Προβλήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2012 στο πλαίσιο του διαγωνιστικού τμήματος Μουσική και Φιλμ των Νυχτών Πρεμιέρας, ενθουσίασε το κοινό στις sold out προβολές του και έφυγε απ' την Αθήνα με το βραβείο καλύτερου μουσικού ντοκιμαντέρ - Χρυσή Αθηνά.

Λίγους μήνες αργότερα, απέσπασε το Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στην τελετή απονομής των βραβείων της Ακαδημίας και τώρα ήρθε επιτέλους η ώρα για το «Ψάχνοντας τον Sugarman» να ξανασυναντήσει το ελληνικό κοινό στις σκοτεινές αίθουσες.

Το 1968, δύο Αμερικάνοι μουσικοί παραγωγοί ανακαλύπτουν σε ένα μπαρ του Ντιτρόιτ τον Αμερικανο-μεξικάνο Σίξτο Ροντρίγκεζ, και μαγεύονται από τις φολκ καταβολές και τους προφητικούς του στίχους. Κυκλοφορούν μαζί του δύο άλμπουμ, αλλά παρά τις καλές κριτικές, αμφότερα αποτυγχάνουν εμπορικά με αποτέλεσμα ο Ροντρίγκεζ να χαθεί τελείως από το προσκήνιο.

Σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη, στη Νότια Αφρική, ένα παράνομο αντίτυπο του πρώτου του δίσκου περνάει από χέρι σε χέρι και, λόγω της ευρείας αναφοράς των στίχων στις φυλετικές και ταξικές διακρίσεις, γίνεται το σάουντρακ της επανάστασης των νεαρών Νοτιοαφρικάνων ενάντια στο απαρτχάιντ.

Δεκαετίες αργότερα, δύο φανατικοί οπαδοί του Ροντρίγκεζ, αποφασίζουν να μην δώσουν σημασία στις φήμες που θέλουν τον μουσικό να έχει αυτοκτονήσει επί σκηνής και ξεκινούν την αναζήτησή του. Το «Ψάχνοντας τον Sugarman»(«Searching for Sugarman») είναι το ζωντανό χρονικό αυτής της έρευνας, η καταγραφή ενός συναρπαστικού ταξιδιού από ήπειρο σε ήπειρο με συνοδοιπόρο τις υπέροχες μελωδίες του Σίξτο. Ένα ντοκιμαντέρ που κλείνει το μάτι στην μυθοπλασία, αποδεικνύοντας ότι η αληθινή ζωή ξεπερνά ακόμη και την πιο τρελή φαντασία.

To «Ψάχνοντας τον Sugarman» δεν είναι απλά ένα μουσικό ντοκιμαντέρ που στηρίζεται στο αρχειακό υλικό, τα ομιλούντα κεφάλια και τις ισχυρές δόσεις μελωδίας και ρυθμού για να ξετυλίξει το κουβάρι της πλοκής του.

Είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Είναι ένα φιλμ που μέσω της άρτιας κατασκευής του αφηγείται αφενός μια σειρά από γεγονότα που σε αφήνουν με ανοιχτό το στόμα, ενώ την ίδια στιγμή είναι τέτοια η δυναμική του, που του επιτρέπει να προσθέσει τις αράδες που δεν γράφτηκαν ποτέ στο βιβλίο της ιστορίας της Νότιας Αφρικής.

Όσον αφορά το κομμάτι που αναφέρεται στην καλλιτεχνική ποιότητα του Ροντρίγκεζ (του νέου Ντίλαν, όπως τον είχαν πρωτοπλασάρει), είναι τόσο ισχυρό το μουσικό σοκ που υφίστασαι κατά τη διάρκεια της ταινίας, που δεν είναι καθόλου περίεργο πως η σχηματοποιημένη στην εξής φράση απορία: «πώς γίνεται να μην ήξερα τον Ροντρίγκεζ;» θα βρεθεί καρφωμένη στο μυαλό σου για καιρό μετά το τέλος της προβολής.