Ενώνοντας όλους τους φανταστικούς ήρωες της παιδικής ηλικίας - κάτι σαν «Εκδικητές» για νήπια, όπως έχουν αστειευτεί και οι ίδιοι οι συντελεστές της ταινίας - οι «Πέντε Θρύλοι» αναλαμβάνουν το βάρος τού να πουν διασκεδαστικά μια εντελώς φρέσκια ιστορία (φρέσκια πλην των χαρακτήρων της φυσικά) για την πιο απαιτητική μερίδα των παιδικών ταινιών, τις «γιορτινές». Είδος άχαρο και συχνά αποτυχημένο: αν καταφέρεις να ξεπεράσεις το εμπόδιο τού ότι είσαι επίκαιρος για καμια 20αριά μέρες το χρόνο, τότε πέφτεις στην παγίδα της γλυκερής αφέλειας - το 90% των ταινιών στην τηλεόραση την εορταστική περίοδο βλέπεται μόνο αν σε έχει καταλάβει το πνεύμα των Χριστουγέννων ή αν δεν μπορείς να κουνηθείς από τον καναπέ από το πολύ φαγητό για να αλλάξεις κανάλι.
Η γλυκερή αφέλεια κυριαρχεί και στη συγκεκριμένη ταινία, που εξισώνει την πίστη στη μαγεία και τους Θρύλους με την ίδια την παιδική ηλικία, την απώλεια της πίστης αυτής με το σκοτάδι και τους εφιάλτες. Ευτυχώς, η σε γενικές γραμμές πετυχημένη κωμική ματιά και η κεντρική ιδέα είναι αρκετά έξυπνες για να προσέξεις τέτοιες ευκολίες ενώ δίνεο επίσης αφορμές για άφθονη καλοσχεδιασμένη δράση, ακόμη και αν τα 4/5 των Θρύλων είναι φιγούρες παντελώς άγνωστες στα δικά μας μάτια - για μια ταινία που στοχεύει τόσο στην νοσταλγία του κοινού και θεωρεί δεδομένη την αναγνωρισιμότητα των χαρακτήρων, αυτό μάλλον ξενίζει.
Την κατάσταση σώζει ο βασικότερος πρωταγωνιστής της ομάδας, Τζακ Πάγος, με την εύστοχα δοσμένη ιστορία και τις ενίοτε σκοτεινές στιγμές της, όπως μας την διηγείται ο πανέμορφος πρόλογος της ιστορίας. Οι υπόλοιποι τέσσερις συνάδελφοί του είναι περισσότερο καρικατούρες, παρά πραγματικοί χαρακτήρες, κάτι που δυστυχώς ισχύει και για τα πιτσιρίκια της ιστορίας, τα οποία μένουν στην άκρη για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας. Τελικά βέβαια είναι αυτά που συμβάλλουν αποφασιστικά στο εντυπωσιακό φινάλε με τη γνήσια χαρά τους - είναι τελικά αυτά που κερδίζουν για λογαριασμό της ταινίας την καλοπροαίρετη διάθεση για τη «μαγεία των γιορτών», για την οποία τόσο σκληρά έχει προσπαθήσει να μας πείσει.
