Ο Στράτος Τζώρτζογλου μίλησε στο Buongiorno και τη Φαίη Σκορδά για τα σεμινάρια που κάνει σχετικά με την υποκριτική και την αυτοβελτίωση, την σκληρή παιδική του ηλικία και την ενασχόλησή του με το θε΄ατρο.
«Το κέρδος είναι ψυχικό από τα σεμινάρια. Ξεκίνησα πέρυσι το καλοκαίρι, έκανα κάποια σεμινάρια υποκριτικής και αυτοβελτίωσης, αφιλοκερδώς. Μου άρεσε πάρα πολύ γιατί δίνω κάποιες εμπειρίες μου και παίρνω πολλή χαρά και αγάπη. Φέτος το ξεκίνησα πολύ πιο σοβαρά. Άρχισα να φωνάζω και καλεσμένους. Από διαφορετικούς χώρους, άνθρωποι πετυχημένοι αλλά και πονεμένοι ταυτόχρονα που είχαν δοκιμαστεί σε πολύ μεγάλες δυσκολίες στη ζωή τους» είπε για τα σεμινάρια που κάνει.
«Ένα παιδί αγράμματο ήμουν. Μέναμε σε ένα σπίτι με τούβλα στα Λιόσια. Δεν είχαμε ρεύμα. Ο πατέρας μου δεν ήξερε να γράφει, έβαζε σταυρό. Μέναμε σε ένα δωμα΄τιο 4 άτομα και του έλεγα "άντε να πάμε σε μεγαλύτερο σπίτι". Με πήγε στο απέναντι σπίτι που ζούσαν 12 άτομα σε ένα σπίτι και τότε κατάλαβα ότι ήμασταν πλούσιοι και του είπα ευχαριστώ για το μάθημα. Εμείς μέσα στο σπίτι είχαμε μόνο γέλια, χορό, ήταν Ζορμπάς ο πατέρας μου, μεγάλωσα με τον Ζορμπά. Γεμάτος χαρά, έδινε από το υστέρημά του, ήταν πάντα η πόρτα ανοιχτή, πάντα γλεντούσαμε, πάντα ήμασταν χαρούμενοι και έλεγε πάντα "έχει ο Θεός". Εγώ δεν είχα παιχνίδια. Είχαμε ένα καντηλάκι και εγώ έβαζα τα χέρια μου και έκανα σχήματα με τη σκιά.
Μου έμαθαν να είμαι υπάκουος, σεμνός, ταπεινός και να ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα που είχαμε αγάπη στο σπίτι. Ξεκίνησα να κάνω όνειρα και να θέλω να γίνω ηθοποιός στα 5 μου χρόνια όταν η μαμά μου παραλίγο να πεθάνει και όταν βγήκε από το νοσοκομείο με πήγε σινεμά και ήταν ευτυχισμένη. Την έλεγαν Ευτυχία. Βλέπαμε μια ταινία με τον Βουτσά και σκέφτηκα πρώτη φορά να πάρω ένα μαχαίρι τη νύχτα, θα σκίσω το πανί, θα μπω μέσα και θα παίζω για να βλέπω τη μάνα μου ευτυχισμένη. Από τότε, κάθε βράδυ πήγαινα έβλεπα θέατρο. Πήγαινα κάθε μέρα στα καμαρίνια και δεν μιλούσα στους ηθοποιούς για να μη μιλήσουν με την κανονική τους φωνή και μου χαλάσουν το όνειρο.
21 χρόνων είδα στην τηλεόραση τον Κουν και άκουσα μια μαγική φράση: "πρέπει να πιστεύουμε στα θαύματα για να γίνονται θαύματα". Και ονειρεύτηκα ότι εγώ αυτόν τον άνθρωπο θα τον κάνω σκηνοθέτη μου. Το είχα αποφασίσει ότι θα είναι ο σκηνοθέτης μου. Με πήρε με υποτροφία. Αυτή η ευλογία που μου έτυχε από τον Κουν, θέλω να τη δώσω τώρα στα μαθήματά μου και τα κάνω με καρδιά και τα έχω αφιερώσει στη μάνα μου που έχει ‘φύγει’. Κανείς δεν μπορεί να μου σταματήσει το όνειρο γιατί μου το έχει δώσει ο Θεός και μόνο ο Θεός μπορεί να μου το πάρει».
