Η Αννα Μουγκλαλίς δεν είναι «το κορίτσι της διπλανής πόρτας», ούτε το μυστηριώδες θηλυκό της οθόνης και των διαφημίσεων του οίκου Σανέλ (αν μη τι άλλο, ο Καρλ Λάγκερφελντ την αποκαλεί «Αβα Γκάρντνερ του σήμερα»). Είναι ένα πανύψηλο κορίτσι με διαπεραστικά μάτια και σπασμένη βαριά φωνή, που μπορεί να σε ξαφνιάζει, αλλά ο απλόχερος ενθουσιασμός του σε κερδίζει.
Ως ανάδοχος του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, που διαρκεί έως τις 8 Απριλίου, η 32χρονη ηθοποιός και μοντέλο ήρθε στην Αθήνα έχοντας διαλέξει για τη διοργάνωση πέντε ταινίες: «Buffet froid», «Χιροσίμα, αγάπη μου», «Sans toit, ni loi», «Πάντα ονειρευόμουν να γίνω γκάνγκστερ» και «Gino, ο νονός της πίτσας».
Η τελευταία είναι και η καινούργια ταινία του συζύγου της, Σαμιουέλ Μπενσετρίτ, που πραγματοποίησε τη διεθνή της πρεμιέρα στο φεστιβάλ. «Είναι η πρώτη μου καθαρόαιμη κωμωδία, μια πραγματική παιδική χαρά», μας λέει η Αννα Μουγκλαλίς γελώντας. «Ο Σαμιουέλ με άφησε να κάνω όλα όσα άλλοι σκηνοθέτες δεν με αφήνουν. Να χρησιμοποιώ τα μάτια μου, να κάνω γκριμάτσες». Στην ταινία, η ίδια υποδύεται τη γυναίκα ενός ιδιοκτήτη πιτσαρίας στις Βρυξέλλες που πρέπει να αποδείξει στον ετοιμοθάνατο θείο του, ζάπλουτο μαφιόζο στην Ιταλία, πως και ο ίδιος βασιλεύει στον ντόπιο υπόκοσμο, ώστε να πάρει το μερίδιο κληρονομιάς που του αναλογεί. Ο ρόλος της Ελληνογαλλίδας ηθοποιού απέχει πολύ από ό,τι μας έχει συνηθίσει έως τώρα, αν ανατρέξουμε στις μεγάλες κυρίες που έχει υποδυθεί: τη Σιμόν ντε Μποβουάρ («Les amants du flore»), την Κοκό Σανέλ («Coco Chanel & Igor Stravinsky») και τη Ζιλιέτ Γκρεκό («Gainsbourg»).
"Στη Μεσόγειο κρατάει ακόμα η ανδρική αλαζονεία"
«Νομίζω ότι το ενδιαφέρον μου για τον φεμινισμό και η επιθυμία μου να υποδυθώ αυτές τις γυναίκες είναι απόρροια της ελληνικής μου καταγωγής», μας λέει η ίδια. «Εχω έναν Ελληνα παππού που ήταν πολύ «μάτσο», κάτι που δεν μπορούσα να κατανοήσω, όταν ήμουν μικρή. Πιστεύω ότι αυτό ισχύει ακόμα στην Ελλάδα, αν και οι γυναίκες είναι πολύ δραστήριες. Στη Μεσόγειο η ανδρική αλαζονεία κρατάει ακόμα γερά».
Ως γυναίκα που δουλεύει από μικρή στην κινηματογραφική βιομηχανία, η Μουγκλαλίς αισθάνεται πως η ομορφιά της είναι ευλογία και κατάρα μαζί. «Οταν οι άνθρωποι αποφασίζουν ότι είσαι όμορφη, πράγμα το οποίο είναι υποκειμενικό, σίγουρα βοηθάει περισσότερο απ' ό,τι ελπίζεις. Ομως το να είσαι ψηλή και να έχεις βαριά φωνή όπως εγώ, δεν έκανε ποτέ τους άλλους να με δουν ως κωμική ηθοποιό», σχολιάζει και συνεχίζει: «Η ομορφιά είναι θέμα διάθεσης και οπτικής. Εχω τυποποιηθεί κι εγώ. Το θέμα είναι τι κάνεις για να αλλάξεις αυτή την κατάσταση. Είναι δύσκολο γιατί είσαι η κύρια υπεύθυνη για τη δημιουργία των στερεότυπων, εξαιτίας των ρόλων που διαλέγεις. Στην αρχή της καριέρας μου, ήμουν η μυστηριώδης γυναίκα, αλλά τελικά κατάλαβα ότι η γυναίκα ήταν μυστηριώδης, γιατί το σενάριο δεν ενδιαφερόταν τόσο για τον χαρακτήρα της. Ετσι, αποφάσισα να σταματήσω να δουλεύω στη Γαλλία, γιατί είχα βαρεθεί με αυτού του τύπου τις προτάσεις. Ηρθα στην Ελλάδα και γύρισα δύο ταινίες («Αληθινή ζωή», «Το όνειρο του Ικαρου»), πήγα και στην Ιταλία. Οταν πηγαίνεις στο εξωτερικό, το εκπληκτικό είναι πως γίνεσαι «εξωτική». Νιώθεις μια τεράστια ελευθερία. Οταν γύρισα στη Γαλλία, μου έγιναν οι προτάσεις να παίξω τη Σιμόν Ντε Μποβουάρ, τη Σανέλ, την Γκρεκό. Ηταν μια στροφή. Δίνω πολύ αξία σε ό,τι κάνω και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό».
Μεγάλη ευκαιρία θεωρεί πως ήταν και το ξεκίνημά της στο σινεμά με τον Κλοντ Σαμπρόλ που την εμπιστεύτηκε στο «Merci για τη σοκολάτα» (το παρουσίασε μαζί με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας στο πλαίσιο του αφιερώματος στον πρόσφατα χαμένο δημιουργό).
Πίσω από την κάμερα
Τον Σεπτέμβριο, η Αννα Μουγκλαλίς ελπίζει να περάσει για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα ως σκηνοθέτις με μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σ' έναν βρικόλακα κι ένα 16χρονο κορίτσι.
Αντα Δαλιάκα
