Ο Μισέλ Λεκλέρκ ενορχηστρώνει την κοσμογονική συνάντηση μιας δήθεν ακροαριστερής Γαλλο-Αλγερινής με Γάλλο, κεντρώο, πολιτικώς ορθό οικολόγο και το αποτέλεσμα είναι μια ευχάριστη ρομαντικό-πολιτική κομεντί. Με ευρήματα που φέρνουν στο μυαλό «Νευρικό Εραστή», «Αμελί» και μια δόση ίντι παραξενιάς με μέινστριμ κατεύθυνση, το «Πες Μου τ’ Όνομά Σου» μας υπενθυμίζει το αυτονόητο, ότι δηλαδή εκτός από την εμφάνιση, και τα ονόματα που δίνουμε στα πράγματα πολλές φορές απατούν.

Λευκός γάμος, μετανάστευση, μπούρκα, παιδοφιλία και αρχή της προφύλαξης, όλα τα οικογενειακά και κοινωνικά ταμπού της γαλλικής κοινωνίας πέφτουν στο τραπέζι για να γίνουν αντικείμενο σάτιρας, άλλοτε εκνευρίζοντάς μας με τον διδακτισμό του τρόπου κι άλλοτε ξαφνιάζοντάς μας με απροσδόκητα χαμόγελα. Ακόμη κι αν δεν είναι τόσο ριζοσπαστική όσο θα ήθελε ή θα μπορούσε, η ιδέα του Λεκλέρκ, αντί να εγκλωβιστεί στο ιδιαζόντως γαλλικό θέμα της, λειτουργεί σε περισσότερο από ένα επίπεδα. Εξάλλου, εκτός από μία ερμηνεία-δυναμίτη από τη Σαρά Φορεστιέ μας χαρίζει και την αυτο-γελοιοποίηση του πάλαι ποτέ ισχυρού Λιονέλ Ζοσπάν. Και οι μέρες μας απαιτούν τον αυτο-σαρκασμό περισσότερο από ποτέ.

Φαίδρα Βόκαλη