Το φάντασμα του Έλβις, η μοναξιά των ατέλειωτων αυτοκινητόδρομων, η ομορφιά της διαδρομής με ξεσκέπαστο αμάξι, η σκόνη των ξεχασμένων κωμοπόλεων, ο κίνδυνος που γίνεται σκιά σου, η κάφτρα από το τσιγάρο, ένα ροκ εν ρολ κομμάτι στο ραδιόφωνο, ένα αγόρι που συναντά ένα κορίτσι, η τρέλα της μητέρας του τελευταίου που μοιάζει να βυθίζει τους εραστές σε ένα απειλητικό παραμύθι, δυο κυνηγημένοι ήρωες που αναζητούν το δρόμο με τα “κόκκινα τούβλα”, η διαστρέβλωση της αμερικάνικης εμπειρίας, η μυθολογία της ταινίας δρόμου, το παραμορφωτικό βλέμμα του Λιντς μπερδεμένα σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ σεξ, βίας και διαστροφής, με μια δόση τρέλας για κερασάκι.

Από τα πιο σφοδρά βιώματα ταινίας που μου έχουν τύχει σε σκοτεινή αίθουσα, η "Ατίθαση Καρδιά" παραμένει (ακόμα και μετά από άφθονες επαναληπτικές προβολές) ένα ξέφρενο, άναρχο και ανεξέλεγκτο δημιούργημα, που πάλλεται από πάθος στο πανί και βγάζει γλώσσα σε οτιδήποτε φρόνιμο και συμβατικό βρεθεί στο διάβα του σε επίπεδο ιστορίας, χαρακτήρων, αφήγησης και ύφους. Με έναν υπέροχο αυθορμητισμό, που σε βεβαιώνει ξανά πως όλα στο σινεμά είναι δυνατά, φτιαγμένη με τη μαγική εκείνη συνταγή που σε κρατά ως θεατή ανίκανο να μαντέψεις τι σου επιφυλάσσει η κάθε νέα σκηνή την οποία αντικρίζεις στην οθόνη, η πιο εξωστρεφής στιγμή στην καριέρα του Λιντς είναι μια ταινία-ηλεκτροσόκ και ταυτόχρονα μια αποκαλυπτική βόλτα στους μύθους και τα φετίχ μιας σκοτεινής και σουρεαλιστικής Αμερικής.