Το πορτρέτο ενός στρατιώτη που αδυνατεί να βρει –εσωτερική και εξωτερική– ηρεμία ακόμα και μακριά από το μέτωπο είναι κάτι που έχουμε δει πολλές φορές στο σινεμά. Ωστόσο, ο σκηνοθέτης Μάθιου Χόουπ δεν αρκείται στο ψυχολογικό προφίλ του διαταραγμένου και εθισμένου στη βία ψυχισμού του αλλά προτιμά να το τοποθετήσει εν μέσω μίας άνισης και ελαφρώς ανούσιας συνάντησης ειδών με έντονες τάσεις κενού εντυπωσιασμού.

Ο βρετανικός ρεαλισμός και οι μάχες των συμμοριών συναντούν το φιλμ νουάρ και το συνομωσιολογικό θρίλερ, όμως όσο ιντριγκαδόρικη κι αν ακούγεται στο χαρτί η μίξη αυτή, επί της οθόνης το παιχνίδι χάνεται στις συμβάσεις του τελευταίου και τους ασαφείς στόχους των δημιουργών. Ο ανερχόμενος Τόμπι Κέμπελ κουβαλά πειστικότατα το φορτίο μίας ωρολογιακής βόμβας έτοιμης να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, όμως η αναμενόμενη έκβαση καθιστά την υπόγεια αυτή ένταση σχεδόν μάταια. Ό,τι απομένει (πέραν του ταλέντου του πρωταγωνιστή) είναι μερικές καλοστημένες σκηνές αιματοβαμμένης δράσης και η επί μέρους επιτυχημένη ατμόσφαιρα μίας διαρκώς κλιμακούμενης τραγωδίας σε μία ταινία που υπόσχεται πολλά περισσότερα από όσα μπορεί τελικά να προσφέρει.

Θανάσης Πατσαβός