Μόλις έξι μήνες μετά την αποτυχημένη απόπειρα της Νάταλι Πόρτμαν να κάνει μέινστριμ κωμωδία με το ατυχέστατο "Μόνο το Σεξ Δε Φτάνει", το "Όχι πια φίλοι" καταφτάνει με πανομοιότυπο κόνσεπτ και τον άχαρο ρόλο να πείσει ότι έχει λόγο ύπαρξης, παρόλο που ελάχιστα διαφέρει από την ταινία που προηγήθηκε: δυο φίλοι επιλέγουν την χωρίς δεσμεύσεις σωματική επαφή, πιστεύοντας ότι ο έρωτας ζει μόνο στις σαχλές ρομαντικές κομεντί. Όμως, τι έκπληξη, ο έρωτας δεν ζει μόνο στις σαχλές ρομαντικές κομεντί και σύντομα βρίσκονται εν μέσω παρεξηγήσεων που συμβαίνουν μόνο στις ταινίες (η μεν ακούει τον δε να λέει για αυτήν κάτι που δεν το εννοεί αλλά την πληγώνει κτλ), μεγαλειωδών εκδηλώσεων αγάπης και ενός νερόβραστο, ηθικολογικό χάπι εντ - όσο και αν η ταινία επιχειρεί να σατιρίσει αυτά ακριβώς τα κινηματογραφικά κλισέ, πέφτει στην παγίδα τους αμέσως μετά.

Τα καλά νέα είναι ότι οι δύο χαρισματικοί πρωταγωνιστές Κούνις-Τίμπερλεϊκ έχουν πολύ περισσότερη χημεία σε σχέση με το μάλλον αποτυχημένο ζευγάρωμα Κούτσερ-Πόρτμαν και το σενάριο αντέχει κανά μισάωρο πριν καταρρεύσει από το βάρος των κλισέ του, δίνοντας στο εν τω μεταξύ μερικές πραγματικά ειλικρινείς σκηνές για τις ενήλικες σχέσεις σήμερα (οι δύο παράλληλοι χωρισμοί στην αρχή και η πρώτη συνεύρεση του ζευγαριού με τις ειλικρινείς ερωτοαπαντήσεις για τα σώματά τους, τα καθαρά χαϊλάιτ). Μένει τώρα να δούμε αν το Χόλιγουντ θα καταφέρει να βγάλει μια πραγματικά ειλικρινή ταινία για friends with benefits, χωρίς να προδίδει την απροθυμία του να εγκαταλείψει το ζαχαρένιο ιδεώδες του έρωτα που αυτό γέννησε και συντηρεί.

Χριστίνα Λιάπη