Ένα αφιέρωμα στην Ξένια Καλογεροπούλου έκανε η εκπομπή Παρέα και ο δημοσιογράφος Γιώργος Κουβαράς χθες βράδυ. Και σε αυτό το αφιέρωμα ξεδιπλώθηκαν και πολλές ιστορίες και μνήμες από την εποχή της Χούντας αλλά και από την ημέρα του Πολυτεχνείου.

Στις 17 Νοεμβρίου του 1973 η Ξένια Καλογεροπούλου βρισκόταν στο θέατρό της προετοιμάζοντας την παιδική παράσταση "Μορμόλης". Ο θίασος έκανε πρόβες και οι τεχνικός έφταχνε τα σκηνικά. Σε αυτό το θέατρο βρήκαν καταφύγιο όσοι προσπάθησαν να ξεφύγουν από το Πολυτεχνείο και δεν βρίσκονταν κλεισμένοι εντός. Ανάμεσά τους και ο Σταμάτης Φασουλής που διηγήθηκε και όλη την ιστορία στην εκπομπή. Το θέατρο γέμισε ασφυκτικά από κόσμο που καθόταν αμίλητος προσπαθώντας να μην κάνει κανένα θόρυβο για να μην τους καταλάβουν απ' έξω. Και όλοι κάθονταν με τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή.

Όχι οτι έβλεπαν έργο. Δεν υπήρχε έργο. Όπως αποκάλυψε η Ξένια Καλογεροπούλου στη σκηνή υπήρχε μόνο ο μάστορας που κάρφωνε τα σκηνικά, αλλά σύσσωμο το θέατρο, στο οποίο είχαν βρει καταφύγιο ακόμα και τραυματίες δεν έπαιρνε τα μάτια του από τον μάστορα που κάρφωνε.

Για να ελαφρύνουν το κλίμα αμέσως μετά θυμήθηκαν κι ένα άλλο περιστατικό, αστείο αυτή τη φορά από την πρώτη παιδική παράσταση, Πινόκιο, που ζήτησαν από τα παιδάκια να κλείσουν τα μάτια τους και να ευχηθούν να γίνει η ξύλινη κούκλα παιδάκι και ξέχασαν για ώρα να τους πουν να τα ανοίξουν, οπότε τα παιδάκια είχαν μείνει με τα μάτια κλειστά από κάτω ενώ το έργο συνεχιζόταν.