Κατρίν Ντενέβ: "Δεν τρέχω πίσω από τη σκιά μου"

01.04.2011
Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε σήμερα το πρωί η Κατρίν Ντενέβ, επίσημη προσκεκλημένη του 12ου Γαλλόφωνου Φεστιβάλ Αθηνών, και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο ρόλο της στην ταινία Potiche που έκανε χθες πρεμιέρα στην Ελλάδα, για τη καριέρα της, αλλά και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και την οικονομική κρίση.

Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε σήμερα 1η Απριλίου η Κατρίν Ντενέβ, επίσημη προσκεκλημένη του 12ου Γαλλόφωνου Φεστιβάλ Αθηνών, και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο ρόλο της στην ταινία «Potiche», που έκανε χθες πρεμιέρα στην Ελλάδα, για τη καριέρα της, αλλά και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και την οικονομική κρίση.

Η ταινία, η οποία θα κυκλοφορήσει στους ελληνικούς κινηματογράφους την Πέμπτη 7 Απριλίου, είναι η ιστορία της Σουζάν, μιας συζύγου-«γλάστρας», που αφήνει το διακοσμητικό της ρόλο για να αναλάβει τη διοίκηση του εργοστασίου του άντρα της.

Η Ντενέβ δήλωσε ευτυχής που συνεργάστηκε με τον Φρανσουά Οζόν, σκηνοθέτη του «Potiche», καθώς γνωρίζονται πλέον καλά μετά τις «8 γυναίκες», πράγμα που κάνει εύκολη την επικοινωνία τους. Με το ρόλο της Σουζάν δεν ταυτίστηκε, όπως υποστήριξε, αλλά την καταλαβαίνει και απόλαυσε το ότι την υποδύθηκε. «Είναι μια γυναίκα που δεν είναι τόσο μεγαλοαστή όσο φαίνεται, δεν εξέφρασε πολλά πράγματα που ήθελε, ήταν πολύ περιορισμένη και, όπως πολλές γυναίκες, είχε το ρόλο του ειρηνοποιού στο σπίτι.» Έχει υπάρξει η ίδια ποτέ «γλάστρα»; «Όχι μόνο εγώ, όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση. Το να είσαι παρών αλλά να μην έχεις τίποτα να πεις ή να προσφέρεις. Αλλά επιμένω - και οι άντρες μπορούν να είναι «γλάστρες».

Όταν τέθηκε το ερώτημα το πώς η ταινία της θα μπορούσε να αφορά την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η Γαλλίδα ηθοποιός δήλωσε ότι δε γνωρίζει πολλά για το θέμα αλλά πρόσθεσε ότι είναι «πιο ανήσυχη για την Ιαπωνία, που δεν είναι μέλος της Ευρώπης, και γνωρίζει μια κρίση πολύ πιο δραματική, παρά για την Ελλάδα, όπου είναι θέμα οικονομικό και του παρόντος.» Αρνήθηκε ευγενικά να τοποθετηθεί όταν της ζητήθηκε να δώσει τη γνώμη της για την στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, στην οποία η Γαλλία παίζει πρωτεύοντα ρόλο, εξηγώντας ότι «είμαι Γαλλίδα και δεν έχω συνηθίσει να απαντώ σε τέτοια θέματα σε συνεντεύξεις Τύπου, ούτε καν σε προσωπικές συνεντεύξεις. Είναι μια κατάσταση πολύ τραγική για να εκφραστώ εγώ δημόσια γι’ αυτή και να το αναπαράγουν τα δίκτυα και οι δημοσιογράφοι.»

Επίσης διστακτική εμφανίστηκε όταν ρωτήθηκε για το παρόν του γαλλικού κινηματογράφου, λέγοντας ότι δεν είναι ειδική στο θέμα και δεν έχει στη διάθεσή της τα απαραίτητα στοιχεία για να μιλήσει. Παραδέχτηκε πάντως ότι το σινεμά υποφέρει λιγότερο στη Γαλλία, όπου υπάρχει «εξαιρετική προστασία» για τις τέχνες και τη κουλτούρα. Πάντως, δε συμφώνησε ότι η σύγκριση με το παρελθόν είναι μειωτική για το κινηματογραφικό σήμερα. «Δε νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι λιγότερο λαμπεροί σε σχέση με 40 χρόνια πριν. Είμαστε απλά σε μια φάση εξέλιξης με φοβερή πρόοδο σε διάφορους τομείς. Πιστεύω μάλιστα ότι ίσως υπάρχουν υπερβολικά πολλές ταινίες στη Γαλλία.»

Όταν η συζήτηση έφτασε στον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, για πολλά χρόνια σύντροφό της και πατέρα της κόρης της, ηθοποιού Κιάρα Μαστρογιάνι, η Ντενέβ, χωρίς να θέλει να μιλήσει για την ιδιωτική πλευρά της σχέσης τους, μίλησε για την ικανότητά του να υποσκάπτει την εικόνα του διάσημου γόη που είχε αποκτήσει και να παίζει ρόλους άκρως ειρωνικούς, γεγονός που, κατά την άποψή της, τον έκανε τον σπουδαιότερο ηθοποιό της γενιάς του.

Τέλος, μιλώντας για την τωρινή καριέρα της, αστειεύτηκε ότι πάντα δούλευε με νέους σκηνοθέτες, όπως ο Ρομάν Πολάνσκι ή ο Ζαν-Πολ Ραπενό, απλά «εγώ εξακολούθησα να μεγαλώνω αλλά υπάρχουν πάντα καινούριοι σκηνοθέτες. Δεν άλλαξα εγώ τα γούστα μου!» Αναφέρθηκε στην καινούρια της ταινία, ένα μιούζικαλ με τον τίτλο «Les Bien-Aimés», σε σκηνοθεσία Κριστόφ Ονορέ, στην οποία συμπρωταγωνιστεί με την κόρη της, Κιάρα. Την αγχώνει η περίπτωση κάποια στιγμή το άστρο της να θεωρηθεί «ξεπερασμένο»; «Δεν τρέχω πίσω από τη σκιά μου. Είμαι μια ηθοποιός, αλλά είμαι επίσης μια γυναίκα, μια πολίτης, έχω συναίσθηση της πραγματικότητας και του τι γινεται στον κόσμο. Ζω όπως θέλω, εξελίσσομαι σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια, δε φοβάμαι τα φαινόμενα της μόδας. Ίσως κάποια στιγμή πάψω να υπάρχω στον κινηματογράφο με τον ίδιο τρόπο, ίσως υπάρξει μία κόπωση, αλλά δε το φοβάμαι.» Χ.Λ.