένο σε τρεις πράξεις και το αγαπημένο μου κομμάτι της πρώτης πράξης ήταν το κομμάτι με τα παιδιά, όπου κατάφερα να γίνω πάλι παιδί, γιατί έτσι κι αλλιώς ένιωθα ότι ήμουν έξι χρονών. Για το δεύτερο μέρος φτιάξαμε ένα medley από τραγούδια της «φτώχειας» και όλοι συμφωνήσαμε ότι το τρίτο μέρος θα ήταν ένα απλό κονσέρτο, με μόνο εφέ την ανταλλαγή της ενέργειας ανάμεσα στον ερμηνευτή και το κοινό.
Το «Μy Name Is Βarbra» προβλήθηκε την 28η Απριλίου του 1965. Περιτριγυρισμένη από εξαιρετικά ταλαντούχους ανθρώπους θυμάμαι την ετοιμασία του ως μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της καριέρας μου. Μέχρι φυσικά που έφτασε η στιγμή να το δω. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Εμφανιζόμουν στο Μπρόντγουεϊ με το «Funny Girl» εκείνη την εποχή και όλο το καστ είχε μαζευτεί στο καμαρίνι μου για να δει τα 15 πρώτα λεπτά του σόου όσο διαρκούσε το διάλειμμα. Και τελικά η μεγάλη στιγμή έφτασε -9 ακριβώς- αλλά δεν υπήρχε ούτε τραγούδι ούτε εικόνα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το πρώτο τηλεοπτικό μου σόου και ένας τεχνικός είχε ξεχάσει να πατήσει το κουμπί...».
