Μετά από ένα ανησυχητικό σερί ρόλων σε τρομακτικά κακές ταινίες (εξαιρούνται φυσικά ο Γάιδαρος του «Σρεκ» και ο Τζέιμς Έρλι του «Dreamgirls»), ο πάλαι ποτέ σουπερστάρ της κωμωδίας Έντι Μέρφι επιστρέφει σε πιο φορμαρισμένες μέρες με την συμμετοχή του στο «Tower Heist», και σε κάνει να εύχεσαι να είχε και περισσότερο χρόνο στην οθόνη (κυρίως δίπλα στην Γκαμπουρέι Σίντιμπε). Λέτε να τα πάει καλά και στην παρουσίαση των Όσκαρ; Θα δείξει – προς το παρόν δείτε το παραπάνω αποκλειστικό κλιπάκι από την κωμωδία δράσης και πανηγυρίστε την επιστροφή του καλιού παλιού Έντι.
Για να το γιορτάσουμε κι εμείς, και για να ξορκίσουμε τα τραύματα του παρελθόντος, ανατρέχουμε στους πέντε χειρότερους ρόλους του Μέρφι – ας ελπίσουμε να μείνουν όντως στο παρελθόν.
Νόρμπιτ, «Norbit» (2007)
Η ταινία που κατάφερε να χάσει το Όσκαρ για λογαριασμό του Μέρφι: τζάμπα η αξιοπρεπής προσπάθεια για χορό και τραγούδι στο «Dreamgirls», το «Norbit» την κατέστρεψε και ο Μέρφι το φύσαγε και δεν κρύωνε όταν είδε τον Άλαν Άρκιν να κερδίζει το αγαλματάκι.
Σέρμαν Κλαμπ/100 άλλοι (κατά προτίμηση εύσωμοι) ρόλοι, «The Nutty Professor» (1996) και «The Nutty Professor II: The Klumps» (2000)
Εμπρός στον δρόμο που άνοιξε το κακό γούστο του Μέρφι: με αυτήν την ταινία ξεκίνησε την επώδυνη συνήθεια των κωμικών να βάζουν fat suits και να παίζουν πολλαπλούς ρόλους, με ιδιαίτερη προτίμηση στις μεσήλικες και ηλικιωμένες γυναίκες.
Τσάρλι Χίντον, «Daddy Day Care» (2003) / «Daddy Day Camp» Δεν χωράνε και πολλές αναλύσεις: είναι απλά φρικτή ταινία. Συνεχίζει όμως μια παράδοξη παράδοση στην καριέρα του Μέρφι: κάνε μια κακή ταινία και μετά κάνε κι ένα εξίσου κακό σίκουελ, παράδοση που άρχισε με το…
Τζον Ντουλίτλ, «Dr Dolittle» (1998) και «Dr Dolittle 2» (2001) Όχι ένα, όχι δύο αλλά πέντε συνολικά φιλμ έχουν πρωταγωνιστή τον γιατρό του τίτλου. Ο Μέρφι είχε την οξυδέρκεια να μείνει μόνο για τις πρώτες δύο αλλά ήταν αρκετές για να αμαυρώσουν το βιογραφικό του και να κάνουν την καριέρα του να κάνει στροφή 180 μοιρών: από τον αθυρόστομο κωμικό για ενήλικες στον μέτριο ηθοποιό για οικογενειακές κωμωδίες χαμηλού επιπέδου.
Πλούτο Νας, «The Adventures of Pluto Nash» (2002)
Απλά η ταινία που έχει κερδίσει με το σπαθί της μία θέση σε όλες τις λίστες με τις χειρότερες ταινίες όλων των εποχών, από τώρα ως το τέλος του κόσμου.
Χριστίνα Λιάπη
Το Tower Heist κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από την UIP.
