Η σιωπή δεν είναι βουβή. Ούτε κενός χώρος. Είναι το καταφύγιο όσων δεν μπορούν να ειπωθούν. Εκείνων των πολύτιμων, ανέκφραστων συναισθημάτων, ανομολόγητων ιδεών και καταλυτικών αναμνήσεων. Που κυλούν στο αίμα σαν αγέννητη λάβα και αφήνουν κρυφά ίχνη στην επιφάνεια του προσώπου και του σώματος. Η σιωπή μπορεί να είναι υπόκωφη ή εκκωφαντική, αλλά ποτέ ανειλικρινής. Η σιωπή της συγκλονιστικής Κριστίν Σκοτ Τόμας σε αυτή τη ταινία είναι όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα.

Εμπειρία - πυξίδα υπαρξιακών αναζητήσεων προς το κέντρο της ανθρώπινης ουσίας. Εναυσμα μυστικού διαλόγου με κάθε θεατή ξεχωριστά και ταυτόχρονα αποκαλυπτική αντανάκλαση όσων χωρούν στη δική του σιωπή. Κινητήριος δύναμη του νωχελικού αλλά επίμονου σασπένς που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο φιλμ, καθώς και της γενναιόδωρης συγκίνησης που προσφέρει απλόχερα αλλά αθόρυβα. Φάρος της καλύτερης, ίσως, γυναικείας ερμηνείας της χρονιάς, από μια άφοβη, όσο και ασυγχώρητα παραγνωρισμένη ηθοποιό. Η σιωπή μερικές φορές είναι δώρο. Και λύτρωση. Ακόμα και σε μια ταινία - φιλότιμη σπουδή χαρακτήρων σαν και αυτή, που όμως δεν ξέρει πού, πότε και πώς ακριβώς να βάλει τελεία. Και καταλήγει σε ένα άκακο, εύκολο και κακόφωνο φινάλε. Με άκαιρες εκρήξεις και αχρείαστες εξηγήσεις.

Ιωάννα Παπαγεωργίου