Συνέντευξη στο διαδικτυακό κανάλι «The Outsiders», παραχώρησε η Αίθρα Λυκουρέζου (στη συνέντευξη αναφέρεται με το κανονικό της όνομα, Μαρία Ελένη) όπου περιέγραψε πώς μεγάλωσε, πώς οδηγήθηκε στον εθισμό σε ουσίες και πώς απεξαρτήθηκε.
«Η Μαρία Ελένη μεγαλώνοντας με διάσημους γονείς, έζησε από κοντά τη λάμψη, αλλά και τις προκλήσεις που αυτή φέρνει.
Η πορεία της την οδήγησε στον κόσμο των εξαρτήσεων, όπου έδωσε τη δική της μάχη με τον εθισμό.
Σήμερα, μετά από περισσότερα απο 20 χρόνια καθαρή, έχει αλλάξει ριζικά τη ζωή της, ακολουθώντας έναν ολιστικό τρόπο ζωής που της χάρισε ισορροπία, υγεία και εσωτερική γαλήνη.
Μοιράζεται μαζί μας την ιστορία της για να εμπνεύσει και να ενδυναμώσει όσους βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις» αναφέρεται στο εισαγωγικό του βίντεο.
«Μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά η καθημερινότητά μου δεν είχε καμία σχέση με αυτό που εννοούμε οικογένεια. Ξύπναγα, πήγαινα σχολείο με χίλια ζόρια. Ο μπαμπάς ήταν απών γιατί ήταν όλη μέρα στο γραφείο, η μαμά μου κοιμόταν γιατί ξενυχταγε στο θέατρο ή θα βγαίνανε, την έβλεπα όταν γύρναγε και πάντα είχε κόσμο. Γενικά μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο κόσμο, ανθρώπους που μας βοηθούσαν στο σπίτι, φίλοι, μακιγιέρ, πολλές φορές ξύπναγα και ακόμα έπαιζαν μπιρίμπα, γνωστοί άνθρωποι. Όλοι μπλεκόντουσαν και με απλούς ανθρώπους και γινόντουσαν μια παρέα. Πολύ μόνη. Μεγάλωσα σαν να ήμουν μοναχοπαίδι γιατί τα άλλα μου αδέλφια είχαν φύγει από το σπίτι.
Θυμάμαι και πολλή μαυρίλα. Οι γονείς μου έβγαιναν. Έβλεπα ταινίες ελληνικές, έβλεπα ότι σκοτωνόντουσαν και νόμιζα ότι δεν θα γυρίσουν. Ζούσα ένα δράμα. Επίσης ζούσα σε ένα σπίτι με πολλούς τσακωμούς. Είχα το άγχος μην γυρίσουν πάλι και τσακωθούν και χρειαστεί να τους χωρίσω. Έντονα γέλια και έντονοι καυγάδες. Πολύ έντονη ζωή από πάρα πολύ μικρή.
Όπου και να πήγαινες τη μάνα μου τη λάτρευαν. Εμένα με είχε από πάρα πολύ μικρή στα καμαρίνια οπότε έβλεπα την αγάπη του κόσμου. Η μάνα μου με έπαιρνε παντού μαζί, στις πρόβες, τις παραστάσεις. Το δεύτερό μου σπίτι είναι το θέατρο. Το σχολείο το βαριόμουν πάρα πολύ γιατί η άλλη ζωή ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα.
Ήταν ενθαρρυντική μάνα, ήταν πιο μπροστά και μου έκανε καλό. Είχα φουλ ελευθερία. Πολλές φορές τσακώνονταν οι γονείς μου για αυτό. Αλλά η μαμά μου δεν τον άκουγε τον πατέρα μου, ήταν πιο έντονη προσωπικότητα από τον πατέρα μου.
Στο σχολείο ήμουν δημοφιλής γιατί έκανα όλες τις βλακείες.
Δυσκολεύτηκα πα΄ρα πολύ και πάρα πολλές φορές ειδικά όταν έχασα τη μάνα μου που γύρισε η ζωή μου 180 μοίρες αλλά είχα πάρει πολύ πράγμα από τη μάνα μου, τις βάσεις. Όλα αυτά λειτούργησαν μετά.
Τα ναρκωτικά ήρθαν από πολύ νωρίς στη ζωή μου γιατί έβγαινα από πολύ μικρή, έκανα παρέα με μεγαλύτερους. Δεν είναι απαραίτητο να καταλήξεις εκεί αλλά επειδή ήμουν πολύ περίεργη και ζούσα με ένταση, τα ναρκωτικά, το αλκόολ και οι έξοδοι μου πρόσφεραν όλη αυτή την ένταση που δεν την είχα πια από τη μα΄να μου όταν μεγάλωνα.
