Το “Playtime” υπήρξε το μεγάλο, καλλιτεχνικά θριαμβευτικό και επιχειρηματικά καταστροφικό, στοίχημα ζωής του Ζακ Τατί. Επιτομή της αμήχανης, αμίλητης φιγούρας του μεσιέ Ιλό και ταυτόχρονα γενναία υπέρβασή της. Μια από τις σπουδαιότερες κωμικές ταινίες που έχουν γίνει ποτέ, που ανήκει όμως στο είδος της κωμωδίας όσο και το “2001: H Oδύσσεια του Διαστήματος” του Κιούμπρικ σε αυτό της επιστημονικής φαντασίας. Γυρισμένες, εξάλλου, σχεδόν την ίδια στιγμή, με το βλέμμα της κωμωδίας προς το μέλλον να φτάνει στο πιο εμφατικό σημείο, οι ταινίες των Τατί και Κιούμπρικ θα επιχειρήσουν να οραματιστούν αυτό που βρίσκεται στην άκρη του τούνελ, αυτό που στα αγγλικά θα λέγαμε “the shape of the things to come”. Και η κινηματογραφική μαγική σφαίρα του Τατί, αν και προσκλολλημένη στα επίγεια, θα είναι εξίσου φιλόδοξη και πειραματική.

Την εποχή που γεννιόταν η ιδέα του “Playtime”, ο Τατί ήταν ήδη αξεδιάλυτα ταυτισμένος με τον Ιλό χάρη στον “Θείο μου” και τις “Διακοπές του Κυρίου Ιλό”. Ελάχιστα πρόθυμος να χτίσει τη φιλμογραφία του πάνω σε μια κωμική περσόνα, ο Γάλλος δημιουργός δε θα την καταργήσει, αλλά θα τη μετατρέψει σε τεράστιο γρανάζι ενός εκθαμβωτικού φιλμικού συστήματος και της πιο “δημοκρατικής”, κατά τον ίδιο, ταινίας που έχει δει το φως της ημέρας. Το “Playtime” ανήκει σε όλους, κανένας διαχωρισμός δε μπορεί να γίνει μεταξύ πρωταγωνιστών και κομπάρσων (ακόμα και μεταξύ ανθρώπων και αντικειμένων), τα γκανγκ παράγονται ισόρροπα από τον καθένα και κυκλοφορούν σε ένα τέλεια στημένο ντόμινο.

Έτη φωτός μπροστά από αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε πολιτικό σινεμά, ο Τατί παραδίδει το ολοκληρωμένο όραμα μιας αφήγησης χωρίς κέντρο, μιας ζωής που αδυνατείς να πρωταγωνιστήσεις στο ίδιο σου το στόρυ, ενός αστικού περιβάλλοντος όπου οι πάντες είναι τουρίστες ακόμα και στον τόπο τους. Όραμα κρυστάλλινο, πικρό και γεμάτο από ξεκαρδιστικές λεπτομέρειες, με μια μικρή υπενθύμιση ότι κάθε μεγαλούπολη θα μπορεί να μεταμορφωθεί έστω και για λίγο σε λούνα παρκ.