H πρώτη της ταινία, «Ratcatcher», αιχμαλώτισε κοινό και κριτικούς. Η συνέχεια, με το επίσης αγαπημένο στους σινεφίλ «Morvern Callar», ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Φυσικό επακόλουθο ήταν το τελευταίο της πόνημα, «Πρέπει Να Μιλήσουμε Για τον Κέβιν», με την Τίλντα Σουίντον, να αποτελεί ένα από τα μεγάλα κινηματογραφικά γεγονότα της χρονιάς.

Στις Κάννες, που συναντήσαμε τη Λιν Ράμσεϊ, η ίδια φαινόταν να μην αντιλαμβάνεται τον θόρυβο που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά της: «Απλώς έκανα μία ακόμη ταινία. Σίγουρα, το διάστημα των 9 χρόνων που μεσολάβησε από την προηγούμενη ήταν πολύ μεγάλο, αλλά, σας ορκίζομαι, έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα!».

Η αλήθεια είναι πως μία σειρά γεγονότων οδήγησαν σε αναπόφευκτες καθυστερήσεις, αλλάζοντας σχέδια επί σχεδίων για την ταινία, που βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ σέλερ, και αφηγείται την ιστορία ενός ανήλικου εγκληματία με το όνομα Κέβιν, καθώς και τον αντίκτυπο των πράξεών του στη ζωή της μητέρας του. Την τελευταία ερμηνεύει συγκλονιστικά η Τίλντα Σουίντον, σε μία ακόμη ερμηνεία μεγατόνων: «Πριν απ’ όλα, ήξερα ότι ήθελα την Τίλντα για πρωταγωνίστρια. Δίνει σε κάθε ρόλο ένα κομμάτι από τον εαυτό της - είναι τόσο θαρραλέα και τολμηρή όσο ελάχιστοι ηθοποιοί σήμερα», δηλώνει με στόμφο η Ράμσεϊ.

Αρχικά, η Σκοτσέζα σκηνοθέτις σκόπευε να διασκευάσει ένα άλλο βιβλίο με θέμα το πένθος και την απώλεια, το πασίγνωστο «Lovely Bones», το οποίο τελικά έφερε στη μεγάλη οθόνη ο Πίτερ Τζάκσον. Τι συνέβη και άλλαξε ρότα; Η Ράμσεϊ δε μασάει τα λόγια της: «Είχα ήδη ξεκινήσει να γράφω το σενάριο, είχα αναπτύξει τους χαρακτήρες και νόμιζα ότι είχα τα δικαιώματα. Μέχρι που μία εταιρεία-κολοσσός ήρθε να μου τα αρπάξει μέσα από τα χέρια», λέει. «Δεν πειράζει, γιατί είμαι φοβερά ικανοποιημένη με την ταινία που έκανα τελικά και, σίγουρα, αν τελικά έκανα το “Lovely Bones” δε θα είχε καμία σχέση με αυτό που είδαμε στο σινεμά. Συγνώμη Πίτερ!».

Απ’ ότι καταλαβαίνουμε, μάλλον ο Πίτερ θα έπρεπε να ζητάει συγνώμη στη Λιν.

Φαίδρα Βόκαλη