Η νέα ταινία του αγαπημένου μας νευρωτικού Νεοϋορκέζου σκηνοθέτη αφηγείται της περιπέτειες ενός νεαρού wannabe συγγραφέα (Όουεν Γουίλσον), καθώς διακοπεύει στο Παρίσι, μαζί με την μνηστή του (Ρέιτσελ ΜακΆνταμς). Εκείνος είναι ρομαντικός, ονειροπόλος και θα ήθελε να έχει γεννηθεί σε μια άλλη εποχή. Εκείνη είναι ρεαλίστρια, με τετράγωνη λογική και της αρέσει να προσγειώνει τον αρραβωνιαστικό της στην πραγματικότητα.
Όταν όμως αυτός ένα βράδυ χάνει το δρόμο του για το ξενοδοχείο τριγυρνώντας στο Παρίσι, βρίσκει τον τρόπο να μεταφέρεται στη δεκαετία του '20 και κάνει το όνειρό του για μια άλλη ζωή πραγματικότητα- μέχρι το επόμενο ξημέρωμα. Πόσο πραγματική είναι όμως μια φαντασίωση όταν τη ζούμε; Και μπορούμε να ζήσουμε στ' αλήθεια στο παρελθόν;
Αυτά και άλλα πολλά αναρωτιέται ο αειθαλής Γούντι σε ένα ονειρεμένα κινηματογραφημένο στουντιακό Παρίσι με το γνωστό του σαρκαστικό χιούμορ, που εδώ είναι στα καλύτερά του. Ο επίδοξος συγγραφέας μας γίνεται ξαφνικά κολλητός με τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, γνωρίζει τον Σκοτ Φιτζέραλντ, μπεκροπίνει με τον Νταλί και δίνει στην Γερτρούδη Στάιν να διαβάσει το μυθιστόρημά του. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, γνωρίζει την υπέροχη Αντριάν της Μαριόν Κοτιγιάρ και νιώθει για πρώτη φορά τι σημαίνει να σε κάνει αθάνατο ο έρωτας.
Φέρνοντας στο νου το «Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου», ο Γούντι Άλεν χρησιμοποιεί εδώ ένα ακόμη πιο πετυχημένο mise-en-abyme, βάζοντας την αγγελική Αντριάν να πλήττει στην εποχή της και να νοσταλγεί την Μπελ Επόκ. Τόσο απλά, ο Γούντι σηκώνει την κουρτίνα και φανερώνει πως το παρελθόν φαίνεται πάντα πιο όμορφο - επειδή δεν είναι παρόν.
Κι αν η ζωή φαίνεται παράταιρη ή λίγη, είναι μάλλον «επειδή δεν έχουμε αγαπήσει ποτέ. Ή αγαπάμε λίγο. Το ίδιο είναι», όπως δηλώνει ο «Χέμινγουεϊ» της ταινίας. Για να απαντήσει αργότερα η «Γερτρούδη»: «Δουλειά του καλλιτέχνη είναι να βρει το αντίδοτο σε όλη αυτή την κενότητα και τη ματαιότητα». Και ο Γούντι Άλεν ευτυχώς -ακόμη κι αν επαναλαμβάνεται ή αρθρώνει το προφανές- ξέρει ακριβώς πώς να το κάνει.
Φαίδρα Βόκαλη
