Ένας 35χρονος άνδρας, φρεσκοχωρισμένος και μονίμως απογοητευμένος με την καθημερινότητά του αλλά και την ενήλικη ζωή γενικότερα, βρίσκει την ευκαιρία να επιστρέψει στις φοιτητικές του αναμνήσεις, όταν αποδέχεται την πρόσκληση του αγαπημένου του καθηγητή (συγκινητικός ο Ρίτσαρντ Τζένκινς) να παρευρεθεί στο αποχαιρετιστήριο δείπνο του.
Στο πανεπιστήμιο θα συναντήσει μια ποικιλία ανθρώπων που θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τη χρόνια δυσαρέσκειά του και την παθολογική του εμμονή με το παρελθόν, κυρίως η Ζίμπι (η λαμπερή Ελίζαμπεθ Όλσεν), μια πανέξυπνη φοιτήτρια με την οποία θα μοιραστεί μια αβίαστη χημεία και στη συνέχεια ρομαντική έλξη.
Κάπως έτσι ξεκινά η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Τζος Ράντνορ, που φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε μια συνειδητοποιημένη μελέτη της νοσταλγίας για την εξιδανικευμένη φοιτητική ζωή, αλλά τελικά καταλήγει μια ειλικρινέστατη έκφραση αυτής της νοσταλγίας, και τίποτα περισσότερο.
Και όσο συμπαθής είναι ο Ράντνορ ως ηθοποιός (αν και ένα τσακ πιο βαριεστημένος από όσο θα έπρεπε, σε ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι - είναι ο ίδιος εξάλλου), τόσο «λίγος» είναι σαν σεναριογράφος και σκηνοθέτης, αφού αρκείται στο να αραδιάσει ατάκτως μερικές ιδέες και ρηχούς και ασύνδετους ήρωες, με στόχο να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να χωρέσουν οι κάποιες λίγες εύστοχες διαπιστώσεις.
Είναι ένας κόσμος που υπάρχει μόνο και μόνο για να φιλοξενήσει έξυπνους διαλόγους και εσωτερικές αναζητήσεις, που αγγίζουν, αλλά στην πραγματικότητα μόνο επιφανειακά, ζητήματα όπως η απροθυμία των μουδιασμένων συναισθηματικά, σημερινών νέων να ωριμάσουν, το χάσμα των γενεών, και η συνεχής - όχι, εμμονική καλύτερα - αναζήτηση της ευτυχίας κάθε μία στιγμή.
Όλοι ανεξαιρέτως οι δεύτεροι χαρακτήρες, παρά τις τίμιες προσπάθειες του συμπαθούς καστ, μοιάζουν να υπάρχουν για να εξυπηρετήσουν το ολοένα και πιο εγωκεντρικό ταξίδι του πρωταγωνιστή, είτε με τις εκκεντρικές τους φιλοσοφίες ζωής, είτε με εμπόδια που του θυμίζουν το παρελθόν του, είτε με τις δικές τους πορείες τις οποίες φοβάται ότι θα ακολουθήσει.
Δεν είναι, όμως, τόσο εύκολο να κάνεις μια ταινία με ουσιώδεις, εύστοχους διαλόγους που να μοιάζουν αυθόρμητοι και τυχαίοι, όσο εύκολο και αν το έκαναν να φαίνεται ταινίες όπως το «Πριν το Ξημέρωμα», και η απόπειρα του Ράντνορ να το μιμηθεί, με επώδυνα προφανείς επιλογές όπως ανταλλαγή στοχαστικών επιστολών, ονειροπαρμένων voice-over, μουσικών μοντάζ και, υποτίθεται, «ηλεκτρισμένων» συζητήσεων, πέφτει στο κενό, πολύ πριν το στρογγυλεμένο και βιαστικό φινάλε εκθέσει τον αθεράπευτο ρομαντισμό του.
Είναι η ταινία ενός σκηνοθέτη τόσο ειλικρινά επενδυμένου στα βασικά ερωτήματα που ρωτά η ταινία του, ή μάλλον τόσο χαμένου μέσα σε αυτά, ώστε όχι μόνο να μην έχει κάποια απάντηση (ποιος έχει εξάλλου;) αλλά να αδυνατεί να τα παρουσιάσει με αρκετή απόσταση και ουσία, αφοπλιστική αυτογνωσία ή εύστοχη πρωτοτυπία για να μας κάνει να τον ακούσουμε.