Στα 15 μου ήρθα σε επαφή με αλκοόλ, τσιγάρο, κοκαΐνη, ecstacy, τριπάκια, όπιο, είχα δοκιμάσει τα πάντα. Μυτιές και ναρκωτικά. Μανιτάρια. Το κόλλημά μου ήταν η κοκαΐνη και η μαριχουάνα. Η κοκαΐνη ήταν ένα πράγμα που καιγόταν ο εγκέφαλός μου και έλεγα ότι θέλω να συνεχίσω. Οι εξαρτήσεις κράτησαν μια δεκαετία. Ήταν όλη αυτή η ζωή.
Ήμουν βοηθός stylist στα περιοδικά, βοηθός σε σκηνοθέτες σε βιντεοκλίπ. Μου άρεσε γιατί ήταν μέσα στη ζωή που ζούσα.
Με το που σταματήσεις να κάνεις αλκόολ και ναρκωτικά πρέπει να ξέρεις ότι χρειάζεται οπωσδήποτε να αλλάξεις 180 μοίρες την κοινωνική σου ζωή. Αν παραμείνεις με τους ίδιους θα ξαναπέσεις πάλι στη λούμπα 100%.
Εγώ ξύπναγα μεσημέρι, μπορεί να πήγαινα κοκαρισμένη πολλές φορές για δουλειά, εκεί μπορεί να έκανα καμιά γραμμή. Γύρναγα σπίτι και στην Αθήνα ήμουν μόνη μου. Ήμουν από τις λίγες 18χρονες που είχαν δικό τους σπίτι, στο Κολωνάκι το οποίο είχε γίνει κέντρο διερχομένων. Όλοι ερχόντουσαν σε μένα, από τους dealers, μέχρι ανθρώπους που έμοιαζαν αθώοι, αλλά έκαναν τα πιο περίεργα πράγματα. Πολλές φορές ξύπναγα και κάποιοι είχαν ξεμείνει. Πάρτι κάθε μέρα. Η μαριχουάνα ήταν σε καθημερινή χρήση. Κέρναγα κιόλας. Το ζούσα πολύ. Δεν μπορώ να πω ψέματα. Ήθελα αυτό αλλά με πολλά down. Δεν με έπαιρνε ο ύπνος και έπαιρνα χάπια. Όταν παίρνεις 10 ώρες κοκαΐνη πώς να σε πάρει ο ύπνος; Είχα άγνοια κινδύνου, κυκλοφορούσα με πολύ stuff πάνω μου. Μπορεί αυτή την άνεση να την είχα επειδή ο μπαμπάς μου είχε δύναμη τότε.
Επειδή πέρναγα πολύ hardcore καταστάσεις, κάποια στιγμή με κούρασε τόσο πολύ. Έκανα μόνη μου κοκαΐνη και άρχισα να φρικάρω. Μέχρι που στις 18 Μαΐου 2003 ήταν η μέρα που είπα “τέλος”. Πήγα στο Πόρτο Ράφτη που δεν πήγαινε κανείς, με τη μάνα μου για συμπαράσταση.
Το είπα στον πατέρα μου, γιατί δεν είχε ιδέα τι έκανα. Του είπα "έχω κάνει αυτό κι αυτό, θέλω να το ξέρεις, γιατί αν το ακούσεις θέλω να ξέρεις πώς θα το αντιμετωπίσεις". Η μητέρα μου το είχε καταλάβει, ο πατέρας μου όχι. Μείναμε στο Πόρτο Ράφτη μαζί για 1,5 χρόνο και μετά πήγα να ζήσω μόνη μου. Μου πήρε καιρό να ξεφοβηθώ, να ξαναβγώ στην κοινωνία, είχα πάθει αγοραφοβία. Κουραζόμουν πάρα πολύ εύκολα. Έγινα χορτοφάγος, διάβαζα βιβλία. Κοιμόμουν πολύ, περπαταγα πολύ. Άλλαξα τα πάντα, αλλά αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν σου βγαίνει πάντα. Παθαίνεις μαυρίλες. Απο κει που ε΄χα μάθει κάπως, ξέμαθα και έπρεπε να μάθεις αλλιώς. Ψάχτηκα πάρα πολύ. Όμως μου είχε δώσει εφόδια η μάνα μου. Όμως, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να το έχω μετανιώσει», δήλωσε.
«Όταν επέλεξα άλλο δρόμο έμεινα πολύ μόνη μου μέχρι να βρω ανθρώπους να ταιριάξουμε. Γουστάρω να είμαι μόνη μου, το θέλω, το χρειάζομαι. Πλήττω με αφάνταστα με γυναικοπαρέες, να βγω να λέω για νύχια και μαλλιά. Έχεις κάτι δημιουργικό να μου πεις; Τότε γουστάρω να σε γνωρίσω και να ανταλλάξουμε απόψεις» είπε χαρακτηριστικά.
