Αντλώντας μέρος του υλικού τους από το βιβλίο «The Mayor of MacDougal Street», μια βιογραφική ματιά στη ζωή του Ντέιβ Βαν Ρονκ, ενός φολκ τραγουδοποιού που μεσουράνησε στην δεκαετία του '60 και άνοιξε το δρόμο για ανθρώπους όπως ο Μπομπ Ντίλαν, οι αδελφοί Κοέν σκαρφίζονται για λογαριασμό της νέας τους ταινίας την ιστορία ενός άστατου και απένταρου μουσικού, ο οποίος προσπαθεί να βρει την τύχη του μέσα από τα μποέμικα καφέ του Γκρίνουιτς Βίλατζ των 60s. Έστω κι αν, όπως αποδεικνύεται σταδιακά, η τύχη δεν είναι καθόλου με το μέρος του...

Ερμηνευμένος ιδανικά από τον Όσκαρ Άιζακ, ο Λιούιν Ντέιβις αποτελεί, ασφαλώς, ένα καθαρά επινοημένο πρόσωπο, αν και αντιπροσωπεύει ολόκληρες στρατιές καλλιτεχνών που είχαν ταλέντο και δυνατότητες, κατέληγαν όμως να παραμείνουν αφανείς και να περιφέρονται σαν ανώνυμες σκιές στο περιθώριο του Αμερικανικού Ονείρου.

Οι Κοέν δεν ενδιαφέρονται, παρ’ όλα αυτά, να ασχοληθούν απλά με την περίπτωση ενός μουσικού που βλέπει το ταλέντο και τις προσδοκίες του να σαμποτάρονται διαρκώς από την αντίξοη μοίρα και τους άφθονους προσωπικούς του δαίμονες.

Συνεπές στον σκοτεινά ειρωνικό κινηματογραφικό κόσμο των δυο δημιουργών, το «Inside Llewyn Davis» συγγενεύει από πολλές απόψεις με το «Ένας Σοβαρός Ανθρωπος» (2009). Όπως το μικρό εκείνο αριστούργημα, έτσι και η καινούργια ταινία των Κοέν αντιμετωπίζει τη ζωή ως μια ατέρμονη φάρσα, αντικρίζει τον κόσμο με φαταλιστική διάθεση, αγκαλιάζει το καθημερινό παράλογο ως άρρηκτο κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης και ξεδιπλώνει το πορτρέτο ενός απλού ήρωα, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι είναι ολομόναχος και αβοήθητος απέναντι σε ένα σύμπαν που φαίνεται να συνωμοτεί εναντίον του.

Με την αφηγηματική της δομή να σχηματίζει ένα νοητό κύκλο (αγαπημένο σχήμα στη φιλμογραφία των δαιμόνιων αδελφιών), η ταινία ξεκινά και καταλήγει στο ίδιο καπνισμένο κλαμπ όπου γνωρίζουμε πρώτη φορά τον ήρωα, δημιουργώντας στο ενδιάμεσο τις συνθήκες για ένα μυητικό, γεμάτο κωμικοτραγικά απρόοπτα και παράξενες συναντήσεις ταξίδι με φόντο έναν γκρίζο Νεοϋορκέζικο χειμώνα.

Στο τέλος της μελαγχολικής διαδρομής τους, οι Κοέν κατορθώνουν να παραδώσουν το κινηματογραφικό αντίστοιχο μιας υπέροχα διαστρεβλωμένης μπαλάντας πάνω στην αποτυχία, στον μετεωρισμό (ως υπαρξιακή κατάσταση) και στο αίσθημα τού να καταλήγεις πάντα τελευταίος, όταν διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει θέση για σένα εκεί έξω. Μια από τις ωραιότερες ταινίες τους.