Το «Miss Violence» είναι μια ταινία δυνατή, άψογα σκηνοθετημένη, λιτή στη μορφή της αλλά πλούσια σε νοήματα, και με εξαιρετικές ερμηνείες.
Ξεκινά με την αυτοκτονία ενός 11χρονου κοριτσιού. Πράγμα που σημαίνει: σου πιάνει το στομάχι από την αρχή. Σε καθηλώνει. Δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα.
Την ημέρα των ενδέκατων γενεθλίων της, η Αγγελική σβήνει τα κεράκια της τούρτας της και πέφτει από το μπαλκόνι. Το βασανιστικό «γιατί» που αιωρείται, θα απαντηθεί στα επόμενα 99 λεπτά.
(Συνεχίζω προσεκτικά την αφήγηση της ιστορίας αποφεύγοντας τα - αρκετά, είναι αλήθεια - spoilers). Γιατί οδηγήθηκε λοιπόν στην αυτοκτονία το κοριτσάκι; Τι ρόλο έπαιξε η δομή της ιδιότυπης οικογένειας, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ένας παππούς-αφέντης (Θέμης Πάνου); Ποια είναι η θέση της γιαγιάς (Ρένη Πιτακή) και της μητέρας (Ελένη Ρουσινού);
Ο Αβρανάς κινείται με λιτή χάρη ανάμεσα σ' αυτά τα ερωτήματα και χτίζει την αφήγηση με απλά υλικά: ασήμαντα λόγια της καθημερινότητας, μικρές χαμηλόφωνες σκηνές, υπαινικτικά βλέμματα. Και κυρίως αποφεύγει τις βαρυσήμαντες («αβανγκαρντίστικες», όπως τις ονομάζει ο ίδιος) δηλώσεις.
Και εκεί που δεν πολυκαταλαβαίνεις τι γίνεται και νιώθεις ότι βαδίζεις στο σκοτάδι, ξαφνικά σου αποκαλύπτεται μια ανοιχτή πληγή. Η οικογένεια της ιστορίας δεν είναι καθόλου - μα καθόλου - όπως φαίνεται στην αρχή.
Κρίμα που δεν μπορώ να γράψω τι ακριβώς συμβαίνει στη συνέχεια - όσο πιο παρθένος είναι ο θεατής, τόσο πιο άμεσο θα είναι το αποτέλεσμα.
Το σινεμά του Αβρανά είναι άμεσο, ανθρώπινο και συγκινητικό, και η ιστορία του αληθινή. Συνέβη πριν από μερικά χρόνια στη Γερμανία και είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη. Μία από αυτές τις ιστορίες που γίνονται πρωτοσέλιδο και λατρεύονται από τον κίτρινο Τύπο. Και ίσως γίνονται αφορμή για διδακτικές κοινοτοπίες που στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία ουσία.
Ο Αβρανάς, όμως, απέφυγε κάθε παρόμοιο σκόπελο και χρησιμοποίησε με τρόπο συμβολικό τους χαρακτήρες αυτής της ιστορίας, κάνοντας ένα οξύτατο και ουσιαστικότατο παραλληλισμό με τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
Εξαιρετικός είναι επίσης ο τρόπος που χειρίζεται τους ηθοποιούς του. Ο Θέμης Πάνου, που δίκαια βραβεύθηκε στη Βενετία, παίζει ψιθυριστά, χρησιμοποιώντας ολόκληρο το σώμα του, ενώ η Ελένη Ρουσσινού δε φοβάται να τσαλακώσει την ομορφιά της και να καθηλώσει με την ακρίβεια της ερμηνείας της. Πολύ καλή και η Σίσσυ Τουμάση, ενώ εξαιρετικός ήταν ο τρόπος που ο Αβρανάς χειρίστηκε τα παιδιά.
