Άρτι χωρισμένη, η Σάρα (Ελίζαμπεθ Σου) και η κόρη της Ελίσα (Τζένιφερ Λόρενς) μετακομίζουν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, καταμεσής του δάσους. Δεν θα μπορούσαν να έχουν βρει καλύτερο μέρος για μια καινούργια αρχή, με αυτό το ενοίκιο όμως κάποιο λάκκο πρέπει να ‘χει η φάβα και οι δύο γυναίκες δεν αρκούν να τον ανακαλύψουν: στο διπλανό τους σπίτι, πριν από τέσσερα χρόνια, ένα κορίτσι δολοφόνησε τους γονείς της πριν εξαφανιστεί για πάντα.
Ή έτσι νομίζει η γειτονιά, καθώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, όταν σε μία ταινία τρόμου κάτι τραγικό έχει συμβεί στο παρελθόν, αυτό το κάτι δεν θα αργήσει να ξανασυμβεί.
Αυτό, φυσικά, δεν θα κάνει μάνα και κόρη να μαζέψουν βαλίτσες και να ψάξουν για ένα διαμέρισμα στη μέση του δρόμου, μπας και μας γλιτώσουν κι εμάς από τη βαρεμάρα και τα κλασικά οπτικά και ηχητικά τρικ που πασχίζουν να αντικαταστήσουν τις πραγματικές ανατριχίλες, αλλά θα επιμείνουν να περάσουν από τα ίδια πολυφορεμένα κλισέ μέχρι το –υποτίθεται– ανατρεπτικό φινάλε, που απλά καθιστά ακόμα πιο ανόητη την όλη εμπειρία.
Κόντρα στη λογική και τις συμβουλές της μητέρας της, ο Ελίσα θα πιάσει φιλίες με τον μοναδικό επιζώντα του γειτονικού φονικού και εμείς θα ανακαλύψουμε (οποία έκπληξη!) ότι η ψυχωτική αδελφούλα του χαίρει άκρας υγείας. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή για τα βάσανά της – και τα δικά μας. Διόλου τυχαία, ο τίτλος της ταινίας του Μαρκ Τόντεραϊ ακούγεται σαν ριμέικ κάποιου β’ διαλογής σλάσερ της δεκαετίας του ’80. Κι αν τελικά το σενάριο είναι πρωτότυπο, τελικά μόνο με τέτοιο δεν μοιάζει.
