Για τουλάχιστον τις δύο πρώτες δεκαετίες της κινηματογραφικής του καριέρας, ο Τζόνι Ντεπ ανέλπιστα διατήρησε το προφίλ του διστακτικού σταρ με τις εκκεντρικές επιλογές, το πηγαίο ταλέντο και το αξιόπιστο γούστο. Τότε, οι περίεργοι χαρακτήρες, οι αντισυμβατικές ερμηνευτικές επιλογές και το βαρύ μακιγιάζ ήταν κάτι φρέσκο, μια καλοδεχούμενη ανάσα αλλαγής στο συχνά άκαμπτο χολιγουντιανό σύστημα αλλά και ένας ουσιώδης τρόπος ανάδειξης ενός χαρακτήρα.
Η αποθέωση αυτών ήταν βέβαια ο καπετάνιος Τζακ Σπάροου των υπερ-επιτυχημένων εμπορικά «Πειρατών της Καραϊβικής», ένα μίγμα του κιθαρίστα των Rolling Stones, Κιθ Ρίτσαρντς, και του καρτούν Πεπέ Λε Πιου, όπως έχει εξηγήσει ο ίδιος ο Ντεπ. Ο εναλλακτικός ροκ-σταρ πειρατής κέρδισε επαίνους, βραβεία και μία υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον Ντεπ, καθώς και μια περίοδο μεγάλης δύναμης στο Χόλιγουντ.
Και έπειτα – η πτώση. Η μανιέρα του Ντεπ εξελίχθηκε από κάτι διασκεδαστικό σε κάτι ελαφρά ενοχλητικό και έπειτα σε κάτι ανυπόφορο, χάνοντας στην πορεία ό,τι φρέσκο είχε να πει.
Σε αυτό δεν βοήθησε η ταυτόχρονη καλλιτεχνική παρακμή του συχνού συνεργάτη του, Τιμ Μπάρτον, που πατένταρε το είδος του κινηματογραφικού γκόθικ σε κάτι που μοιάζει υπερβολικά πλαστικό, καρτουνίστικο και τόσο, μα τόσο ρηχό. Ο Ντεπ είναι ο σταρ των ταινιών αυτών και ταυτόχρονα η προσωποποίηση όλων όσα πάνε λάθος με αυτές.
Και αυτή είναι μια άποψη που πλέον μοιράζεται και η πλειοψηφία του κοινού. Όχι μόνο το όνομα του Ντεπ έχει γίνει συνώνυμο με την τεμπέλικη ερμηνεία εκκεντρικών χαρακτήρων, αλλά η εμπορική του δύναμη έχει για τα καλά υποχωρήσει, χτυπημένη εν μέρει και από τις δολοφονικές κριτικές των τελευταίων του πρότζεκτ: η τελευταία του τανία, «Ο Κύριος Μορντεκάι», έκανε εισπράξεις μόλις 4,1 εκατομμυρίων δολαρίων το πρώτο τριήμερο της κυκλοφορίας του στις ΗΠΑ, το χειρότερο άνοιγμα για ταινία του Ντεπ εδώ και 15 χρόνια, αρνητικό ρεκόρ που έρχεται από μια σειρά καλλιτεχνικών και εμπορικών αποτυχιών όπως το «Κυριαρχία», «Ο Μοναχικός Καβαλάρης», και «Μεθυσμένο Ημερολόγιο».
Το τελευταίο δεν εμπίπτει στις κατηγορίες των larger-than-life χαρακτήρων, αλλά είναι κάτι μάλλον χειρότερο: η επιβεβαίωση των φόβων ότι ο Ντεπ έχει τόσο συνηθίσει να κρύβεται πίσω από στρώσεις μακιγιάζ, πολύχρωμες περούκες και εκκεντρική συμπεριφορά, που αδυνατεί να πλάσει έναν χαρακτήρα πιο «φυσιολογικό» ή τέλος πάντων πιο υποτονικό, φόβοι που ξεκίνησαν ήδη από το «Μυστικό Παράθυρο» ή τον «Τουρίστα».
Έχοντας στο άμεσο μέλλον του το σίκουελ του κάκιστου «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» και τους νέους «Πειρατές», ο Ντεπ μάλλον δεν θα βγει από το καλλιτεχνικό του βούρκο σύντομα. Τι μπορεί να τον κάνει να θυμηθεί παλιές του δηλώσεις όπως αυτές; «Θέλω να κάνω ενδιαφέρουσες δουλειές. Είμαι το ακριβώς αντίθετο αυτού που πρέπει να είναι ένας κινηματογραφικός σταρ. Προσπαθώ να κάνω καλές ταινίες για τις οποίες να είμαι περήφανος μια μέρα. Θα μπορούσα να κερδίζω πολλά περισσότερα αλλά αρνούμαι να κάνω ηλίθιες κωμωδίες ή καλογυαλισμένα χολιγουντιανά σκουπίδια.»
