Ένα θεατρικό έργο μεταφέρει και πάλι στον κινηματογράφο ο Ρομάν Πολάνσκι δύο χρόνια μετά το «Ο Θεός της Σφαγής» της Γιασμίνα Ρεζά. Αυτή τη φορά όμως, με το θεατρικό του Ντέιβιντ Άιβς είναι πιο ανάλαφρος από τότε. Ακροβατεί πολύ έξυπνα ανάμεσα στο χιούμορ και τον ερωτισμό και δίνει τη δυνατότητα στη σύζυγο του, Εμανουέλ Σενιέ (η οποία δε φημίζεται για τη μεγάλη ερμηνευτική της γκάμα) να κάνει ένα πολύ καλό ρόλο, γεμίζοντας την οθόνη με τη γοητεία της.
Σε ένα γαλλικό θέατρο ένας συγγραφέας (Ματιέ Αμαλρίκ) τελειώνει μια δύσκολη μέρα με οντισιόν αναζητώντας την πρωταγωνίστρια στο καινούργιο του έργο, το οποίο κι αυτό ονομάζεται «La Vénus à la Fourrure» («Η Αφροδίτη με τη Γούνα»). Κι ενώ είναι έτοιμος να φύγει, εισβάλλει στο θέατρο μια λαϊκή κοπέλα (Σενιέ) ντυμένη πρόστυχα, η οποία απαιτεί να την ακούσει.
Η χυδαία γλώσσα της και το ακόμα πιο χυδαίο ντύσιμο της απωθούν τον υποτίθεται σοβαρό συγγραφέα, αλλά η ασφυκτική πίεση της τον αναγκάζουν να την ακούσει για λίγο. Τη στιγμή όμως που αυτή ανοίγει το στόμα της, μεταμορφώνεται. Δεν είναι πια ένα λαϊκό κορίτσι αλλά μια αληθινή ηθοποιός, η οποία κινείται με μοναδική ευλυγισία ανάμεσα στις σκηνές του θεατρικού έργου και καθηλώνει τον συγγραφέα.
Και οι ρόλοι σε αυτό το παιχνίδι αλλάζουν. Στην πραγματικότητα η γυναίκα αυτή θα ερμηνεύσει και θα αναλύσει τις ιδέες του έργου που ο σκηνοθέτης δε τολμούσε να κάνει. Βασισμένο σε ένα βιβλίο του Λεοπόλδου φον Ζάχερ-Μάζοχ (που κι αυτό έχει τον τίτλο «Η Αφροδίτη με τις Γούνες») το έργο του συγγραφέα και κατ΄επέκταση κι η ίδια η ταινία του Πολάνσκι εξερευνούν τα όρια του μαζοχισμού, την ηθελημένη υποταγή ενός ερωτευμένου άνδρα μπροστά σε μια κυρίαρχη γυναίκα και την απόλυτη συντριβή του.
Χωρίς να φεύγει ποτέ από τη σκηνή του θεάτρου που διαδραματίζεται αυτή η ιδιότυπη οντισιόν – ανάγνωση –ερμηνεία, ο Ρομάν Πολάνσκι μιλάει για θέματα που ούτως ή άλλως τον έχουν απασχολήσει στο παρελθόν από την εποχή της «Αποστροφής» (1965) και του «Ένοικου» (1976).
Η μουσική που έχει συνθέσει ο ελληνικής καταγωγής Αλεξάντερ Ντεσπλά ντύνει πολύ όμορφα την ταινία, ενώ εξαιρετική είναι και η χρήση του μπουζουκιού και του μπαγλαμά όπως είχε πει κι ίδιος στο cinemag.gr σε συνέντευξη του πριν από λίγο καιρό.
Το έργο αυτό μπορεί να μην είναι εκατό τοις εκατό σινεμά, είναι όμως διασκεδαστικό και συναρπαστικό. Κι ο ίδιος ο Πολάνσκι μοιάζει να το διασκέδασε όσο θα το διασκεδάσει κι ο θεατής.
