Ο τελευταίος άνθρωπος από τον οποίο θα περίμενε κανείς να δει μια υποβλητική ταινία τρόμου είναι ο ίδιος σκηνοθέτης που ευθύνεται για τα αιματοβαμμένα και κακόγουστα «Saw». Να, όμως, που ο Τζέιμς Γουάν έφτασε πριν δύο χρόνια, με την «Παγιδευμένη Ψυχή», πολύ κοντά στο να παραδώσει ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα φιλμ που έχουν γίνει ποτέ πάνω στη μυθολογία των κινηματογραφικών στοιχειωμάτων.

Η ταινία του κατάφερνε στο μεγαλύτερο μέρος της μια άψογα ενορχηστρωμένη μείξη από καλοσχεδιασμένα σοκ, τα οποία βοηθούσε ιδιαιτέρως η λειτουργική ηχητική μπάντα και η εμπιστοσύνη του σκηνοθέτη στη φαντασία του θεατή.

Πολύ πριν η «Παγιδευμένη Ψυχή» αποδειχτεί σε μια από τις πιο πετυχημένες εισπρακτικά δημιουργίες του είδους, οι εμπνευστές της είχαν αφήσει ανοιχτή την πόρτα του φινάλε για μια συνέχεια. Πιστό σε αυτή την «υπόσχεση», το «Κεφάλαιο 2» συνεχίζει ακριβώς από το σεναριακό σημείο, στο οποίο ολοκληρωνόταν η προηγούμενη ταινία.

Η οικογένεια Λάμπερτ έρχεται και πάλι αντιμέτωπη με το υπερφυσικό και με μια δαιμονική παρουσία που φαίνεται να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το παρελθόν και πιο συγκεκριμένα με την παιδική ηλικία του συζύγου, τον οποίο βλέπουμε αυτή τη φορά να φέρεται ως βασικός ύποπτος.

Ακολουθώντας μια συνταγή που είχε εφαρμόσει με αισθητά καλύτερα αποτελέσματα στο πρώτο φιλμ, ο σκηνοθέτης φανερώνει για ακόμη μια φορά αρετές στην επίτευξη μιας ατμόσφαιρας και στον προσεκτικό χειρισμό των στοιχείων τρόμου.

Επειδή, όμως, είναι φανερό πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα προγραμματισμένο και μάλλον βιαστικό σίκουελ, το στοιχείο της έκπληξης απουσιάζει πλήρως. Και τη θέση της έχει πάρει ένας αυτόματος μηχανισμός που μοιάζει να λειτουργεί χωρίς καμία πρωτοβουλία πέραν του να ανακυκλώνει ιδέες και τακτικές σοκ, οι οποίες με τον καιρό έφτασαν να μοιάζουν ανυπόφορα γνώριμες και προβλέψιμες.