Μπορεί να έχει περάσει ένας μόλις χρόνος σύμφωνα με το ιουλιανό ημερολόγιο από "Το Λιοντάρι, Η Μάγισσα και Η Ντουλάπα", αλλά τα 1.300 Ναρνιακά Ετη που έχουν μεσολαβήσει από το πρώτο επεισόδιο φτάνουν για να αντικρίσουν τα τέσσερα αδέλφια Πέβενσι το χάος. Κατά την απουσία τους ο υποχθόνιος Λόρδος Μιράζ έχει επιβληθεί στη Νάρνια και το τυραννικό του καθεστώς έχει εξαφανίσει τα μυθικά όντα και τα αλλόκοτα πλάσματα. Εκεί κάπου στη μαύρη καταχνιά που έχει απλωθεί στη γεωγραφική περιοχή της Νάρνια ο νεοφερμένος στη σειρά Πρίγκιπας Κάσπιαν, θα σχηματίσει μαζί με τα αδέλφια Πέβενσι μια συμμαχία για την κατάλυση της βάρβαρης εξουσίας του Λόρδου Μιράζ.
Η Νάρνια δεν είναι Μέση Γη βέβαια και πολύ περισσότερο δεν φιλοδοξούσε ποτέ να γίνει. Τα επτά βιβλία του Κ.Σ.Λίουις υπήρξαν πιο "ορθά" και διαυγή παραμύθια, με σαφείς συμβολισμούς και με έκδηλο ηθικοπλαστικό (στα όρια του κουραστικού) προσανατολισμό. Η επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος για την οικογένεια Πέβενσι, αλλά κυρίως για τον σκηνοθέτη του "Λιονταριού, Της Μάγισσας Και Της Ντουλάπας" είναι πιο ώριμη από αρκετές πλευρές. Ο Αντριου Ανταμσον εκμεταλλεύεται περισσότερο αυτή τη φορά τα νεοζηλανδικά του γονίδια (βλέπε Πίτερ Τζάκσον) και ντύνει τη Νάρνια με ένα πιο σκούρο και goth στυλ. Μπορεί οι μαύρες πινελιές που προσθέτει ο σκηνοθέτης στον "Πρίγκιπα Κάσπιαν" να λειτουργούν αρκετές φορές ευεργετικά, αλλά το διάφανο αφελές περιτύλιγμα του παραμυθιού παραμένει αμετακίνητο και στη δεύτερη ταινία που γυρίζεται με φόντο τη Νάρνια.
Ο Πρίγκιπας Κάσπιαν συνοδευόμενος από πλήθος οπτικών εφέ, που προσφέρουν ατελείωτες και χορταστικές μάχες, μπορεί να κερδίζει στα σημεία τον πόλεμο με το προκάτοχό του, δεν καταφέρνει όμως να ξεπεράσει τις δύσμοιρες ναρνικές παιδικές ασθένειες, περιορίζοντας για μια ακόμη φορά το κοινό στο οποίο απευθύνεται.
Γιάγκος Αντίοχος
